დღეს პირველად გადავწყვიტე რომ დამეწერა რამე საერთოდ......

დამეწერა იმიტომ, რომ გონება ვეღარ იტევს ამდენ გრძნობას, ემოციას, ფიქრს.........

მინდა ვიყვირო, ვიტირო თუ ვიცინო......

.....და არ ვიფიქრო ამ დროს ვინ როგორ აღიქვამს ჩემს ემოციას.....

მინდა მოვიქცე ისე როგორც მინდა, როგორც მსურს და არ ვიფიქრო რა ჯდება ნორმებში და რა არა. ვიღაცა მორალს გიკითხავს, ვიღაცა ჭკუას გარიგებს, ვიღაცას მოსწონხარ, ვიღაცას არა.......

......და ამ დროს შენ სულ გკიდია ვინ რას ფიქრობს......., მაგრამ არსებობს მაგრამ, რაც გაიძულებს რომ გაითვალისწინო სხვისი აზრები, გაითვალისწინო ვის რა მოსწონს, და გადაწიო უკანა პლანზე შენი სურვილები, შენი გრძნობები, შენი ამბიციები.........

......და ცხოვრობ ასე სხვისი დოგმებით და მორალით.......

......და როცა უკან მოიხედავ ხვდები რომ შენ შენ აღარ ხარ....

......ხარ რობოტი, რომელიც მექანიკურად ასრულებ დაწესებულ წესებს, მოქმედებას და იმსახურებ ქებას და მოწონებას.......

..... და ხვდები რომ უნდა რაღაც შეცვალო.......

.....შეცვალო ცხოვრება.....

.....შეცვალო ემოცია......

.....შეცვალო გრძნობა.....

.....ან დაამთავრო სიცოცხლე.....