გაგიგონიათ, ალბათ, ბავშვს რომ ეფერებიან:"რა საყვარელი, შესაჭმელი ბავშვია". ხელით უჩქმეტენ და ენას მოუჩლექენ "შეგჭამ!". იქნებ თქვენც გითქვამთ მსგავსი რამ, სავსებით ჯანმრთელ ადამიანს, რომელსაც არანაირი გადახრა არ აქვს. დიახ, ამას სრულიად ჯანსაღი ფსიქიკის ადამიანები ამბობენ, ზოგჯერ შვილსაც კი ასე ეფერებიან, გამოხატავენ რა დიდი სიყვარულს მის მიმართ, რადგან ადამიანის კოლექტიური ქვეცნობიერი გაჯერებულია იმ გამნოცდილებით, რომ ოდესღაც ადამიანები კანიბალები ვიყავით და ეს არქეტიპი დღემდე არ კარგავს აქტუალობას.

პერსონაჟმა რენფილდმამ ბრემ სტოკერის რომანიდან დრაკულა, აღიარა სისხლის მნიშვნელობა და თქვა, რომ "სისხლი სიცოცხლეა". ეს იდეა ახალი არ არის, მაგალითად, მაიას მეფეები ცდილობდნენ ღმერთების კეთილგანწყობის მოპოვებას სისხლიანი მსხვერპლშეწირვის შესრულებით.

არსებობდნენ ტომები მთელი ისტორიის მანძილზე, რომლებიც ახორციელებდნენ რიტუალურ ჰემატოფაგიას (სისხლის, როგორც საკვების წყაროს) და კანიბალიზმს (სხვა ადამიანების ჭამა) ტრადიციებს, რომელთა გავლენითაც ჩამოაყალიბდა გარკვეული მითოლოგიური არსებები, როგორიცაა მაქცია, ვენდიგო ან ვამპირი.

გარდა კანიბალიზმისა, ცნობილია მრავალი რიტუალი, რომელიც გულისხმობს სისხლის მოხმარებას, მაგრამ ისტორიაში ასევე იყო რიტუალები, რომლებიც მოიცავდა ნეკროფაგიის პრაქტიკას. ზოგიერთ ტომში, როდესაც ნათესავი იღუპებოდა, შთამომავლებს მთელი მისი უსიცოცხლო სხეული უნდა ეჭამათ. ეს რიტუალი შეიძლება გაგრძელებულიყო რამდენიმე დღის განმავლობაში და ზოგჯერ გვამი იწყებდა ლპობას. მიუხედავად ამისა, შთამომავლებს ყველაფერი ბოლომდე უნდა ეჭამათ, რათა გარდაცვლილი ნათესავის ცოდნა და ძალა შეეთვისებინათ და არ დაეკარგათ წინაპრების სულიერი ენერგია.

ინდოეთის ზოგიერთ რაიონში ჯერ კიდევ ტარდება უცნაური რიტუალი. წლის გარკვეულ დღეს, ვისაც სასაფლაოზე დაკრძალული გარდაცვლილი ნათესავები ჰყავთ, დილით ტაძარში მიდიან, სადაც მცენარეებისა და ნივთიერებების სპეციალური ნარევის დაწვის შედეგად წარმოქმნილ კვამლს ისუნთქავენ. ექსტაზის მდგომარეობის მიღწევის შემდეგ მღვდელი ტაძარში მისულებს სასაფლაოზე მიჰყავს. იქ ხალხი ხელებით გათხრის გარდაცვლილ ნათესავებს, კბენს და ღეჭავს გვამებს. ამ რიტუალის ახსნა იმაში მდგომარეობს, რომ ყოველი ლუკმა მიცვალებულის სულს სამუდამო განსვენებასთან მიიყვანს.

და ეს არ არის მხოლოდ რიტუალები, რომლებიც დაკავშირებულია ჰემატოფაგიასთან, კანიბალიზმთან და ნეკროფაგიასთან. არსებობს მრავალი ლეგენდა მთელს მსოფლიოში, რომელიც მოგვითხრობს ზებუნებრივ არსებებზე, რომლებიც იკვებებიან ადამიანის სისხლითა და ხორცით.

არსებები სახელად ლამია, სტრიქსი და ემპუსა მოხსენიებულია ბერძნულ და რომაულ მითოლოგიაში, როგორც სისხლით მკვებავები გადარჩენისთვის. გარდა იმისა, რომ სტრიქსი და ლამია უპირატესობას ანიჭებდნენ ბავშვებისა და ახალშობილთა ახალ სისხლს, სტრიქსს შეეძლო ახალგაზრდა მამაკაცის სისხლითაც ეკვება. გარდა ამისა, ბერძნებმა თავიანთ ლეგენდებში ასევე მოიხსენიეს გარკვეული ქალი არსებები, რომლებიც ძილის დროს მოდიოდნენ ადამიანის სისხლის საწოვად.

