1970 წლის 13 იანვარს მოსკოვში ვლადიმერ ვისოცკისა და მარინა ვლადის ქორწილი გაიმართა. ახალგაზრდა წყვილს ფული არ ჰქონდა და ზეიმი ვისოცკის მოსკოვურ ბინაში საკმაოდ მოკრძალებულად აღნიშნეს.

შემდეგ კი ერთ-ერთმა სტუმარმა, მხატვარმა ზურაბ წერეთელმა, შეყვარებულებს სამეფო საჩუქარი გაუკეთა - საქართველოში მოგზაურობა დაუფინანსა. იქ, მარინა ვლადის მოგონებების თანახმად, მან და ვისოცკიმ ყველაზე ბედნიერი დღეები გაატარეს.

„ძველ თბილისში ჩვენს ქორწილს ვზეიმობთ, რომელიც მოსკოვში სულ რაღაც ნახევარ საათში გაიმართა. აქ ნამდვილი ძველებური ქორწილი მოგვიწყეს, დიდ დარბაზში შავოსანი ქალები ფუსფუსებენ. მაგიდაზე ვერცხლის ლანგრებით ქართული სამზარეულოს ყველა საუკეთესო კერძია ჩადგმული. აქ არის თაიგულივით ჩაწყობილი სურნელოვანი მწვანილი, ნივრის მწნილი, ლობიო და საცივი, ეზოში კი მწვადს წვავენ - ყველაფერს საოცარი სურნელი აქვს.“

მაგიდის ბოლოში ვსხედვართ, ორივე თეთრებში გამოწყობილი და ხელჩაკიდებულები. კომპანია მხოლოდ მამაკაცებისაა. ქალები სუფრას შლიან, გვემსახურებიან და მოშორებით დგანან, ხელებს მუცელზე ილაგებენ. მათ ლამაზ, მუქს სახეებს ღიმილი ეფინება .
თამადა პირველ სადღეგრძელოს წარმოთქვამს:
— დაე, შენი კუბო ააწყონ იმ მუხის ფიცრებისგან, რომელსაც დღეს, შენი ქორწილის დღეს, ვრგავთ.
თითოეულ ადამიანს ღვინოს ყანწში უსხამენ. მეორე სადღეგრძელო პირველს მოსდევს:
— დაე, თქვენს შვილთაშვილებს შავ ბაზარზეც კი არ ჰქონდეთ ერთი ბილეთი, რომ თეატრში თქვენს სპექტაკლებზე დასწრება შეძლონ!

ახლა უფრო დიდი რქები მოაქვთ. ვცდილობ, მთლიანად დავლიო, მაგრამ არ შემიძლია და ღვინოს ჩემს უკან მდგომ ახალგაზრდა კაცს ვაწვდი. სტუმრები ტრადიციულად ბოლომდე სვამენ და მაგიდიდან არავინ დგება. საჭმელი უხვია, სადღეგრძელოები დაუსრულებელი.“

საქორწილო ბანკეტის ბოლოს მარცხი მოხდა. უხერხული მოძრაობით ვისოცკიმ მაგიდას შეეხო, მისი გამოსაწევი ნაწილი ჩამოვარდა და ძვირადღირებული ჭურჭელი გატყდა.

მაგრამ საქმე ჭურჭელში კი არა, ქართულ რწმენაშია . თუ ქორწილში რამე გატყდება, უსიამოვნება გელით.

რა თქმა უნდა, მასპინძლებმა თავი ისე მოაჩვენეს, თითქოს ყველაფერი კარგად იყო და განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა. მაგრამ უკვე მაშინ ცხადი იყო, რომ მარინასა და ვლადიმირის ქორწინება ბედნიერი არ იქნებოდა. მინიშნება არასდროს ატყუებენ თბილისელებს...

მარინა იხსენებს:
„უბრალოდ არ ვიცოდით, სად დავმალულიყავით სირცხვილისგან. ჩვენი უხერხული ბოდიშის საპასუხოდ, სახლის პატრონი მის წინ იატაკზე დაყრილი ჭურჭელი მთლიანად აახვეტინა. შემდეგ, მეფესავით, სუფრის ხელახლა გაშლა ბრძანა. სამზარეულოდან ხორცი, ნანადირევი და ღვეზელები მოაქვთ. ბოლო ნამსხვრევებს თვალის დახამხამებაში ჩუმი ქალები ოსტატურად ასუფთავებენ.“
თამადა ამბობს:
- მით უკეთესი, დავიწყოთ თავიდან.
ზეიმი გრძელდება.
...ჩვენ ჯერ კიდევ მაგიდასთან ვისხედით, როდესაც ეზოში მამალმა ყივილი იწყებს.

ყველაზე გასაოცარი საჩუქარი მივიღეთ, როდესაც ჩვენი ოთახის კარს გავაღეთ. იატაკი ნაირნაირი ხილით იყო დაფარული. საწოლზე მიგდებულ მდიდრულ ანტიკვარული შალზე ორსიტყვიანი წარწერა იყო მიმაგრებული: „სერგო ფარაჯანოვი“.

ვცდილობდი, ხილის "ხალიჩა" ზედმეტად არ დამეზიანებინა, ძალზე დავიღალეთ და მე შალის აბრეშუმისებრ ქსოვილში გახვეული მაშინვე ჩამეძინა".

ვისოცკისა და ვლადის ურთიერთობა ათი წელი გაგრძელდა და პოეტის ტრაგიკული სიკვდილით დასრულდა. მაგრამ შემდეგ, როგორც კიდევ ერთმა შეყვარებულმა პოეტმა, სერგეი ესენინმა, თქვა საქართველოს შესახებ, თბილისში მომავალი „იდუმალი ნისლით“ იყო დაფარული. და მარინა და ვლადიმერი უბრალოდ ბედნიერები იყვნენ.
დილით მათ სიონიდან ზარების რეკვამ გააღვიძათ..."

დღეს, 10 მაისს მარინა ვლადის 87 წელი შეუსრულდა.