სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლის არსებობის საკითხი კაცობრიობას მთელი თავისი ისტორიის მანძილზე ტანჯავდა. ათასწლეულების მანძილზე მსოფლიოს ხალხებმა შექმნეს მრავალი კონცეფცია იმის შესახებ, თუ რა ელის ადამიანს „მეორე მხარეს“. ჩვენ გთავაზობთ წახვიდეთ წარმოსახვით ტურში შემდგომ ცხოვრებაში, რომელიც არ არის დაკავშირებული აბრაამულ რელიგიებთან.

1. ვალჰალა

სკანდინავიური ღმერთის ოდინის დიდებული პალატა ასგარდში იღებს რჩეულ მეომრებს, რომლებიც დაიღუპნენ ბრძოლაში - ეინჰერიებს. ოდინის დიდ სახლში შუბები გამოიყენება რაფტერების ნაცვლად, ფარები ფარავს სახურავს და ხმლების ბრწყინვალება ანათებს დარბაზს. 540 კარი მიდის ვალჰალაში: ლეგენდის თანახმად, როდესაც რაგნაროკი მოვა - ბოლო ბრძოლა და სამყაროს სიკვდილი - თითოეული მათგანის მეშვეობით 800 მეომარი გამოვა და ურჩხულებს შეებრძოლება.

სანამ რაგნაროკი არ მოვა, ვალჰალაში ჩავარდნილები გაუთავებლად ებრძვიან ერთმანეთს და მერე, თითქოს არაფერი მომხდარა, ერთად სხდებიან საქეიფოდ. ისინი სვამენ თაფლიან რძეს, რომელსაც იძლევა თხა ჰეიდრუნი, ის იკვებება მსოფლიო ხის ფოთლებით, და ჭამენ ღორის სეჰრიმნირის ხორცს, რომელიც ყოველდღე ცოცხლდება, რათა ისევ მეომრებთან ერთად დადგეს სუფრაზე.

2. დუატი

ძველ ეგვიპტეში ითვლებოდა, რომ სიკვდილის შემდეგ ადამიანი შედის დუატში - მიცვალებულთა სამეფოში, სადაც მას განსაცდელები და საფრთხე ემუქრება სიკვდილის შემდგომი განაჩენისკენ მიმავალ გზაზე. აუცილებელი იყო დუატში მოგზაურობისთვის მომზადება მისი სიცოცხლის განმავლობაშიც კი: ეგვიპტელებმა ისწავლეს შელოცვები, რომლებიც მათთვის სასარგებლო უნდა ყოფილიყო მეორე მხარეს. ასევე იყო რიტუალები, ამულეტები და წიგნები, რომლებიც ხელს უწყობდა სულის გზას შემდგომ ცხოვრებაში.

დუატში სირთულეები ელოდა არა მხოლოდ ადამიანებს, არამედ ღვთაებებსაც: სწორედ აქ ებრძოდა მზის ღმერთი რა ყოველ ღამე გველს აპეპს, ქაოსის პერსონიფიკაციას.

თუ მიცვალებული ახერხებდა ყველა გამოცდის გავლას, ის გამოცხადდებოდა ოსირისის სასამართლოს წინაშე: ღმერთები მიცვალებულის გული ერთ სასწორზე აყენებდნენ, ხოლო მეორეზე - ჭეშმარიტების ქალღმერთის ბუმბულს. ადამიანები, რომელთა გული ბუმბულზე მსუბუქი აღმოჩნდებოდა, იალუს მინდვრებში მიეშურებოდნენ - მარადიული ნეტარების ადგილი. ცოდვილთა ბედი კი ასეთი იყო: მათ გულებს ამათი ჭამდა, რომელიც სამუდამოდ ართმევდა მათ სიკვდილის შემდგომი ბედნიერების უფლებას.

3. მდინარე სანძუ

მდინარე სანძუ იაპონური ბუდისტური ტრადიციის მიხედვით ყოფს ცოცხლებისა და მკვდრების სამყაროს. სიკვდილის შემდეგ სულს მოუწევს მისი გადაკვეთა ექვსი მონეტის საფასურად და ეს მოგზაურობა შეიძლება არც ისე მარტივი იყოს: კეთილისმყოფელ ადამიანებს შეეძლებათ უსაფრთხოდ გადალახონ მდინარე ხიდით, ხოლო ისინი, ვინც ბოროტებასა და სიკეთეს ერთნაირად აკეთებენ, უწევთ იარონ წყალში, მაგრამ ცოდვილებს მოუწევთ იმ ხიდზე გადასვლა, სადაც ნაპირი გადის ღრმა წყლებში, სადაც დრაკონები ცხოვრობენ.

