ალბალთ ბევრჯერ გვაქვს მოსმენილი, რომ თანამედროვე პედაგოგიკა მოსწავლეს ტელევიზორს ადარებს, ეს კი იმას გულისხმობს, რომ მოსწავლესაც ტელევიზორის მსგავსად, სხვადასხვა არხით შუძლია მიიღოს ინფორმაცია. როფორც წესი ცალკეულ ინდივიდში ერთი არხი სხვებზე მეტად არის განვითარებული და აქედან გამომდინარე ინდივიდი ინფორმაციის დამუშავების ერთ-ერთი არხი არჩევს. ჩვენ ვიცით, რომ სწავლების ცენტრშია მოსწავლე, სწავლა კი პიროვნებასა და შდეგზეა ორიენტირებული. სწავლის დროს უნდა გავითვალისწინოთ, რომ მნიშვნელოვანია წარმოდგენის, გაგება-გააზრებისა და ანალიზის უნარების განვითარება და არა დამახსოვრების, რომელმაც არაეფექტურია სასწავლო პროცესში.

მასწავლებელმა უნდა გაითვალისწინოს, რომ მოსწავლე უკეთ სწავლობს, როდესაც ითვალისწინებენ მისი ინდივიდუალური თავისებურებები (ყველა მოსწავლე სწავლის თავისი სტილი აქვს, ერთმა შიძლება წერით უკეთ სწავლობს, ხოლო მეორე კითხვით და ა.შ.); ასევე, როცა მოსწავლე მონაწილეობს სასწავლო პროცესის დაგეგმვაში და მართვაში; როდესაც მოსწავლე მოტივირებულია, ამისათვის ძალიან მნიშვნელოვანია მასწავლებლის მოლოდინი მოსწავლის მიმართ, რა თქმა უნდა თუ მასწავლებლის მოლოდინი დაბალია მოსწავლის მიმართ, შესაბამისად დაბალი იქნება მოსწავლეთა აკადემიურ მიღწვასაც და სხვა ფაქტორებიც რომლებმაც განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანია მეორე ენის სწავლებისას.

დაწყეით საფეხურზე ენის სწავლებისას მეტწილად მნიშვნელოვანი და ეფექტური მიდგომებს წარმოადგენს სიტყვიერ-ანალიტიკურ მიდგომას. არაანალიტიკური, არასწორხაზოვანი ხერხები, რომლებშიც შესდის ასოციაციური კავშირები; წარმოსახვითები; ვიზუალიზები და ა.შ.. სასურველია, დაწყებით საფეხურიდანვე სამეტყველო უნარ-ჩვევების (რეცეპციული-მოსმენა და კითხვა; პროდუციული- ლაპარაკი და წერა) ინტეგრირება სასწავლო პროცესში, მაგრამ შესაბამისი მეთოდებით/აქტივობებით და სხვადასხვა დოზით. დაწყებით საფეხურზე მეორე ენის სწავლება სამ ეტაპადაა დაყოფილი: პირველი და მეორე კლასი; მესამე და მეოთხე კლასი; მეხუთე და მეექვსე კლასი. ჩამოთვლილ თითო ეტაპზე ოთხივე უნარის გამოყენებისას გათვალისწინებულია ასაკობრივი თავისებურებანი, რომლის მიხედვითაც იგეგმება სასწავლო პროცესი, რომელმაც განსხვავებულ ხასიათს მიიღებს.