კაპუჩინის კატაკომბები არის მსოფლიოში ცნობილი სამარხი პალერმოში (სიცილია, სამხრეთ იტალია). იქ მე-17-მე-19 საუკუნეებში დაღუპული ადამიანების 8000-ზე მეტი მუმიფიცირებული ცხედარია. დღეს კაპუჩინების კატაკომბები პალერმოს ერთ-ერთი მთავარი ღირსშესანიშნაობაა.

1599 წელს კაპუჩინმა ბერებმა შოკისმომგვრელი აღმოჩენა გააკეთეს პალერმოს მონასტრის ქვეშ მდებარე კატაკომბებიდან ამოღებული გვამების ექსჰუმაციის დროს - ბევრი გვამი ბუნებრივად მუმიფიცირებული იყო. ნიადაგისა და მიკროკლიმატის თავისებურებები ხელს უშლიდა სხეულების დაშლას. ამ აღმოჩენის შემდეგ ბერებმა გადაწყვიტეს მუმიფიცირება მოეხდინათ მიცვალებულის - სილვესტრო გუბიოდასი, ის კატაკომბაში მოათავსეს. მალე დაღუპული ბერების და პალერმოს კეთილშობილი მოქალაქეების ცხედრების შებრძანება დაიწყეს ამ ადგილებში.
მოგვიანებით კატაკომბები ერთგვარი სტატუსის სიმბოლოდ იქცა - პრესტიჟულად ითვლებოდა კაპუჩინების კატაკომბებში დაკრძალვა. სხეულებს ჯერ “აშრობდნენ" რვა თვის განმავლობაში კატაკომბებში კერამიკული მილების თაროებზე, შემდეგ კი ძმრით ამუშავებდნენ. ზოგიერთი გვამი ბალზამირებული იყო, ზოგი კი ჰერმეტულ მინის კარადებში ათავსებდნენ. ზოგიერთი მომაკვდავი ანდერძში უთითებდა, თუ რა ტანისამოსი უნდა ჩაეცვათ მისთვის, ზოგიც ითხოვდა რამდენიმე ათწლეულის შემდეგ სამოსის შეცვლას.
ბერებმა მიცვალებულთა ნათესავებისგან ფული აიღეს უზარმაზარი კატაკომბების შესანახად. ყოველი ახალი სხეული ჯერ დროებით ნიშში იყო მოთავსებული, შემდეგ კი ჩამოკიდებული, გამოფენილი ან გახსნილი მუდმივ ადგილას. სანამ ახლობლებს თანხა შეჰქონდათ, ცხედარი თავის ადგილზე რჩებოდა, მაგრამ როცა გადასახადი ელეოდათ, ცხედარს თაროზე ათავსებდნენ, სანამ გადახდა განახლდებოდა.

1880-იან წლებში სიცილიის ხელისუფლებამ აკრძალა მუმიფიკაციის პრაქტიკა. ბოლო ბერი, რომელიც კატაკომბებში დაკრძალეს, იყო ძმა რიკარდო. რომელიც გარდაიცვალა 1871 წელს და ბოლო დაკრძალვები თარიღდება 1920 წლით. დღეს კატაკომბები ტურისტების მომლოცველების ადგილია.

მიუხედავად იმისა, რომ კატაკომბები ღიაა საზოგადოებისთვის, შიგნით ფოტოების გადაღება აკრძალულია. ასევე, ტურისტებმა რომ არ გადაიღონ სურათები მუმიებთან, ცხედრები შემოღობილია რკინის გისოსებით.