სანძუს ნაპირზე სულებს ორი დემონი ხვდება: მოხუცი ქალი დაცუე-ბა მკვდრებს ტანსაცმელს ხდის, ხოლო მოხუცი კენეო ამ ტანსაცმელს ზღვისპირა ხის ტოტზე ჩამოკიდებს, რომელიც ქრება საქმის სიმძიმის მიხედვით. დემონები არც თუ ისე მეგობრულები არიან: ტანსაცმლის ნაცვლად შიშველ სულებს აძრობენ ტყავს, ცოდვილებს თითებს ამტვრევენ და თავებს ფეხზე უბამენ.

4. მბულუ

ფიჯის მითოლოგიაში მბულუ არის კურთხეულთა სამყოფელი, დასახლებული ღმერთებითა და მიცვალებულთა სულებით. ლეგენდის თანახმად, მიცვალებულები იქ მიდიან კუნძულ ვანუა ლევუს ყველაზე დასავლეთი წერტილიდან. საგულისხმოა, რომ აქ მოხვედრა ცოცხალსაც კი შეუძლია, მაგრამ ამისათვის ძალიან მოგიწევთ ღმერთების გაბრაზება: ფიჯიში თვლიან, რომ გაბრაზებულ ღვთაებებს შეუძლიათ აიტაცონ ადამიანი და გადაისროლონ შემდეგ ცხოვრებაში, და მხოლოდ ოჯახიდან და მეგობრები შესაწირი ეხმარებათ მათ დაბრუნებაში.

5. დიუი

ჩინურ ჯოჯოხეთს აქვს საკუთარი დედაქალაქი - ქალაქი იუდუ. ჩვეულებრივ ტურისტებს შეუძლიათ ნახონ ინსტალაციები, რომლებიც ასახავს "ყოველდღიურ ცხოვრებას" დიუიში, ფენდუს ოლქში

ჩინურ მითოლოგიაში ჯოჯოხეთი არის მრავალ დონის ლაბირინთი ცოდვილთა პალატებით, რომლებიც იხდიან სასჯელს თავიანთი ბოროტმოქმედების გამოსყიდვის მიზნით. ჩინეთში ბუდიზმის გავლენით ჩამოყალიბდა „ათი განსჯის“ კონცეფცია: თითოეულ მათგანს აკონტროლებს საკუთარი მოსამართლე და აწესებს სპეციალურ სასჯელებს. ამავდროულად, ტრადიციულ ჩინურ ლეგენდებში ასევე არის ჯოჯოხეთის თვრამეტი დონე. დიუიში სულებს აწამებენ „სიკვდილამდე“, რის შემდეგაც უბრუნდებიან პირვანდელ მდგომარეობას და წამება მეორდება.

6. შიბალბა

მაიას საიქიო არ არის ადგილი დაღლილი ადამიანებისთვის: თვით სახელი "შიბალბა" უხეშად ითარგმნება როგორც "შიშის ადგილი". ლეგენდის თანახმად, ეს არის მიწისქვეშა სამეფო, რომლის შესასვლელი მდებარეობს თანამედროვე გვატემალასა და ბელიზის რეგიონში. იქ 12 ღმერთი მართავს, მთავარია ჰუნ-კამე და ვუკუბ-კამე. დარჩენილი ათი მმართველი, ერთგვარი „დემონები“, პასუხისმგებელნი არიან სხვადასხვა ტანჯვაზე: ისინი იწვევენ დაავადებას, შიმშილს, ტკივილს, შიშს, გაჭირვებას და სიკვდილს.

შიბალბას ხალხისთვის უსაზღვრო საფრთხეებია მომზადებული. ამქვეყნიური სამეფოსკენ მიმავალ გზაზე მოგზაურს სამი მდინარის გადალახვა მოუწევს, ისინი სავსეა მორიელებით, სისხლით და ჩირქით . შემდეგ ოთხი მოლაპარაკე გზის გზაჯვარედინზე ხვდებათ გულუბრყვილო მოგზაურის მოტყუება, შემდეგ კი - დამამცირებელი მიღება ღმერთებისგან, რომლებიც აიძულებენ ახალმოსულებს მიესალმონ მანეკენებს და დასხდნენ გახურებულ ღუმელზე.

