პირველი შავკანიანი მოსწავლე- "დოროტი ქლაუნტსი", რომელმაც შეცვალა ისტორიის მსვლელობა. ახალი გამოცხადებული იყო თეთრი და ფერადკანიანი ბავშვების ერთობლივი სწავლების შესახებ, (მაგრამ გამოცხადება ერთია და ამის მიღება სრულიად სხვა), როდესაც იგი 1957 წლის 4 სექტემბერს გავიდა სახლიდან და წავიდა სკოლაში, სადაც ადრე მხოლოდ თეთრკანიანები საწავლობდნენ. თითქოს ამაში არაფერია უჩვეულო, მაგრამ ეს იმ დროში არ იყო უბრალო საქმე. დოროტი იყო პირველი შავკანიანი მოსწავლე ქალაქ შარლოტის (ჩრდილოეთ კაროლინა) ჰარი ჰარდინგის სახელობის სკოლაში.

(სურათზე ნათლად ჩანს დოროტი, როგორც დაცინვის ობიექტი თეთრკანიანების მიერ)

სკოლაში მიმავალ გზაზე მის ირგვლივ შეიკრიბა აგრესიულად განწყობილი ახალგაზრდების ჯგუფი. ისინი უყვიროდნენ გოგონას: “წაეთრიე”, ესროდნენ ქვებს და აფურთხებდნენ. როცა დოროტი სკოლას მიუახლოვდა, მას შესასვლელთან დახვდა იმპროვიზირებული მიტინგი. სკოლის ეზოში იყო დიდი ვნებათა ღელვა. სკოლის მოედანზე სიტყით გამოდიოდნენ “თეთრკანიანი მოქალაქეების საბჭოს” ლიდერები, ჯონ ვარლიკი და მისი მეუღლე. აქტივისტი მისის ვარლიკი უყვიროდა მოსწავლეებს: ” მხოლოდ თქვენ შეგიძლიათ გააგდოთ ის სკოლიდან” და მოუწოდებდა გოგონებს შეეფურთხებინათ ახალი მოსწავლისათვის.

გოგონამ შეძლო თავის ხელში აყვანა, ავიდა კიბეზე და შევიდა შენობაში. ასე დაიწყო ალბათ მის ცხოვრებაში ყველაზე უფრო გრძელი 4 დღე, როცა მოსწავლეები გაკვეთილებზე ამცირებდნენ და შეურაცხყოფას აყენებდნენ მას, ხოლო უფროსები კი ისეთ სახეს ღებულობდნენ თითქოს არაფერი ხდებოდა ირგვლივ მსგავსი. რამდენიმე გოგონა, რომლებსაც დოროტი დაეხმარა გაკვეთილებზე, ბრბოს ზეწოლის შემდეგ ჩამოშორდა მას. დოროტის მშობლებს ურეკავდა ხალხი, “რომლებისთვისაც სულერთი არ ყოფილა მათი შვილების ბედი” და მუქარით მოითხოვდნენ გაეყვანათ მათი შვილი “წესიერი დაწესებულებიდან”.

ამ ფოტოზე ჩანს დოროტის მშობლები თუ როგორ ავარჯიშებენ იმაში, რომ ყუარდღება არ მიაქციოს მოსალოდნელ სხვადასხვა სახის შეურაცხყოფას, რომელიც მას სავარაუდოდ ელოდა სკოლაში. (თმების მოქაჩვა, სიგარეტის შებოლება და სხვა.)

ოთხი დღის შემდეგ მისტერ და მისის ქაუნტსებმა ვერ გაუძლეს ამ ყველაფერს და აღარ გაუშვეს გოგონა სკოლაში, იმის შიშით რომ თანაკლასელები დაუშავებდნენ დოროტის რაიმეს. რამდენიმე ხანში ოჯახი გადავიდა პენსილვანიაში და დოროტი ისევ წავიდა სკოლაში.

სეგრეგაცია (ფერადკანიანთა იძულებითი გამოყოფა თეთრკანიანებისაგან) უკვე დამთავრებული იყო, მაგრამ ხალხი ისევ ებღაუჭებოდა თავის ჩვეულ წარმოდგენას ცხოვრებაზე. მათ სწამდათ, რომ ერთ 15 წლის გოგონას, სერიოზული გამომეტყველებით და თავის თავში არაბავშვური რწმენით, შეეძლო ყველაფერი შეეცვალა და ისინი მართალნიც იყვნენ. ამ ისტორიამ დიდი რეზონანსი აიღო.

დოროტის არაფერი გმირული არ გაუკეთებია, არავის არაფრისკენ არ მოუწოდებდა, არ იყო მებრძოლი თავისუფლებისათვის, მას უბრალოდ უნდოდა ესწავლა იქ, სადაც უნდოდა და ეცხოვრა ისე, როგორც ეს მას უნდოდა და არა ისე, როგორც ამას ითხოვდა მისგან ისინი, ვისაც მისი “არასწორი” კანის ფერი არ მოსწონდა. ზოგჯერ გმირობას ისეთი მცირე რამ სჭირდება… მხოლოდ არ გადაუხვიო გზიდან და არ შეგეშინდეს.