საინტერესოა, რომ საპონს ჯერ კიდევ ძველი შუმერები და ბაბილონელები ამზადებდნენ (დაახლოებით ძვ. წ. 2800 წ.). საპნის დამზადების ტექნოლოგია აღწერილია მესოპოტამიაში აღმოჩენილ თიხის ფირფიტებზე, რომელიც დაახლოებით ძვ. წ. 2200 წელს მიეკუთვნება.

ეგვიპტური პაპირუსიც (მე-2 ათასწლეული ჩვენს ერამდე) მოწმობს, რომ ეგვიპტელები რეგულარულად მოიხმარდნენ საპონს.

ხშირად მოიხმარდნენ ამ სარეცხ საშუალებას ძველ რომშიც. ლეგენდის მიხედვით, ლათინური სიტყვა (საპონი) წარმოიშვა იმ მთის სახელწოდებიდან, სადაც მსხვერპლთშეწირვის რიტუალი ტარდებოდა.

მდინარე ტიბრი

ცხოველური ცხიმი, რომელიც გამოიყოფოდა მსხვერპლის დაწვის დროს, გროვდებოდა და ერეოდა ნაცარს, მიღებული მასა კი წვიმების დროს ჩამოირეცხებოდა და მდინარე ტიბრის თიხიან ნიადაგს ერწყმოდა. სწორედ ამ მიდამოებში რეცხავდნენ მაცხოვრებლები სარეცხს და ბუნებრივია დაკვირვებულ ადამიანს არ გამოპარვია ის ფაქტი, რომ ამ შენაერთის წყალობით ტანსაცმელი უფრო კარგად ირეცხებოდა.

მსხვერპლთშეწირვა

1808 წელს ფრანგმა ქიმიკოსმა ეჟენ შევროლმა (1786-1889), საფეიქრო ფაბრიკის მფლობელების თხოვნით, ცდების შედეგად დაადგინა, რომ საპონი არის უმაღლესი ცხიმოვანი მჟავიანობის ნატრიუმის მარილი.

იქნებ დაინტერესდეთ: