1940 წლის ივნისის ბოლოს პარიზში მისი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი "ტურისტი" - ადოლფ ჰიტლერი ჩავიდა. უბედურება კი ის იყო რომ ფიურერი "სიყვარულის ქალაქს" არა "მაგნიტებისთვის", არამედ მთელი ვერმახტით ეწვია, რომელმაც პარიზი კიდევ უფრო ადრე დაიკავა.

პარიზში საზეიმო აღლუმის საპატივცემულოდ გამოსული ვერმახტის ჯარისკაცები და ოფიცრები

ამ მოგზაურობაში ჰიტლერს თან ალბერტ შპეერი, მოქანდაკე არნე ბრეკერი და რაღა თქმა უნდა, ფოტოგრაფების მთელი არმია ახლდა. ძნელი მისახვედრი არ არის, ტრიუმფის რა გრძნობას განიცდიდა ჰიტლერი საფრანგეთის დედაქალაქის ყველაზე ცნობილ ადგილებზე სეირნობისას.

ჰიტლერისთვის პარიზი - არ მხოლოდ კიდევ ერთი მორიგი დამარცხებული ევროპული დედაქალაქი იყო, არამედ მისთვის ეს იყო "პირადი ვენდეტა", ერთგვარი შურისძიება პირველი მსოფლიო ომის დამცირებისა და გერმანიის სამარცხვინო "ვერსალის მშვიდობისთვის", მაგრამ ჰიტლერმა "სრული კმაყოფილების" განცდა ამ ქალაქიდან მაინც ვერ მიიღო. მან პარიზის ერთ-ერთ ყველაზე მთავარ ღირსშესანიშნაობასთან - ეიფელის კოშკზე დიდი სურვილის მიუხედავად სამახსოვრო ფოტოების გადაღება ვერ შეძლო, ამგვარად, სიყვარულის ქალაქში მისი მოგზაურობის შთაბეჭდილებები ცოტათი გაფერმკრთალდა.

პარიზი 40-იანი წლების ოკუპაციის დროს

წარწერა პოსტერზე: "გინდა ბევრი ფულის შოვნა, წადი გერმანიაში სამუშაოდ"

ცხენების აწონვა პარიზის იპოდრომზე

"ოკუპირებული" პარიზელი მოდის მოყვარულები

ქალები ვერმახტის დამხმარე სამსახურებიდან მემორიალურ დაფასთან - "უცნობი ჯარისკაცი", პარიზი 40-იანი წლები

პარიზის კინოთეატრი ნაცისტური ოკუპაციის დროს

პარიზელები რიგში დგანან აბრეშუმის წინდებისთვის, 1942 წელი

პარიზი რაიხის უღლის ქვეშ

ჰიტლერმა ეიფელის კოშკის სიმაღლიდან პანორამული ფოტოს გადაღება მისი დირექტორის მარკ ეტიენის "წყალობით" ვერ შეძლო, რომელმაც ლიფტი გააფუჭა, კაბელები გადაჭრა და ელექტროძრავებიც გადამალა. ადოლფი, როგორც ფრიად დაკავებული კაცი, პრობლემის მოგვარებას არ დაელოდა, ხოლო ეიფელის კოშკზე ფეხით ასვლა ღირსების შემლახველ ქმდებად ჩათვალა. მოგვიანებით პარიზელები ამ "დივერსიით" ძალიან ამაყობდნენ და ამბობდნენ, რომ მართალია ჰიტლერმა პარიზი აიღო, თუმცა ეიფელის კოშკი - ვერა.

მოკავშირეთა ჯარების ქალაქში შესვლის გამო ქალაქის ქუჩებში გამოსული პარიზელები

საფრანგეთის წინააღმდეგობის მამაცმა მებრძოლებმა პარიზში გაქცეული გერმანელების მიმართულებით სროლაც კი მოასწრეს

ფრანგული წინააღმდეგობის ვარსკვლავი - სიმონ სეგუანი

ფრანგებმა შეინარჩუნეს ქალაქი, გადაურჩნენ მკაცრ რეპრესიებს, საჭიროებისამებრ გახდნენ მორჩილნი და უზომოდ გაბედულები, როდესაც ამერიკელებს უკვე "ცალი ფეხი" პარიზში ჰქონდათ. საფრანგეთის პოლიცია, რომელიც გესტაპოს ყველა ბრძანებას 1940 წლიდან 1944 წლამდე ასრულებდა და ფრანგი ებრაელების დაჭერით და თავიანთი თანამემამულეების გერმანულ ბანაკებში გაგზავნით კლაუს ბარბიერს (ბარბი) და სხვა ნაცისტებს აქტიურად ეხმარებოდა მოულოდნელად გამოაცხადა, რომ გერმანელების ყველა მითითებას არღვევდა და წინააღმდეგობრივი მოძრაობის მიმართ (სავარაუდოდ, მხოლოდ მორალურად, სულის სიღრმეში) სოლიდარული იყო.

ქალი "დავითის ვარსკვლავით" პარიზის ქუჩებში, 1940 წელი

ოკუპაციის დროს ებრაელები არ იყვნენ დარწმუნებულები თავიანთ ფრანგ თანამემამულეებში

საფრანგეთის პოლიცია 1944 წელი

კარგია, რომ პარიზში ჯერ კიდევ იყვნენ მარკ ეტიენის მსგავსი პიროვნებები, რომლებიც გერმანელების წინააღმდეგ ასეთი სახის "დივერსიებს" აწყობდნენს, წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველაფერი გაცილებით უფრო მოსაწყენი იქნებოდა...