მუდმივმა ომებმა საქართველოში მოშალა სასკოლო საქმე, იკლო განათლებული ადამიანების რიცხვმა, მაგრამ ცოდნის წყურვილი ასეთ ვითარებაშიც კი დიდი იყო. სამეფო კარზე, დიდგვაროვანთა ოჯახებში და ეკლესია-მონასტრებში არასოდეს შეწყვეტილა სწავლა-განათლებაზე ზრუნვა. ქართველ მეფეებს, თავადაზნაურობას და საეკლესიო მოღვაწეებს კარგად ესმოდათ სწავლის მნიშვნელობა ქვეყნის აღორძინებისათვის, ამიტომ მუდამ ზრუნავდნენ მასზე. მათი ხელშეწყობითა და მონაწილეობით იქმნებოდა სამეცნიერო თხზულებები, ლექსიკონები, ითარგმნებოდა სახელმძღვანელოები, მრავლდებოდა ხელნაწერი ნუსხები. საქართველოში წიგნების გამრავლება სტამბის უქონლობის გამო ძნელი იყო. მე-18 საუკუნეშიც კი, ძველებურად ხელით წერდნენ, ამიტომ შეუძლებელი იყო დიდი რაოდენობით წიგნების დამზადება, უწიგნობა კი სწავლის საქმეს აფერხებდა.

მიუხედავად მრავალი მცდელობისა, საქართველოში სტამბის გამართვა მე-18 საუკუნემდე ვერ მოხერხდა. ამ საუკუნის დასაწყისში სასტამბო საქმეს სათავეში ჩაუდგა ქართლის მეფე ვახტანგ VI. იგი თავად იყო მრავალმხრივ განსწავლული ხელმწიფე - სჯულმდებელი, მეცნიერი, პოეტი და მთარგმნელი. ვახტანგი ყოველნაირად ცდილობდა აეღორძინებინა დანგრეული მეურნეობა და აემაღლებინა განათლების დონე. ამ მიზნით მან მრავალი საინტერესო სიახლე დანერგა. ვახტანგის დიდი მეცადინეობით 1708 წელს თბილისში დაარსდა პირველი სტამბა. ამ სტამბაში დაიბეჭდა “სახარება'', “ვეფხისტყაოსანი'', სასკოლო სახელმძღვანელოები.