ისტორიით შთაგონებული

ანა და სერჟ გოლონები (ნამდვილი სახელები: სიმონ შანჟე და ვსევოლოდ გოლუბინოვი) ერთმანეთს აფრიკაში, ფრანგულ კონგოში შეხვდნენ, სადაც ორივე მუშაობდა და ვერ დაშორდნენ. პირველი შეხვედრიდან ერთი წლის შემდეგ ისინი ცოლ-ქმარი გახდნენ, შემდეგ საფრანგეთში დაბრუნდნენ და ვერსალში დასახლდნენ. მათ მოუწიათ იმ ფაქტის წინაშე დგომა, რომ ვსევოლოდს თავისი სპეციალობით სამსახურის პოვნა არ შეეძლო და ოჯახის რჩენის ერთადერთი გზა წიგნების წერა იყო. წყვილი თავდაპირველად ერთად მუშაობდა სტატიების სერიაზე ვსევოლოდ გოლუბინოვის აზიასა და აფრიკაში ცხოვრების შესახებ, შემდეგ კი სიმონს გაუჩნდა იდეა, დაეწერა ისტორიული სათავგადასავლო რომანი მე-17 საუკუნის ახალგაზრდა ლამაზმან ავანტიურისტზე.

ისტორიული მასალების შესასწავლად, ვსევოლოდმა ყოველდღიურად დაიწყო ბიბლიოთეკაში მუშაობა, უშუალოდ სწავლობდა იმ დროის რეალობას, სადაც ანჟელიკას უნდა ეცხოვრა. სიმონმა შეადგინა გეგმა, განსაზღვრა სცენარი და ააგო სიუჟეტი. მიუხედავად იმისა, რომ ანას და სერჟ გოლონების რომანების ციკლის მთავარ პერსონაჟს აშკარა პროტოტიპი არ ჰყავდა, ისინი შთაგონებულნი იყვნენ ახალგაზრდა ანჟელიკა დე ფონტანჟესის ისტორიის დაწერით. მისი ბედი სულაც არ ჰგავს ანგელოზების მარკიზას გამოგონილ ბიოგრაფიას, მაგრამ ის გვახსენებს საკუთარ თავს მისი გარდაცვალებიდან საუკუნეების შემდეგაც კი.

ტრაგიკული ბედი

მისი სრული სახელი იყო მარი-ანჟელიკა დე სკორეი დე რუსილი, იგი დაიბადა 1661 წელს ოვერნის გუბერნატორის ოჯახში და ძალიან ლამაზი იყო. ჰქონდა ანგელოზისებური ნაკვთები, მოჩუქურთმებული ფიგურა, მდიდრული თმა და ექსპრესიული თვალები - 15 წლის მარი-ანჟელიკას შეეძლო ნებისმიერი მამაკაცის გულის დაპყრობა შეეძლო. გოგონას ოჯახი საკმაოდ კეთილშობილი იყო, მაგრამ ღარიბი, რის გამოც გოგონას არ შეეძლო ბრწყინვალე წყვილისა და წარმატებული ქორწინების იმედი ჰქონოდა. შესაძლოა, მას ოჯახი შეექმნა ისეთივე ღარიბ დიდებულთან, მამამისის ბიძაშვილს რომ არ გადაეწყვიტა სილამაზის საკუთარ თამაშებში გამოყენება.

გრაფი დე პეირი, რომელიც ლუი XIV-ის კეთილგანწყობას კარგავდა, სამეფო კარზე ტრიუმფალურ დაბრუნებაზე ოცნებობდა და გადაწყვიტა, მარი-ანჟელიკა იქ მისასვლელ ბილეთად გამოეყენებინა. მეფის სიამოვნებისადმი ლტოლვა ლეგენდარული იყო და მას უბრალოდ არ შეეძლო ისეთი სილამაზის გვერდის ავლა, როგორიც ანჟელიკა იყო. მამამისმა სიხარულით აიტაცა იდეა, რომ ქალიშვილი ვერსალში გრაფ დე პეირთან გაეგზავნა. გოგონა მალევე შევიდა შარლოტა-ელიზაბეტ პფალცელის, ლუი XIV-ის რძლის სამსახურში. მოვლენების შემდგომი განვითარება წინასწარ იყო განსაზღვრული: მეფემ დაინახა ანჟელიკა და მაშინვე გადაწყვიტა, რომ ის თავის საყვარელად ექცია, მით უმეტეს, რომ მობეზრდა თავისი ოფიციალური ფავორიტი, მადამ დე მონტესპანი.

შეეძლო თუ არა ახალგაზრდა მარი-ანჯელიკას წინააღმდეგობა გაეწია თავად „მზის მეფის“ სიყვარულის გამოცხადებისთვის? დიახ, ის არც ახალგაზრდა იყო და არც ძალიან სიმპათიური, მაგრამ მან პატივი მიაგო მას, უბრალო გოგონას, თავისი ყურადღებით და ის ჯერ მისი საყვარელი გახდა, ხოლო გარკვეული დროის შემდეგ, 1678 წლის გაზაფხულზე - მისი ოფიციალური ფავორიტი. ერთი წლის შემდეგ მან მიიღო ტიტული და გახდა ფონტანჟის ჰერცოგინია. ტიტულის მინიჭება მხოლოდ ერთ რამეს ნიშნავდა: მეფეს აღარ აინტერესებდა ანჯელიკა.

ამაში გასაკვირი არაფერი იყო. 1679 წელს მან მეფისგან მკვდრადშობილი ბავშვი გააჩინა და ასეთი სამწუხარო მოვლენისგან ვეღარასდროს გამოჯანმრთელდა. ტიტულის მიღების შემდეგ, ფონტანჟის ჰერცოგინია პორტ-როიალის მონასტერში გაემგზავრა, სადაც 1681 წლის ივნისში გარდაიცვალა. ჭორები დადიოდა, რომ წინა ფავორიტმა, გაბრაზებულმა იმით, რომ მეფემ ყურადღება ახალგაზრდა ლამაზმანზე გადაიტანა, მეტოქის მოწამვლა გადაწყვიტა. მაგრამ ჩვენს დროში, ექიმები, რომლებმაც გაკვეთის შემორჩენილი აღწერა შეისწავლეს, იმ დასკვნამდე მივიდნენ, რომ ანჟელიკ დე ფონტანჟის გარდაცვალების მიზეზი შეიძლება პლევრიტი ყოფილიყო.

ისტორიკოსი პატრიკ დაჟენე, მარი-ანჟელიკას ბიოგრაფიის ავტორი, დარწმუნებულია, რომ „მეფე მზეს“ ნამდვილად უყვარდა გოგონა, რომელიც მას ახალგაზრდობას და ლუიზ დე ლა ვალიერის, მისი პირველი ფავორიტის, თავგანწირულ სიყვარულს ახსენებდა. ხოლო „სულელი გოგონას“ იარლიყი, რომელიც ახალგაზრდა ანჟელიკას ბოროტი და ეჭვიანი კარისკაცების ნებით დაეკრა, სულაც არ ასახავდა იმ გულუბრყვილო 17 წლის გოგონას ხასიათს, რომელიც ვერსალში ჩავიდა, რათა სულ რამდენიმე წლის შემდეგ დავიწყებაში მომკვდარიყო.