იმდენად დიდი რამაა ადამიანი, რომ შეუძლებელია ის ერთ სტატიაში, ჩანახატში ან თუნდაც წიგნში მოაქციო. ადამიანი ამოუხსნელი არსებაა და ამასთანავე ყველაზე მეტად ამოხსნილი, რადგან ის ერთადერთია, ვისაც შეუძლია ისაბროს საკუთარ გრძნობებზე ან თუნდაც ეცადოს მაინც. ზემოდ თქმულის გამოა რომ ყველაზე ხშირად ადამიანებზე ვწერ და ჩემი ჩანაწერები არასდროს გავს ერთმანეთს...

როცა პირველად გავიაზრე თუ რამდენად გამიმართლა, რომ რომელიმე ცხოველი, ფრინველი ან მწერი არ ვარ დიდი ბედნიერება ვიგრძენი, იმის მიუხედავად რომ მაშინ მთლად ბავშვი ვიყავი. მინდოდა რაც შეიძლება ბევრი რამ გამეკეთებენა, რათა ჩემი რესურსი მაქსიმალურად გამომეყენებინა. ამიტომ სხვა დანარჩენი საქმიანობების გარდა წერაც დავიწყე. ვერ ვიტყვი, რომ კარგად გამომდიოდა მაგრამ რაღაც დიდს ვგრძნობდი, იმიტომ რომ ჩემს ემოციებს გადავცემდი თანაც ისე, რომ არავის მოსმენა არ მჭირდებოდა. ვიჯექი და ვწერდი ჩემს "ბავშვურ გრძნობებზე". ვწერდი მაშინ როცა რაღაც მიხაროდა ან მწყინდა, როცა იმედგაცრუებას ვგრძნობდი, როცა ვინმე მაწყენინებდა და მაშინაც კი როცა არაფერს ვგრძნობდი წერის სურვილის გარდა. ალბათ ესაა ადამიანი საკუთარი თავი რაიმე საქმეში უნდა ჰპოვოს, არ აქვს მნიშვნელობა სხვას მოეწონება თუ არა მისმიერ გაკეთებული ეს საქმე, მთავარია რომ მან შეძლოს ბედნიერი იყოს ამით.