არსებობს რელიგიები, რომლებიც კრძალავენ სისხლის ნებისმიერი ფორმით მოხმარებას. ისლამური კანონი საუბრობს ტერმინზე "ნაჯისი", რომელიც განსაზღვრავს რა არის უწმინდური რელიგიური რიტუალის კონტექსტში, "ნაჯასატი" არის რიტუალური უწმინდურება, რომელიც შეიძლება მოიხსნას განწმენდით მარხვის და ლოცვის გზით.

თავის მხრივ, ყურანი ყურადღებას ამახვილებს უწმინდურებაზე, კრძალავს სისხლის ნებისმიერი ფორმით მოხმარებას. სისხლის ან მისგან მომზადებული საკვების ჭამა არის ჰარამი, ცოდვილი ქმედება.

ებრაული ტრადიციის თანახმად, ხორცის მოხარშვამდე სისხლი დიდი სიფრთხილით ირეცხება. ამ ჩვეულების დამადასტურებელი არგუმენტი გვხვდება ლევიანთა წიგნში, სადაც ნათქვამია, რომ სისხლის მოხმარება აკრძალულია, რადგან „ცხოველის სიცოცხლე სისხლშია“. ქართველ ებრაელთაგან გეცოდინებათ, რომ როცა ისინი ცხოველს კლავენ, ძალიან დიდხანს ჰკიდებენ კრჩხაზე, რომ სისხლისგან ბოლომდე დაიცალოს, ან კიდევ ხორცს რამდენიმე საატიტ ატავსებენ მარილწყალსი, რომ ბოლომდე გამოიტანოს მარილმა სისხლის პლაზმა და უჯრედები. გარდა ამისა, ისინი საქონლის მხოლოდ წინა ნაწილს მიირთმევენ, რომელიც შედარებით ჯანსაღია და გულთან სიახლოვის გამო ვენური სეგუნება არ ვითარდება. რაც არ უნდა გაგიკვირდეთ, ებრაელები ქათამს, ბატს, იხვს როცა დაკლავენ და სისხლისგან საგულდაგულოდ დაცლიან, ამის შემდეგ აცლიან ბუმბულს ისე, რომ არ მდუღრავენ.

რაც შეეხება ქრისტიანულ რელიგიას, ამ კონტექსტში ჩნდება ერთგვარი რიტუალური ჰემატოფაგია. ევქარისტია გულისხმობს, რომ გამოყენებული ღვინო ხდება ქრისტეს სისხლი, რომელსაც შემდეგ მორწმუნეები მიირთმევენ.

ადამიანის სისხლის მოხმარება უარყოფილია, როგორც ტაბუირებული აქტივობა, რომელიც დაკავშირებულია კანიბალიზმთან. ახალი აღთქმის მეხუთე წიგნში ნათქვამია: „რათა თავი შეიკავოთ კერპთა მსხვერპლად შეწირულისაგან, სისხლისგან, დახრჩობისა და სქესობრივი გარყვნისაგან.

რაც შეეხება რიტუალურ ჰემატოფაგიას ევქარისტიის კონტექსტში, ის გამართლებულია როგორც სულიერი საზრდო. ქრისტიანული მითოლოგია ასევე შეიცავს მინიშნებებს ჭიქის შესახებ, რომელიც ქრისტემ გამოიყენა ბოლო ვახშამზე, რომელიც ცნობილია როგორც წმინდა გრაალი. ჯვარცმის დროს ამ ჭურჭელში ქრისტეს სისხლი გროვდებოდა და ლეგენდები ამბობენ, რომ ყველა, ვინც ამ ჭურჭლიდან სვამს, უკვდავი ხდება.

პროფესორმა ბასილ ჯონსტონმა წარმოადგინა ვენდიგო და აღწერდა მას შემდეგნაირად: "ვენდიგო იყო გაფითრებული, მისი გამხმარი კანი ძვლების ირგვლივ იყო მჭიდრო. გაფითრებულ ჩონჩხს ჰგავდა, ახლახანს საფლავიდან ამოღებულს. ტუჩები დახეული და დასისხლიანებული... უწმინდური და გაფუჭებული ხორცისგან ტანჯული, ვენდიგო აფრქვევდა გაფუჭებისა და გახრწნის, სიკვდილისა და გახრწნის უცნაურ და საშინელ სუნს." ამრიგად, ვენდიგო სიმბოლოა გაუმაძღრობისა, განსაკუთრებით იმის გამო, რომ ის ვერასოდეს მიიღებს საკმარისს, რამდენიც არ უნდა ჭამოს.

