ისენი იყვნენ არა მხოლოდ ქალები, არამედ იაპონიის მაღალი კლასის ქალბატონები, ხშირად ძალიან მიმზიდველები. ასეთ გოგოზე დაქორწინება ორმაგად სასარგებლო იყო, რადგან ქმარი რომც არ ყოფილიყო მის გვერდით, ქალ სამურაის შეეძლო არა მხოლოდ სახლისა და ოჯახის დაცვა, არამედ მტრების დასახიჩრებაც.

მკაცრად რომ ვთქვათ, სახელი "სამურაი ქალი" არ არის სრულებით სწორი, რადგან მხოლოდ მამაკაცს შეეძლო მიეღო "სამურაის" ტიტული. ქალებს „ონნო-ბუგეიშას“ ეძახდნენ. ისინი ხშირად მონაწილეობდნენ ბრძოლებში მამაკაც სამურაების მსგავსად. მიუხედავად იმისა, რომ ეპიკურ ბრძოლებში მონაწილეობა მათგან არ იყო მოსალოდნელი (თუმცა ეს მისასალმებელი იყო): ონნო-ბუგეიშა ყოველთვის მზად უნდა ყოფილიყო ოჯახის, სახლის, პატივის დასაცავად და ასევე ასწავლიდა შვილებს ბრძოლის საფუძვლებს.
სამურაი მამაკაცი კატანას იყენებდა, ქალებს კი შუბი ჰქონდათ. საწვრთნელი პროცესის დროს ონნო-ბუგეიშას ასევე ასწავლიდნენ შუბის, თოკების, ნაგინატას (გრძელი პირის), ასევე ჯაჭვების გამოყენებას. ქამრის უკან ონნო-ბუგეიშას, როგორც წესი, ჰქონდა მოკლე ხანჯალი (კაიკენი), რომელსაც იყენებდნენ ახლო ბრძოლაში და სასროლად. გოგონა ასეთ დანას სრულწლოვანების (12 წლის) აღნიშვნის რიტუალის დროს იღებდა.
თავდაპირველად, ქალების სწავლება საბრძოლო ხელოვნებაში იყო იძულებითი ღონისძიება საზოგადოებისთვის, რომელსაც აკლდა მამაკაცი მებრძოლები.

ალბათ ყველაზე ცნობილი "სამურაი ქალი" იყო იმპერატორი ჯინგუ, იამატოს დინასტიის მე-14 მმართველის ცოლი (170 - 269 წწ.). ქმრის გარდაცვალების შემდეგ იგი გახდა მისი ვაჟის ოჯინის რეგენტი და ფაქტობრივად მართავდა ქვეყანას თითქმის 70 წლის განმავლობაში. იგი ხელმძღვანელობდა ჯარებს სამხრეთ კორეის სახელმწიფო სილას წინააღმდეგ, დაამყარა დიპლომატიური ურთიერთობა სამხრეთ კორეის სხვა სახელმწიფო ბაეჯესთან.