სამოთხის კარი უსამართლობის ბინდი ჩამოწვა, ბოღმისგან გული ივსება ლამის, მძიმე ცხოვრება ვერ დამაჩოქებს, მე ერთხელ უკვე ვიყავი მკვდარი... განვლილი წლები თვალწინ დამიდგა, როცა შევაღე სამოთხის კარი, გასაოცარი სილამაზეა, აყვავებულა ირგვლივ ბაღნარი. გაშლილი სუფრით შემომეგებენ ნაცნობ-უცნობი და წინაპარი... თამადა ყანწით ხელში წამოდგა, - ღირსეულია, - ამბობს, - სტუმარი, ქება-დიდება...
დიასახლისმა ერთხელ კიდევ შეავლო ოჯახს თვალი, სამზარეულო შეამოწმა, წესრიგში ჰქონდა თუ არა ყველაფერი; ქმარ-შვილი შინ როცა დაბრუნდებოდნენ, არ უნდა ეთქვათ: , , სალაზღანდაროდ წადი, ვახშამი კი არ მოგვიმზადეო... დარწმუნდა რა, არაფერი გამომრჩენიაო, კარი ფრთხილად გაიხურა... ცოტა ბნელოდა, თუმცა არ შეშინებია, სწრაფად ჩაიარა კიბეები დ...
. მე ჩემი ქვეყნის მტკივა ტკივილი, გადახსნილი მაქვს გულში იარა, უმზეოდ როცა კვდება ჩითილი, სულში მეხვევა სევდის ხვიარა, გულმა რამდენ დარდს უნდა გაუძლოს, ას გზის ჩაქოლილს, სევდით ნაისრალს... უნდა შეიძლო და დროს გაუსწრო, რომ გადაურჩე ჩამეწყრ-ჩანისვლას... არც რას შეგვარჩენს წუთისოფელი, თუ კი ზეცაში არ დავიუნჯეთ, ყველა, ამქვეყნად ჭკუათმყოფელი, ...
|
|