ვენდიგო ითვლება ერთ-ერთ ყველაზე საშინელ არსებად. ეს არის კანიბალური სული. ადამიანი იღებს ურჩხულის ფიზიკურ ფორმას, რომელიც მიდის არსების კანიბალური მიდრეკილებების დასაკმაყოფილებლად. ითვლება, რომ ისინი, ვინც კანიბალიზმს ასრულებენ, შეიძლება ბევრად უფრო ადვილად დაეუფლონ ვენდიგოს, ხოლო ვინც ადამიანს კლავს და მის გულს ჭამს, თავის მხრივ შეიძლება გახდეს ვენდიგო.

ზოგიერთ რუს მომთაბარეს ჰქონდა ჩვევა: ბრძოლაში დაცემული პირველი მტრის სისხლს სვამდა, მონღოლები კი გადარჩენისთვის ზოგჯერ ცხენების სისხლით იკვებებოდნენ. კარიბის ზღვის მაცხოვრებლებიც კი იყვნენ დახელოვნებულნი კანიბალიზმში, იკვებებოდნენ ადამიანის ორგანოებითა და ხორცით. დღეს კანიბალიზმი კვლავ გვხვდება ახალი გვინეისა და მელანეზიის ბავშვებისთვის ზღაპრებიც კი არ არის სრულყოფილი კანიბალიზმზე მითითების გარეშე, ყველაზე ცნობილი მაგალითია ჰანსელი და გრეტელი. ძველი რუსული მითებიც კი ყვებოდნენ ბაბა იაგას სახელით ცნობილ არსებაზე. იგი გამოჩნდა, როგორც გვირგვინი, რომელიც იპარავდა ბავშვებს ხორცით გამოსაკვებად. ქართველებსაც გვაქვს ასეთი ძველი ზღაპარი კოკროჭინა.

ვამპირი გვხვდება მსოფლიოს მრავალ კულტურაში. როგორც მითოლოგიური არსება, ეს არის ცოცხალი მკვდარი, რომელიც იკვებება სუფთა სისხლით, რაც განისაზღვრება, როგორც „მკვდარი ადამიანი, რომელიც - დასჯის ან წყევლის შემდეგ - გამოდის საფლავიდან ღამით და ეწვევა მძინარეებს, რათა წოვოს სისხლი “ ან როგორც „მიცვალებული, რომელიც ღამით საფლავებიდან გამოდის ცოცხალთა სატანჯველად, მათ სისხლს სვამს და კლავს, რომ ისინიც თავის მხრივ ვამპირებად იქცნენ“.

მსოფლიოს მითოლოგია მოგვითხრობს ვამპირების უფრო მეტ სახეობაზე, მათ შორის ევროპაში არსებობს სხვადასხვა ტიპის ვამპირების სხვადასხვა აღწერა. ფრანგული რევენანტი და რუმინული სტრიგოი, ცოცხალი მკვდრების მსგავსად, ტოვებს საფლავს და მიდის ცოცხალთა სატანჯველად. ამით სტრიგოი განსხვავდება დასავლური ვამპირისგან.

სტრიგოი საფლავიდან ცოცხალი მკვდარივით ამოდის ძლიერი უკმაყოფილების შემდეგ. ეს შეიძლება მოხდეს იმ ქმედების შედეგად, რომელიც ჩადენილია მის წინააღმდეგ სიცოცხლის განმავლობაში, მაგალითად, დიდი შეურაცხყოფის, დიდი მწუხარების, ან ის, რომ ის მოკლა ვინმემ, ან სიკვდილის შემდგომ უკმაყოფილებაში, მაგალითად, იმაში, რომ მისი დაკრძალვის რიტუალები არ შესრულდა სწორად. ერთი მხრივ, სტრიგოებს აქვთ მითო-ფოლკლორული დასაბუთება, რომელიც დაკავშირებულია სიკვდილის შიშთან და დაკრძალვის სწორად ჩატარების აუცილებლობასთან. დასავლური ვამპირებისგან კიდევ უფრო განსხვავდება კრუსნიკი და კუდლაკი, მუდმივი ბრძოლის დაპირისპირებული ერთეულები, რომელთაგან კუდლაკი ვამპირული ტიპის არსებაა.

