ზურა ოქროპირიძე იგონებს:

„ოთხი გურული „ძელეცი“ მოსკოვში საქმის მოსაგვარებლად ჩავიდა. მოაგვარეს და შუადღეს რესტორანში შევიდნენ სასაუზმოდ. თან, ორი ბოთლი ღვინო შეუკვეთეს. შემდეგ კიდეგ – ორი. უზარმაზარ დარბაზში, ბოლოში ვიღაც ქალი და კაცი ისხდნენ. გურულები რომ შექეიფიანდნენ, ერთ-ერთი მუსიკოსებთან მივიდა და სიმღერა შეუკვეთა, მაგრამ უთხრეს: ჯერ შეკვეთები გვაქვს და თქვენსას მერე დავუკრავთო. მოკლედ, სულ სომხურ-აზერბაიჯანულს უკრავდნენ. დაინტერესდნენ, რა ხდებაო, ერთ-ერთი იმ წყვილთან მივიდა და თავისი ნაცნობი გურული არ დახვდა? ჰკითხა, შენ უკვეთავო? კიო, – უპასუხა იმან. რატომო და იმ გურულმა უთხრა: გუშინ ეს ქალი შევაბი, მაგრამ ისე დავთვერი, რომ არაფერი გამომივიდა და ქართველებზე ცუდი წარმოდგენა რომ არ ჰქონდეს, იფიქროს, ვითომ არაქართველი ვარო“.

ნიკა ნარსია ყვება:

„ერთი ნარკომანი იყო, ეგრეთ წოდებული, „კრაკადილშიკი“. მამამისთან სულ ჩხუბი ჰქონდა ამის გამო. ერთხელ ამ „კრაკადილშიკმა“ ახალი ტანსაცმელი შეიძინა – ყველაფერი „ლაკოსტას“ ფირმის. მივიდა სახლში, მამამისის წინ დადის და თავს იწონებს. მამა კი გაზეთს კითხულობს. გახედა შვილს და მაისურზე ნიანგის ლოგოა. შარვალსა და ბოტასებზეც – იგივე და გამწარებულმა უთხრა: ფორმებსაც გირიგებენ, შენი დედაო...“

კოტე მჟავია ყვება:

„ერთ ჩემს მეზობელს ოთხი ქალიშვილი ჰყავდა. ერთი ცოლად შეირთო ჩემმა ნათესავმა. ერთ-ერთ მის გოგოს ოზურგეთელი ბიჭი ეძლეოდა. იმ კაცმა თავისი სიძე დაიბარა და ეუბნება: გამოსული ბიჭი ხარ და გამიგე, ის კაცი როგორია, რა ოჯახის შვილია ან ნარკომანი ხომ არაა... მეშინია ჩემი გოგო ცუდ კაცს არ მივათხოვოო. თან სუფრასთან სხედან და სვამენ. სიძემ ჰკითხა: მე როგორი სიძე ვარო? – შენი ნახევარი რომ იყოს ის კაცი, რაღა მიჭირსო... სიძემ კი უთხრა: ჰოდა, თუ ასეა, მაშინ დანარჩენებიც მომათხოვე და ერთ კაცთან გექნება საქმეო“.

წინა ნაწილები იხილეთ <ამ ბმულზე>