დღეს, ერთ ჩვენს თანამოქალაქეს, რომელმაც გაბედა და ფეისბუქზე დაწერა, რომ აფხაზეთი ჩვენია, ვინმე ასლან ცვიჟბამ, რომელიც დრანდის ციხეში ზის და 20 წელი აქვს მისჯილი მკვლელობისთვის - დაურეკა და დაემუქრა, დაემუქრა და აგინა.

დღეს ფოტოები ვნახე, როგორ ვანდალურად არის დარბეული შინდისში ჩვენი გმირების მემორიალი.

წინა პოსტი რომ დავდე, სადაც ვწერდი, რომ ადამიანებს, რომლებიც რუსეთის ოკუპაციაზე საუბრობენ - ურეკავენ და ემუქრებიან, ზოგმა იქვე დამიკომენტარეთ და ზოგმა დამირეკა და ისე მითხრა - შენ ნუ წერ - აცადე სახელმწიფოს, გამოიძიებსო.

რას გამოიძიებს, ხალხნო, ვინ გამოიძიებს, ვის ძმარავს ჩვენთვის.
რა მუქარა, ხალხნო, გვიტაცებენ, სახლებიდან გავყავართ, შვილებს გვწყვეტენ და ფულს გვძალავენ.

წარმოდგენაც არ მინდა, რას გრძნობს ის 8 წლის გოგო, რომლის დედაც ბოსტანში გავიდა და არ დაბრუნებულა.

წარმოდგენაც არ მინდა, რას გრძნობს, იმ ქალის ძმა, ქმარი და მამა - რომელთა შვილი, ცოლი, და - ბოსტანში გავიდა და როცა დააგვიანდა და მოიკითხეს - რუსული ჩექმების ნაკვალევი დახვდათ მხოლოდ.

და წარმოდგენა არ შემიძლია, განა არ მინდა, არ შემიძლია იმის წარმოდგენა - რას გრძნობს გატაცებული ქალი, რუს დუჟმორეულ, მთვრალ ჯარისკაცებში მოხვედრილი ქალი.

მერე ერთი იტყვის, რუსი ოკუპანტი არააო, მეორე - დაამატებს, ორი მშობლიური ენა მაქვს, რუსული და ქართული, მაგრამ რუსული კულტურის ადამიანი ვარო და ჩვენ ამ ორ შორის არჩევანს გავაკეთებთ.
ჩვენ, უთავმოყვარეო ერი, ჩვენ, ვისაც დღეს ქალი, დედა აგვაცალეს საკუთარი ეზოდან...