ომისა და ნაყოფიერების აქადურმა ქალღმერთმა, სახელად იშთარმა, შემდეგი მუქარა წარმოთქვა: „მკვდრებს აღვადგენ და ცოცხალს შეჭამენ, მკვდრები ცოცხლებს აჯობებენ“. აზიური ვამპირის ყველაზე ცნობილი სახეობაა ჩინელი ჯიანგ ში, რომელიც არ იკვებება სისხლით, არამედ მისი მსხვერპლების ჩი-თი, რომელიც არის ყველა ადამიანის სიცოცხლის არსი. ამრიგად, ვამპირი მსოფლიოს მრავალ კულტურაშია წარმოდგენილი.

ვამპირი ასევე ჩნდება ადამიანის სურვილის გამოხატვად, მოიპოვოს უკვდავება. მსოფლიოს ლეგენდები მოგვითხრობენ უკვდავებზე, რომლებიც სხვადასხვა ფორმით ჩნდებიან. ებრაულ ბიბლიაში მათუშალამ იცოცხლა 900 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში. უტნაპიშტიმი, გილგამეშის წინაპარი, უკვდავი გახდა გარკვეული ტიპის მცენარის მოხმარების შემდეგ. ჩინურ მითებში ბევრია მინიშნება უკვდავებზე, ჯუჯებზე, რომლებიც ცხოვრობდნენ ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში და უკვდავების ელექსირი აქვთ. ჩინელი უკვდავები ცხოვრობდნენ სამოთხეში, ღრუბლებში ჩაფლულ სამყაროში და ხიბლავდნენ ჩინელ მმართველებს, რომლებიც, თავის მხრივ, ასევე დაინტერესებულნი იყვნენ უკვდავების საიდუმლოს შესწავლით. ამასთან დაკავშირებით ჯონ პეტრუ კულიანუმ თქვა: „უკვდავებას შეიძლება ჰქონდეს თავისი ფასი და ეს ფასი შეიძლება იყოს ძალიან მაღალი“.

აღფრთოვანებამ, რომელიც ვამპირის მითს აქვს ადამიანის ფანტაზიაზე, გამოიწვია უთვალავი რომანი და ფილმი, რომლებიც ათვალიერებენ და ამდიდრებენ მრავალსაუკუნოვან მითებს. დასავლური ვამპირი არის ცოცხალი მკვდარი, რომელიც სვამს ცოცხლების სისხლს გადარჩენისთვის; ის თავის ვამპირულ ფორმაში გარდაიქმნება სხვა ვამპირის მიერ დაკბენის, წყევლის ან რწმენისგან თავის დაღწევის შემდეგ. ვამპირს - ღამის არსებას სძულს ვერცხლი, სალოცავები, ნიორი და სხვა ნივთები, რომლებიც მოხსენიებულია ამ თემაზე მრავალ ლეგენდაში. თუმცა, აქვს მომხიბვლელი მაცდურობა, რომელსაც ვამპირი ავლენს, მიუხედავად იმისა, რომ ერთგვარი მკვდარია.

იდუმალ არსებებს შორის, რომლებიც სისხლით იკვებებიან, არ შეიძლება დაივიწყოს ჩუპაკაბრა, რომელიც იკვებება ცხოველების, განსაკუთრებით თხის სისხლით. ამ ფენომენის შესწავლა არის ცოდნის ბაზის ნაწილი, რომელიც ცნობილია როგორც კრიპტოზოოლოგია, მეცნიერება, რომელიც ეხება ცხოველებსა და არსებებს, რომელთა არსებობა ჯერ კიდევ არ არის დოკუმენტირებული.

ამრიგად, ჩუპაკაბრა კრიპტიდაა. იმავე ვითარებაში არიან ტოკოლოშე, ბიგფუტი, ლოხ ნესის მონსტრი, ლუსკა, მონღოლური სიკვდილის ჭია, იეთი, იგუანოდონი, მოკელე-მბებე, იუი და სხვები.

