სამშობლოში, საბჭოთა კავშირში ფოტოს ავტორს ამ სურათის გამოფენა აუკრძალეს
არავის ჭირდებოდა სიმართლის გამჟღავნება. საბჭოთა ადამიანის მეხსიერებაში უნდა ჩამჯდარიყო, სუფთად გამოწკეპილი წინასაწარ ფოტოსესიისთვის გამზადებული, ფაშიზმზე გამარჯვებული ჯარისჯკაცები (კლოუნები) და არა ეს რეალური გმირები, რომლებიც იწვოდნენ ტანკებში, იყინებოდნენ სანგრებში, ყოველგვარი მომზადების გარეშე უტევდნენ პოზიციებს, იბრძოდნენ იდეისა და ქვეყნისთვის, რომელმაც ომის შემდეგ მათ უბრალოდ ზურგი შეაქცია.

მეორე მსოფლიო ომს გადარჩენილი, საბჭოთა ინვალიდი ვეტერანების ბედი
იმდენად უსამართლოა, რომ ძნელია ემოციების გარეშე ამაზე ლაპარაკი! ამხანაგი სტალინის სამოვარი(“Самовары” товарища Сталина) - ასე ეძახდნენ საბჭოთა კავშირში იმ გოგო ბიჭებს, რომლებმაც ომში ყველა კიდური დაკარგეს.

1952 წლიდან იწყება ყველა მარტოხელა
(და არამარტო მარტოხელა) ინვალიდის ქალაქებიდან გასახლება. როგორც ზემოთ ავღნიშნე, საბჭოთა კავშირი მაქსიმალურად ცდილობდა ამ ხალხის გადამალვას, ქვეყნის სხვადასხვა მივიწყებულ ადგილებში, სადაც საბჭოთა მოქალაქე მათ ნახვას ვერ შეძლებდა. მივიწყებულ კუნძულებზე, მაღალმთიან
დასახლებულ პუნქტებში, მიტოვებული ეკლესიებსა და მონასტრებში. ამ ადგილების გადაღება ან ამ ადგილებთან მიახლოვება ზედმიწევნით კონტროლდებოდა.

ერთ ერთი ასეთი ადგილი იყო ავადხსენებული კუნძული ვალაამი, სადაც უამრავმა გმირმა ადამიანმა (მათ შორის საბჭოთა კავშირის ორდენოსანმა გმირმა) გაატარა თავისი ცხოვრების უკანასკნელი წლები. ყველასგან მივიწყებულებმა, პირველ რიგში იმ ქვეყნისგან მივიწყებულებმა, რომლისთვისაც ამ ხალხმა ყველაფერი გაიღო, ხოლო როდესაც მათ ჭირდებოდათ დახმარება, ისინი უბრალოდ დაივიწყეს.