ქართველი მწერალი და საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის გენერალური დირექტორი გიორგი კეკელიძე საკუთარ ბლოგში აგრძელებს რუბრიკას "სოფლები და ადამიანები", ამჯერად კეკელიძე ჩოხატაურის მუნიციპალიტეტის სოფელ ზოტიდან გვთავაზობს ჩანახატს, რომელიც მთავარი გმირი. ამ სოფლის მაცხოვრებელი ინუსა ირემაძეა:

მე როცა კლასი დავამთავრე, კოლმეურნეობამ კალოს გამგედ დამაყენა. სიმინდი რაც მევდოდა ამ ბრიგადაში, მე ჩევბარებდი. ვიყოფოდით სადილისას - ბრიგადირი, მეურმე იყო და მეზობელი. ერთად ვჭამდით საჭმელს. ქალები საჭმელს გვიმზადებნენ. და ამ მეურმის დამ მითხრა, რომე ამას უყვარხარ შენაო, ერთ გოგოს. მეზობლის შვილს. დევძაბე. ხმას ვერ ვიღებდი. ერთხელ გევხედე და მუუწია რიგი ჩემ მომავალ ცოლს. იმ გოგოს. მეიტანა სარმა. სარმა იმფერი საჭმელიაო, რომ გააკეთებენ რაცხა ფხალში ნიორით, კარტოფილით, ხორცით. ამ გოგოს გუუკეთებია ერთი ცალი განსაკუთრებით მწარე, მწარე - ვერ ჩეიოდობდი პირში. რაც უქნია, ნახევარი პილპილა უქნია. დამიდვა მაი საინი. კითხულობს: როგორია საჭმელი? მთლად მწარე, მწარე, პილპილა. მე ვუთხარი, მწარე კია, მარა კაი ხელის გაკეთებულია მეთქი. აი, იმიზა უქნია, რომ გამომლაპარაკებოდა, რაცხა საქმე დემეკავებია. ჰოდა, კიდო, ერთხელ კალოში ვართ. ურემია დაყენებელი და ზეთ ვარ. სადგარი აქ შამოყენებული ურემს. გამეიარა იმ გოგომ, გამოკრა ფეხი ამ წინსადგარს და ურემი დეეცა ძირს. რომ დეეცა ძირში, მე გადმუარდი და გადმოვკოტრიალდი იქით. იმან გეიარა, წევიდა ყანაში. კალათი მიქონდა. გავხედე და მომეწონა. მაგი იყო სიყვარული.

ინუსა ირემაძე

სოფელი ზოტი. გურია