ჩუპაკაბრასთან დაკავშირებული ყველაზე ადრეული ისტორიები წარმოიშვა მექსიკაში, საიდანაც ისინი გავრცელდა ცენტრალურ ამერიკაში, ჩრდილოეთ ამერიკასა და ჩილეში. ადგილობრივმა მაცხოვრებლებმა დახმარებისთვის მიმართეს ხელისუფლებას, რადგან აღმოაჩინეს, რომ მათი ცხოველები ბარბაროსულად დახოცეს, ნაწილებად დაგლიჯეს და დაასისხლიანეს. დაღუპული ცხოველების უმეტესობა თხა იყო, რომელსაც კისერში რაღაცა კბენდა და სისხლი მთლიანად გამოსდწოვა. ზოგიერთი ადამიანი ამტკიცებდა, რომ დაინახა დამნაშავე და მიუხედავად იმისა, რომ აღწერილობები დროთა განმავლობაში განსხვავდებოდა, ჩუპაკაბრას თავდაპირველი აღწერა იყო ის, რომ მას ჰქონდა დიდი თვალები, ბასრი კლანჭები, წვერები ზურგის შუაში და დაახლოებით დათვის ბელის ზომისა იყო.

სხვა მტაცებლური სახეობებისგან განსხვავებით, ჩუპაკაბრა მთლიანად სვამს სისხლს. თვითმხილველების მტკიცებით, ამ არსებას აქვს კანი, როგორც ქვეწარმავალს, დიდი კბილები, როგორც პანტერას და ეკლებიანი ენა. არსებას ასევე აღწერენ, რომ შეუძლია კენგურუსავით დიდი მანძილის გავლა ხტუნვით და იყო შემთხვევები, როდესაც თვითმხილველები აცხადებდნენ, რომ არსება ექვს მეტრზე (20 ფუტი) გადახტა. მეცნიერული მტკიცებულებების ნაკლებობის მიუხედავად, ცენტრალური ამერიკის ადგილობრივ მოსახლეობაში ჩუპაკაბრას შიში საერთოდ არ შემცირებულა!

მწერების სამყაროში არის გარკვეული სახეობები, რომლებიც ახორციელებენ სექსუალური კანიბალიზმის ქცევას. Latrodectus-ის გვარის ობობები ამ ტიპის ქცევას ახორციელებენ. სწორედ მათ მოგვცეს ობობის მომაკვდინებელი სახელი „შავი ქვრივი“. იგივე ქცევა შეიმჩნევა მლოცველ მანტოზებში - მწერები, რომლებიც სქესობრივი აქტის დროს ან ბოლოს კბენენ თავის პარტნიორს. არსებობენ კანიბალი ფრინველები. გარეგნულად სირაქლემას მსგავსი ფრინველები ცხოვრობდნენ იზოლირებულ და ნაკლებად ცნობილ კუნძულზე. ისინი ამ კუნძულიდან არაფერს ჭამენ, გარდა ერთმანეთისა. ამ კანიბალური ქცევის წყალობით, ფრინველებმა განახორციელეს ბუნებრივი გადარჩევა, რამაც საშუალება მისცა ყველაზე სტაბილურს და ადაპტირებულს გადარჩენილიყო.

მანტის მწერის მსგავსად, ევროპულ მითოლოგიაში დემონური არსება, რომელიც ცნობილია როგორც სუკუბუსი, მოქმედებს როგორც სექსუალური მტაცებელი. ამ დემონს აქვს როგორც მდედრობითი სქესის ვარიანტი, რომელსაც ეწოდება სუკუბუსი, ასევე მამრობითი ვარიანტი, რომელსაც ეწოდება ინკუბუსი. მაშინ, როცა ინკუბუსი წყვილდება სუკუბუსთან საკუთარი ინიციატივით, კლავს სქესობრივი აქტის დროს სიცოცხლის ენერგიის შთანთქმით, ხოლო როცა სუკუბუსი წყვილდება ინკუბუსთან, კლავს აქტის ბოლოს, რათა მისი ხორცი საკვებად გამოიყენოს.

კანიბალური ტენდენციების ისტორიები ასევე არსებობს იაპონიაში, სადაც კანიბალის გვირგვინი იამა-უბა იკვებებოდა განსაკუთრებით ახალშობილთა, მაგრამ ასევე მოზრდილების ხორცით. ამის სანაცვლოდ, როდესაც ასეთმა გვირგვინი დაინახა პატარა ობოლი კინტარუ, მან არ მოკლა, არამედ სიყვარულით და მზრუნველობით აღზარდა. ის გაიზარდა და გახდა საკატა ნო კინტოკი, იაპონური ლეგენდების ცნობილი გმირი.

ამრიგად, შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ჰემატოფაგია, კანიბალიზმი და ნეკროფაგია უძველესი დროიდან შემოვიდა მსოფლიოს მითებში, რამაც გამოიწვია ლეგენდები და ფანტასტიკური არსებები, რომლებიც რჩებიან ცნობილი დ თანამედროვე სამყაროში, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ.