დავმარხე დედა და მომეჩვენა,
რომ მასთან ერთად გულიც დავმარხე.
დღე იყო ჩუმი, მაგრამ უჩვევი,
ვეღარ ვხედავდი ნაცნობ სახეებს.
თითქოს დაბნელდა, თითქოს დაეშვა
რაღაც საოცრად უხეში საფარი,
მე მოვდიოდი სასაფლაოდან
ყველაზე უფრო მიუსაფარი.
და არ მესმოდა ხალხის ნუგეშიც,
ვიყავ მჭმუნვარე და უნუგეშო,
დავმარხე დედა და თითქოს სულიც
თან ჩავატანე იმ თბილ უბეში.
ფეხზე ვიდექი,...
2012, 19 სექტემბერი, 11:53
ჩვენ როცა ვდუმვართ,
ჩვენ როცა ვფიქრობთ,
ლაპარაკობენ ჩვენი სულები,
სიზიფეს ლოდიც მემსუბუქება,
რადგან ამ ქვეყნად შენ მეგულები.
თუმც შეავედრე ღმერთს ჩემი თავი,
ბედი-ავბედი მაინც თან მდევდა,
გთხოვ მაპატიო, გთხოვ მაპატიო,
რომ ბედნიერი არა ვარ დედა...
ვერ დამიფარა სენმა ლოცვებმა,
გადათიბულან შენი კორდები,
დარდობ და მაინც გეიმედება,
რომ ჩემში ისევ განმეორდები... |
|
