ზველითინი ზულუს ტრადიციულ მმართველად 1971 წლიდან მოიაზრებოდა, თუმცა რეალური პოლიტიკური ძალა არ ჰქონდა — ის სასიმბოლო ფიგურა იყო, რომელსაც ეთნიკური ერთობის შენარჩუნება ევალებოდა. მისი კარიერა მოიცავდა:

• კულტურული ღონისძიებების ორგანიზებას (მაგ. Reed Dance, სადაც ათასობით ქალი მონაწილეობს),

• პოლიტიკური დიალოგის მხარდაჭერას,

• ზულუს კულტურის პოპულარიზაციას.

მრავალცოლიანობა კი მისთვის მხოლოდ პირადი არჩევანი არ იყო — ეს იყო სამეფო მოვალეობა, რომელიც მეფეს მემკვიდრეების და პოლიტიკურად მნიშვნელოვანი კავშირების დასამყარებლად აკისრია.

ცოლები – უფრო მეტი ვიდრე „ცოლები“

ზველითინის 6 ცოლი სხვადასხვა რეგიონიდან და სოციალური წრიდან იყო. ზოგი მათგანი მოდის, ექიმის ან დიპლომატის ქალიშვილი იყო. საინტერესოა, რომ:

• თითოეული ცოლი ცხოვრობდა საკუთარ რეზიდენციაში, ხშირად სახელმწიფო ბიუჯეტის მხარდაჭერით.

• ცოლები ხდებიან კულტურული ლიდერები, განსაკუთრებით სოფლის მოსახლეობაში.

• მათი შვილები ხშირად იღებენ პრივილეგირებულ განათლებას და ხდებიან ბიზნესმენები, პოლიტიკოსები ან საზოგადო მოღვაწეები.

28 შვილი – მემკვიდრეობის და პასუხისმგებლობის კოშკი

ზველითინის შვილებს შორის არის:

• პრინცესები, რომლებიც აქტიურად მონაწილეობენ საზოგადოებრივ პროექტებში

• პრინცები, რომლებიც პრეტენზიას აცხადებენ მემკვიდრეობაზე

გარდაცვალების შემდეგ მეფის ოჯახის შიგნით დაიწყო უფლებრივი და პოლიტიკური ბრძოლა, რადგან უნდა დადგინებულიყო, ვინ გახდებოდა მემკვიდრე. საბოლოოდ, მეფის მეექვსე ცოლის შვილმა, მისუზულუ ზულუ კაზველიეთინიმ, დაიკავა ტახტი, თუმცა ეს არ ყოფილა მარტივი — მას სასამართლოს გადაწყვეტილება და სხვა კლანის წევრების მხარდაჭერა დასჭირდა.

ფინანსური და საზოგადოებრივი განხილვები

ზულუს სამეფო ყოველწლიურად მილიონობით რანდს (სამხრეთ აფრიკის ვალუტა) იღებდა ბიუჯეტიდან, რაც ხშირად საზოგადოებრივი კრიტიკის საგანი ხდებოდა. მეფეს ჰყავდა:

• მრავალრიცხოვანი უსაფრთხოების ჯგუფი

• მრავალრიცხოვანი ავტომობილი და სასახლეები

• და ცოლებისთვის დამოუკიდებელი ბიუჯეტები

თუმცა მისი მხარდამჭერები ამტკიცებდნენ, რომ მეფე „შთაგონების წყაროა და ზულუს სულიერი ლიდერი“, რაც ფულად გამოხატვას იმსახურებს.

კულტურა ძველ სამყაროში და თანამედროვეობაში

ზველითინის ცხოვრება ზუსტად ასახავს იმ პარადოქსს, რაც ბევრ ტრადიციულ საზოგადოებაშია — ერთდროულად გაქვს უძველესი კულტურის შენარჩუნების მოთხოვნილება და თანამედროვე საზოგადოების გამოწვევები.

მისი მრავალცოლიანობა მხოლოდ პირადი ამბავი კი არაა — ეს არის ფენომენი, რომელიც აერთიანებს ისტორიას, რიტუალს, პოლიტიკას და, რასაკვირველია, ადამიანურ დრამასაც.