ბეჭდურ მედიაში რეგულარულად ჩნდება ინფორმაცია, რომ გორბაჩოვმა ჩუქჩისა და ბერინგის ზღვების ტერიტორიები გადასცა შეერთებულ შტატებს. ეს წყლები შედგება სანაპირო შელფისგან.

როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი

1867 წელს ექსპერტებმა საზღვარი უახლოეს კუნძულებს შორის გაატარეს. ამერიკამ მიიღო კუნძული წმინდა ლოურენსი, ხოლო რუსეთის იმპერიამ - კომანდორის კუნძულები. ამ დროს საზღვაო სივრცეების დელიმიტაცია არ იყო საჭირო. 1926 წელს სსრკ მთავრობამ მიიღო გადაწყვეტილება "პოლარული საკუთრების" შესახებ. სხვადასხვა ქვეყანამ არ ცნო საზღვარი, რომელიც სსრკ-მ ცალმხრივად გადაზომა. ჩუქჩის ზღვაში ეს საზღვარი უფრო ახლოს მიდიოდა ამერიკის სანაპიროებთან. 1976 წელს ზოგიერთმა ქვეყანამ დაამყარა საკუთარი სუვერენიტეტი თავიანთ სანაპიროებთან მდებარე ზღვებში. 14 წლის შემდეგ სსრკ-მ დაკარგა 23, 700 კვ. კმ. ეკონომიკური ზონა. სსრკ-ს შელფის ფართობი 10-ჯერ ნაკლები იყო. 1990 წელს საგარეო საქმეთა მინისტრმა ედუარდ შევარდნაძემ და აშშ-ს სახელმწიფო მდივანმა ჯეიმს ბეიკერმა ხელი მოაწერეს ხელშეკრულებას წყლის არეების დელიმიტაციის შესახებ. ერთი წლის შემდეგ, შეთანხმება დაამტკიცა აშშ-ს კონგრესმა.

ყველაფერი რუსეთის საზიანოდ

2002 წელს რუსეთის ფედერაციის სახელმწიფო სათათბირომ მიიღო რეზოლუცია, რომელშიც ნათქვამია, რომ "სსრკ-ს უსაფუძვლოდ დათმობილი ტერიტორიის" ფართობი 31000 კვადრატულ მეტრზე მეტი იყო. წყლის დიდი ფართობი 46000 კვ.მ. . ამერიკამ მიიღო ბერინგის ზღვის ცენტრში და სსრკ-მ მიიღო მიწის ნაკვეთი 4, 600 კვადრატული მეტრი. კმ. სახელმწიფო სათათბიროს მიაჩნია, რომ ამ საზღვარმა საბჭოთა კავშირის ტერიტორიები გაწყვიტა, რომლებიც სსრკ-ს სანაპიროებთან ახლოს მდებარეობს. ექსპერტები დარწმუნებულნი არიან, რომ აშშ-ს წყლების დათმობამ დააზიანა რუსეთის ეკონომიკა. სსრკ-სა და რუსეთის ფედერაციის საკანონმდებლო ორგანოებმა არ დაამტკიცეს ბეიკერ-შევარდნაძის ხელშეკრულება. დოკუმენტის რატიფიცირებამდე რუსეთი არ არის ვალდებული დაიცვას შეთანხმება. დოკუმენტზე ხელმოწერისას დაირღვა სსრკ-ს საკანონმდებლო ნორმები. შეთანხმება სსრკ მთავრობის დონეზე არ განიხილებოდა, მაგრამ რიჟკოვს შეეძლო შევარდნაძის გადაყენება. 1990 წლის ხელშეკრულებით საზღვრებს ზღუდავდა სადავო წყლები. სსრკ-მ არ მიიღო ფაქტობრივი ან იურიდიული სუვერენიტეტი წყალზე, რაც ახლა რუსეთის წრეებში დაპირისპირებას იწვევს. ალასკის კონგრესს მიაჩნია, რომ ხელშეკრულების ხელმოწერა არ ითვალისწინებდა სახელმწიფოს ინტერესებს. 1999 წლის რეზოლუციამ განსაზღვრა მეთაურის კუნძულები, ვრანგელისა და სხვათა სადავო სტატუსი. რუსულ-ამერიკულ კონვენციაში ასეთი კუნძულების შესახებ ინფორმაცია არ იყო, ამიტომ წყლის სუვერენიტეტი რუსეთის სუვერენიტეტად ითვლება უკანონოდ.