სოფელში ვარ, ბებოსთან. თხილის მოსაპარად ბაღში გავდივარ და ვხედავ, მელნისფერი ბუშტი მოფრინავს. ხან მარცხნივ წაიღებს ქარი, ხან, მისუსტებული ქროლვის გამო, ძირს ეშვება. ძალიან ლამაზია. წითელი ძაფი აბია და მიფარფატებს ასე. გავედევნე, ხელმისაწვდომზე ვარ, მაგრამ მისხლტება, ისევ ზევით მიფრინავს, მივდევ, კიბეზე ავრბივარ და ახლა აივნიდან ვცდილობ მის დაჭერას. კიდევ ერთი წარუმატებ...
როდესაც გეჩხუბებიან,
გამცირებენ,
გაძლევენ რჩევებს, რომლის მოცემაც არ გითხოვიათ,
როდესაც ვიღაც შენ გადანაშაულებს საკუთარ ტკივილში,
როდესაც არ გისმენენ,
გაუთავებლად საუბრობენ საკუთარ თავზე,
გადარებენ სხვა ადამიანებს,
არ ითვალისწინებენ, აბუჩად იგდებენ, ან განიკითხავ...
ბაბუ, ბაბუ, რისი ხეა ეს , რომ რგავ? ---წაბლია, ბაბუ, წაბლი. შენთან ერთად გაიზრდება ეს ხე ბაბუ და გაგახსენდები, იტყვი: ბაბუამ დარგო ეს ხე. --ბაბუ წაბლი რომელია? ---ზღარბი ხომ იცი, ბაბუ , აი ისეთია გარედან, შიგ კი გემრიელი ნაყოფი აქვს. --- გიყვარს ბაბუ წაბლი? კი ბაბუ მიყვარს, მაგრამ მე ამ წაბლის გაზრდას ვერ მოვესწრები. აი შენ კი გემრიელად მიირთმევ. ---რატომ რგავ, ბაბუ მაშ...
სოფლის განაპირა ეზო, გადაშლილი მწვანე საფარით, ვაზის ტოტებით დაფარული ხის ბოძები, რომლებიც სიბერისგან ნახევრად მორყეულა, მაგრამ მაინც ცდილობენ არ შეეპუონ დროს, თავის დაკისრებულ მოვალეობას ასრულებენ, იცავენ ვაზის ტოტებს მიწაზე დაცემისგან. მინდორში ველური, თვალწარმტაცი, ფერადი ყვავილები, ესაოდა აქ ჩვენი ადგილი არის სხვას რა ესაქმებაო, წაუღერებიათ ყელი და ეფიცხებიან მცხუნვარე მზეს, ტყ...
|
|