მეგრული ჩვეულებით, ქალიშვილის დედებს, შვილი ათი წლის რომ გაუხდებოდათ, ბატებს უყიდდნენ და ამწყემსებდნენ. ისინიც დილით ადრე მირეკავდნენ წყლის პირას და საღამოს უკან გამოჰრეკავდნენ, ასე რომ ყველა გლეხის ქალი თავის სამზითვო ქვეშაგების სამზადისს ადრიდანვე იწყებდა (ცაიშვილი 1894, №156). ყველა ოჯახი როდი ახერხებდა ამას, ამიტომაც იდგა მზითვის საკითხი ასე მტკივნეულად. ამ თვალსაზრისით საინტერესოა მეგრული შაირი: ძღაბი ჯგირი ვორექ, მარა, ბზითი მუთა მაპალუუ (გოგო კარგი ვარ, მაგრამ მზითევი არ გამაჩნიაო)