რამდენიმე საათის წინ მეგობართან მივდიოდი. მეჩქარებოდა და ვცდილობდი რაც შეიძლება მალე მივსულიყავი გაჩერებასთან. ვიწრო გზებით მოივდიოდი, უცებ თვალი ცეცხლმოკიდებულ სახლს მოვკარი.
ხალხი ერთ ამბავში იყო, ცდილობდნენ ცეცხლი ჩაექროთ, მაგრამ ამაოდ. ერთი ქალი ხალხში შემოვარდა, შეშინებული ხმით გაჰყვიროდა “დემეტრე, დემეტრე… სად არის!” და უცებ ჩაიკეცა “ჩემი შვილი…”.
არავინ უსმენდა, ერთი ბიჭი მივიდა, აწყნარებდა “აუცილებლად ვნახავ თქვენს შვილს, აქვე იქნება…”