ჩემი და ალბათ, ბევრი ადამიანის მოსაზრებითაც, მსოფლიოში არ არსებულა ფიოდორ დოსტოევსკის მსგავსი უდიდებულესი მწერალი და "ადამიანურ გრძნობებსა და ფიქრებზე'' უკეთესი დამკვირვებელი პიროვნება, ვიდრე, თავად, დოსტოევსკია. მისი რომანების კითხვისას ადამიანს გიჩნდება ისეთი განცდა, თითქოს, ის შენს ფიქრებსა და გრძნობებს წინასწარ ხვდება და ეს ყველაფერი ფურცელზე დიდებულად გადმოაქვს.

26 წლის ასაკში, მან გამოსცა დიდებული რომანი, სახელწოდებით: "თეთრი ღამეები'', რომელიც იმ პერიოდისათვის, დაუფასებელ რომანად დარჩა, თუმცა, უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ მისი ზემოაღნიშნული რომანი არის ძალზე სრულყოფილად დაწერილი, რომელიც გამოირჩევა, თავისი, შესანიშნავი და ტრაგიკული ფრაზებით.

რამოდენიმე დიდებულ ფრაზას, "თეთრი ღამეები''-დან კი, ჩემს, ამჟამინდელ სტატიაშიც წარმოგიდგენთ:

1) "ოცნებებით ცხოვრება დანაშაული მეგონა.''

2) "ოცნების დროს, რატომ ეხუთება სული? ნუთუ ეს, მხოლოდ, ოცნება იყო?"

3) " – ნუთუ, მართლა ასე გაატარეთ მთელი ცხოვრება?

- ჰო, მთელი ცხოვრება.. და ვფიქრობ, ასევე დავასრულებ!

-ახლა, როდესაც თქვენ გელაპარაკებით, მომავალზე ფიქრიც კი მეშინია. მომავალში, ხომ კვლავ, ობმოკიდებული მარტოობა მელის, საოცნებოც კი არაფერი მრჩება..''

4) "ფანტაზია კი საშიშია.. ფანტაზია, კი არა, მწუხარებაა მხოლოდ!''

5) "მთელი ღამე "სეველიელი დალაქი'' მესიზმრებოდა.''

6) "რა გაეწყობა, ასეთი ყოფილა ჩემი ბედი!''

7) "მისთვის ყველაფერი საუკეთესო ძველ დროში დარჩენილიყო..''

8) "მინდოდა, ლაპარაკი დამეწყო, მაგრამ მაინც გავჩუმდი!''

9) "ეს ოცნება აუხდენელია..! ცრემლები? ცრემლები ამოშრება..''

10) "ან იქნებ საკუთარი მომავლის მწუხარე პერსპექტივა წარმოვიდგინე..''

<3 დიდი პატივისცემით, თქვენი ლიკა <3