მშვენიერებას უნდა დარჩეს მემკვიდრეობა, რომ სილამაზემ იფერადოს ვარდის კონებად, დამჭკნარ სიტურფეს მაინც ვერ ჰკლავს ჟამის ღრეობა, მემკვიდრე არის მისი ხსოვნა და მოგონება. გრძნობებს რომ ფანტავ, რაღა გრჩება, ნეტავ, მარაგად, შენ, საკუთარი სილამაზის მონადქცეულო? ხრიოკ უდაბნოდ რად აქციე რთველის ბარაქა შენ, საკუთარი სილამაზის მტერო წყეულო მთელი მსოფლიოს სამკაული შენა ხარ ახლა, მხოლოდ შენ ძალგიძს გაზაფხულთან გაბაასება, რად არ გაშინებს, თუ ნაყოფი კვირტშივე გახმა, მშვენიერებას რატომ ფლანგავ, ძუნწო არსებავ? წუთისოფელი შეიბრალე შენს მზეს რომ ფიცავს, მაგ სილამაზეს ნუ დაუთმობ, სამარის მიწას