წლები გავიდა, მაგრამ სახლის ძველი კარები ისევ ისე ჭრიალით იღება. ნაბიჯს რომ ვდგამ ოთახში, ჰაერში იმ ბავშვობის სუნი მხვდება, რომელსაც დიდი ხანია მივეჩვიე, როგორც შორეულ, თითქმის დავიწყებულ მოგონებას. ყველაფერი თითქოს იგივეა – ფანჯრის რაფაზე ისევ იგივე თოჯინა ზის, კედლებზე კი დროის კვალი ეტყობა.

მაგიდაზე ხელისგულს ვადებ, სადაც ოდესღაც საათების განმავლობაში ვხატავდი, ვწერდი, ვვოცნებობდი. მეხსიერებაში ჩნდება ის საღამოები, როცა დედა დამიძახებდა ვახშმისთვის, ხოლო მე ვპასუხობდი: "კიდევ ხუთი წუთი..." და ეს ხუთი წუთი არასდროს მთავრდებოდა.

ფანჯრიდან ვიყურები – ეზო ისევ ისეთი ჩანს, მაგრამ თან სრულიად უცხოცაა. ბავშვობის თამაშების ადგილას ახლა მხოლოდ გადაყრილი ფოთლებია. ის ხე, რომელზეც ოდესღაც ვცოცდებოდი ხოლმე, თითქოს დაბალიც კი მეჩვენება. მაგრამ დროის სვლა ხომ ასეთია – ყველაფერი იცვლება, ზოგჯერ ისე შეუმჩნევლად, რომ მხოლოდ უკან დაბრუნებისას ვხვდებით.

ახლა ვგრძნობ, რომ ეს სახლი არასდროს ყოფილა უბრალოდ ოთხი კედელი და სახურავი. ეს იყო ჩემი თავშესაფარი, ჩემი ბავშვობის ხსოვნა. მაგრამ თავად ბავშვობა? ის აღარ დაბრუნდება, მხოლოდ მოგონებებში, სუნებში და ხმებში დარჩება, როგორც შორეული, თბილი სიმღერა, რომელიც ერთხელ მოვისმინე და ბოლომდე ვერ შევინარჩუნე.