და ამ წამების შემდეგ მიცვალებულთა სულები გამოიცდებიან ექვს სპეციალიზებულ „სახლში“: აწამებენ სიბნელით, სიცივით და სიცხით, უგდებენ საძიძგნად მშიერ იაგუარებსა და ღამურებს, ან აიძულებენ იარონ ბასრი, მოძრავი დანებით სავსე გზაზე.

7. ვაიკუნთა

ღმერთი ვიშნუს სამყოფელს ინდუიზმის ვაიშნავას მიმართულებით, რომლის მიმდევრები თაყვანს სცემენ ვიშნუს და მის ინკარნაციებს, ეწოდება ვაიკუნთა. ეს ადგილი საბოლოო დანიშნულებაა სულებისთვის, რომლებმაც შეძლეს გამოსულიყვნენ აღორძინების გაუთავებელი ციკლიდან. ვაიკუნთაში, ვიშნუს ერთგული მიმდევრები, რომლებმაც მიაღწევენ თავისუფლებას, მარადიულ ნეტარებაში არსებობენ ღმერთის გარემოცვაში.

ვაიკუნთას ბაღებში იზრდებიან სურვილების შემსრულებელი ხეები, აქაური ტბების წყლები ნექტარივითაა, ლოტოსები კი სავსეა ოქროთი და ორნამენტებით. თავად ვიშნუ მეუღლესთან ლაქშმისთან ერთად ისვენებს ხეების ჩრდილში ლოტოსის კვარცხლბეკზე საწოლზე და როცა ფლეიტაზე უკრავს, ყველა ცოცხალი არსება ირგვლივ ცეკვავს. ღვთის სამყოფელი თავისუფალია სინანულისგან, სიბერისგან და სიკვდილისგან - ეს არის უსაზღვრო ბედნიერების მარადიული ადგილი, რომელიც არ ექვემდებარება მატერიალური სამყაროს კანონებს.

8. ლუა-ო-მილუ

ჰავაის მითოლოგიაში ასე ეწოდება მიცვალებულთა ქვეყანას, რომელსაც მართავს ღმერთი მილუ. იქ მისასვლელად მიცვალებულთა სულები მიჰყვებიან მაჰიკის გზას და ქვესკნელში „შესასვლელები“ ​​ჰავაის არქიპელაგის ყველა კუნძულზე არსებობს. ლუა ო მილუს ყველაზე ცნობილი კარიბჭე მდებარეობს ვაიპიოს ველზე დიდ კუნძულზე: ადგილობრივები თვლიან, რომ მიცვალებულთა სულები შემდგომ ცხოვრებაში ხვდებიან ხეობაში მდებარე კლდის ზემოდან გადახტომით. ამავდროულად, ლეგენდის თანახმად, ლუა-ო-მილას ეს შესასვლელი დიდი ხნის განმავლობაში იმალებოდა შავი ქვიშის ქვეშ.

ლუა ო მილუში ყოფნისას მიცვალებულთა სულებს შეუძლიათ დააკვირდნენ რას აკეთებენ ცოცხლები და მზერით ქვად აქციონ. უფრო მეტიც, ითვლება, რომ ზოგიერთი სული საკმარისად ძლიერია დედამიწაზე დასაბრუნებლად. მოკვდავებს, თავის მხრივ, შეუძლიათ ცოცხლად ეწვიონ ლუა-აუ-მილას, მაგრამ მათ არ უნდა ჭამონ არაფერი შემდგომ ცხოვრებაში - წინააღმდეგ შემთხვევაში ისინი ვერ შეძლებენ დაბრუნებას.

9. ელიზიუმი

ძველ ბერძნულ მითოლოგიაში ეს არის სიკვდილის შემდგომი სამყაროს „სამოთხის“ ნაწილი, ტარტარუსის უფსკრულისა და ჰადესის სამეფოს საპირისპირო. ელისეის მინდვრებზე გაზაფხული არასოდეს მთავრდება და არ არის ცუდი ამინდი: ქარს მოაქვს სასურველი სიგრილე, მაგრამ არ ხდება ქარიშხალი, არ წვიმს, არ თოვს. აქ ტყეები ყოველთვის მწვანეა, ჰაერი სუფთაა, მინდვრები კი მზადაა მოსავლისთვის. ამ სამყაროს ხალხი უდარდელად ატარებს მარტივ ცხოვრებას, დღეებს ატარებენ სპორტით და მუსიკით.