„ირაკლი იმნაიშვილი ზურაბ ჟვანიას მკვლელობის საქმის ჟურნალისტური გამოძიების დეტალებს იხსენებს…

.

თითქოს მიყუჩდება ხოლმე ამ ტრაგედიის ტკივილი. მერე ღამით, ან ვინმესთან საუბრისას, ან ასეთი ინტერვიუს მოსმენისას გაგახსენდება და… სიცოცხლე არ გინდა… რამდენმა ადამიანმა გავიარეთ ეს საშინელი წნეხი, მუქარები, ცემა, იარაღის ჩარტყმა… „ტრაკი დააყენე, შემოგითვალეს! გაიგე… ზედმეტს ნუ ტლიკინებ… და მაინც პროკურატურაში მიცემული ჩვენებები, ბრიფინგები, ინტერვიუები… და რა… არც არაფერი შეურაცხყოფის მეტი!

,

მკვლელები კი ისევ დაბრუნდნენ! ისევ თითს გვიქნევენ, ისევ -@რაკი დააყენეო!- გვეუბნებიან და… და ჩვენც ვაყენებთ!

.

ადვილია მართო მკვლელი, როდესაც მამხილებელი ფაქტები შენს ხელთაა… ჰო და, აი, პარლამენტშიც შევიდნენ!

.

არც ვიცი რით დავამთავრო ეს პოსტი… ბოდიში ვუთხრა ზურას… მივაფურთხო ამ ხელისუფლებას, რომელმაც პარტნიორი „მეგობრების“ რჩევა გაითვალისწინა და პრაქტიკულად გამოძიებული საქმე თაროზე შემოდო… არ ვიცი…. უბრალოდ, ძალიან მტკივა საკუთარი უსუსურება, შელახული თავმოყვარეობა და მეგობრის ღალატი….

ძალიან მტკივა ეს დაუსრულებელი დუმილი…“

.