გლობალიზაცია შთანთქავს ქვეყნებისა და რეგიონების უნიკალურობას. სულ უფრო მეტი ორიგინალური რწმენა და ტრადიცია წარსულს ჩაბარდა, მათ ცვლის ჰელოუინის ყველანაირი ღონისძიება, რომელსაც საერთო არაფერი აქვს ხალხების უმეტესობის კულტურასთან. მაგრამ, საბედნიეროდ, ის ჯერ კიდევ ძალიან შორს არის მთელი მსოფლიოს ერთფეროვან ამერიკანიზებულ მასად გადაქცევისგან. პლანეტა სავსეა ადგილებით, სადაც შემორჩენილია საოცარი ადათ-წესები. მათ შორის ისეთი ექსტრავაგანტული, როგორიცაა კანიბალიზმი.

1. ვარის ტომი, ბრაზილია

ადამიანის გარდაცვალების შემდეგ ცხედარს ინახავენ მანამ, სანამ მიცვალებულის ყველა ნათესავი არ მივა ადგილზე. ჩვეულებრივ ამას დაახლოებით სამი დღე სჭირდება. როცა ყველა შეიკრიბება, გარდაცვლილის სხეულს წვავენ და ჭამენ. ამაში გარდაცვლილის სისხლით ნათესავები არ მონაწილეობენ, ისინი მხოლოდ უყურებენ, როგორ ჭამენ შორეული ნათესავები. გარდა ამისა, წვავენ გარდაცვლილის მთელ ქონებას.
ამ რიტუალის მნიშვნელობა ის არის, რომ ის ეხმარება შეეგუონ საყვარელი ადამიანის დაკარგვას. ნესტიან მიწაში სხეულის დასაშლელად დატოვებაზე ფიქრი ვარის ტომისთვის ისეთივე საშინელია, როგორც ჩვენთვის კანიბალიზმზე ფიქრი. ამერიკელმა ბეტსი კონკლინმა, რომელიც ომთან ერთად ცხოვრობდა 18 თვის განმავლობაში, აირჩია ძალიან ზუსტი მეტაფორა: "მწუხარება".

2. ვარანასი, ინდოეთი

ქრისტეს დაბადებამდე ათასი წლით ადრე დაარსებული ვარანასი არის ინდუიზმის ერთ-ერთი წმინდა ქალაქი; ყოველწლიურად აქ ათიათასობით ინდუსი მიდის მთელი მსოფლიოდან. მათი აზრით, ეს უძველესი ქალაქი სამყაროს ცენტრია. პოქალური ტრადიციები ყვავის აქ და ვერავინ ბედავს მათ გათელვას.
სიკვდილი ინდუიზმში სამსარას მხოლოდ ერთ-ერთი ეტაპია, გადამწყვეტი ეტაპი აღორძინების ბორბალში. და ყველა ისწრაფვის მოქშასკენ - ამ ციკლის დასრულება, საბოლოო წერტილია. აგორი, ვარანასის ასკეტური რელიგიური სექტა მოკლე გზით მიდის. ისინი ასრულებენ ღამის რიტუალებს იმ ადამიანების ნაშთებზე, რომელთა გვამებს, ინდუისტური ჩვეულების თანახმად, წვავენ განგის ნაპირებზე და იძენენ შესაძლებლობას მაქსიმალურად მიუახლოვდნენ მოქშას. ისინი ადვილად ამოსაცნობი არიან: ისინი თავიდან ფეხებამდე კრემაციის ფერფლით არიან ამოგანგლულები და ატარებენ ძვლებისგან დამზადებულ ყელსაბამებს.
ახლა ინდოეთში სექტის ათასამდე აქტიური წევრია. მიუხედავად შემაძრწუნებელი რიტუალებისა, აგხორებს გულმოდგინებით ეპყრობიან. ინდიელებს სჯერათ, რომ თუ ბერებს - "შივას რჩეულებს" - მიცვალებულების ჭამაში და რიტუალების შესრულებაში ხელს შეუშლიან, მაშინ მათი სულები დაწყევლილი იქნება. ქვეყანაში ამ მხრივ არანაირი სამართლებრივი შეზღუდვა არ არსებობს.

3. კარავაის ტომი, პაპუა-ახალი გვინეა

პაპუა-ახალ გვინეაში უფრო მეტი კანიბალია ვიდრე სუპერმარკეტები. ცილოვანი საკვების ნაკლებობის გამო ადგილობრივები ხშირად სადილობენ თანამებრძოლებით. მართალია, ბოლო წლებში, კურუ-კურუს დაავადების ეპიდემიის გამო, კანიბალიზმის მასშტაბები მნიშვნელოვნად შემცირდა. მაგრამ არა კარავაის ტომში. მისი წარმომადგენლებისთვის გარდაცვლილის ჭამა შურისძიებაა.

ავსტრალიელი ჟურნალისტი პოლ რაფაელი, რომელმაც ერთხელ იმოგზაურა პაპუა-ახალი გვინეისა და ინდონეზიის ტყეებში, ამბობს: „ტომისთვის, თუ ვინმე ხის სახლიდან გადმოვარდა ან ბრძოლაში დაიღუპა, მისი სიკვდილის მიზეზი სავსებით აშკარა იქნება. მაგრამ ავადმყოფობის გამო სიკვდილი მათთვის საიდუმლოა. ბოლოს და ბოლოს, მათ არაფერი იციან მიკრობებისა და ინფექციების შესახებ“.
ტომში დარწმუნებულნი არიან, რომ მათ თანატომელებს ანადგურებს ჯადოქარი ხახუა, რომელიც არარსებობიდან მოვიდა. ჯადოქარი იღებს სხეულს და იწყებს მის შიგნიდან ჭამას. ამიტომ იგივე უნდა მიეზღოს.

4. ფიჯის კაციჭამიები

ყველა ზემოთ აღწერილი კანიბალი არ არის საშიში უცხო ადამიანებისთვის და არასოდეს კლავენ ადამიანებს მათი ჭამის მიზნით. მაგრამ ეს არ შეიძლება ითქვას კუნძულ ფიჯის ზოგიერთ მკვიდრზე. რა თქმა უნდა, ფიჯი აღარ არის ისეთი ველური ადგილი, როგორიც მე-19 საუკუნეში იყო, როცა მისიონერებსაც კი ეშინოდათ აქ მოსვლის. თუმცა, ტომები კვლავ ცხოვრობენ ტყეებში, ტრადიციების ერთგულები. ისინი მაინც კლავენ საკუთარ სახეობას საკვებისთვის.
ტომები ხშირად ებრძვიან ერთმანეთს (ეს შეტაკებები თითქმის ყოველთვის მთავრდება დამარცხებულთა სისხლიანი ქეიფით), მათ ასევე შეუძლიათ ისადილონ ტურისტებით რომლებიც შემთხვევით მოხვდნენ იქ, სადაც არ უნდა მოხვედრილიყვნენ. რამდენიმე წლის წინ გავრცელდა ახალი ამბები იმის შესახებ, რომ წყვილი ფიჯიში უკვალოდ გაუჩინარდა. სავარაუდოდ, ის კანიბალებმა შეჭამეს.