ამბავი, რომელსაც ახლა გიამბობთ, ჩვენს რეალობაში უცხო თითქმის არავისთვის არ იქნება, შესაძლოა ბევრმა თქვეგანმა მთავარი პერსონაჟი გააკრიტიკოს, ბევრმაც-ავტორი, მაგრამ, დარწმუნებული ვარ, ერთი -ორი მსგავსი ან თავად გადაგხდენიათ, ან ახლობელს. მოკლედ, ისტორია ავთენტურია, სახელები კი, რა თქმა უნდა, შეცვლილი.

ის ფაქტი, რომ დედამთილ-მამამთილის საამებლად ხშირად ახალშობილებს მოდიდან დიდიხნისწინ გადასულ სახელებს არქმვევენ, ჩვენში საყოვლთაოდ ცნობილია, მაგრამ ეს ყოველთვის მშობლების ნებით არ ხდება, წინააღმდეგობა კი ძვირადაც შეიძლება დაუჯდეს ახალგაზრდა წყვილს.

ერთ-ერთ ოჯაში, სადაც, ჩვენში ჯერ კიდევ შემორჩენილი ტრადიცისამებრ, რამდენიმე თაობა ერთად ცხოვრობს, ახალგაზრდებს ავტონომიაც კი არ გააჩნიათ. მას შემდეგ, რაც მამამთილმა, სახელად ჯამბულიმ, რძლის ფემძიმობის ამბავი შეიტყო, ერთპიროვნულად გადაწყვიტა, რომ მომავალი შვილიშვილი ვაჟი იყო და აუცილებალად ჯამბული ერქმეოდა, მოფერებით კი ჯამბოს დაუძაებდნენ. დედ-მამას ეს ამბავი არაფრად ეამა, მაგამ სქესის გარკვევამდე დუმილი ამჯობინეს. მალევე გაირკვა, რომ ბატონ ჯამბულის ვარაუდი გამართლდა.

რაც დრო გადის, ოჯახის ერთპიროვნული მმართველი როლებში იჭრება. ყველას სიხარულით ამცნობს, რომ მალე მეორე ჯამბულა იბადება, მისი გაგრძელება. მის სადღეგრძელოებს ოჯახში უკვე თვეებია სვამენ. მამათილმა კი სახელი ისე შეურჩია, რძლისთვის არაფერი უკითავს ან რა კითხვა უნდოდა, წესი ასეთი იყო და ადათი, ლერის შვილიშვილსაც ლერი ჰქვია, ნუგზარისას -ნუგზარი და ნუგოს ეძახიან, ჩვენი ჯამბული ვისზე რა ნაკლები მამა ან მამამთილი იყო განა?!

მარიამმა(ბავშვის დედამ) ჯერ ქმარს გაუბედა, რომ საბას დარქმევა სურდა შვილისთვის და არავითარი ჯამბულის. ქმარმაც, რაღა დაგიმალო და მეც მებრალება ბავშვიო და გადაწყვიტეს, მშობიარობის მოახლოებასთან ერთად, როგორმე შეეპარებინათ ეს ამბავი აღტკინებული მამისთვის. შეაპარეს, როგორც იქნა, გაგიჟდა, აალდა, გადაირია, მოყვა, როგორ შეულახეს ღირსება, როგორ აღარ გამოეყოფოდა თავი სამეზობლოში, როგორ არაფრად ჩააგდეს და ასე შემდეგ. ბოლოს, დარწმუნდა რა, რომ წუწუნით ვრაფერს მიაღევდა, მუქარაზე გადავიდა. ჩვენი ბატონი უკვე ორი თვეა ცხარე ცრემლით ატირებს ფეზმძიმე რძალს და ტერორსაც კი არ ერიდება, წყვილს კი, არც მეტი და არც ნაკლები, უსახლკაროდ დატოვებით ემუქრება და თავის სასარგებლოდ იყენებს იმ ფაქტს, რომ ახალშეუღლებულები ჯერჯერობით ფინანსურად არ არიან მთლად დამოუკიდებლები.

არა და ნებისმიერი ჯანსაღი თვალსაზრისით, მშობელი და ეგოიზმი ანტონიმებია. ალბათ შვილების ბედნირება ჩვენს პატივმოყვარეობაზე მაღლა უნდა იდგეს.ზოგჯერ, ჩვენი სოციუმის შემყურე, შეიძლება გაგიჩნდეს აზრი, რომ არ არსებობს მშობლის ტირანიაზე უარესი ტირანია. რა თქმა უნდა, არ ვივიწყებთ, რომ შვილებისთვის ქართველი მშობლები, განსაკუთრებით კი დედები, თავაუღებლად შრომობენ, მაგრამ შვილების ცხოვრებაში, მათ არჩევანსა და, მიუმეტეს, -ოჯახებში იმ დოზით ჩარევა, რომელიც ფსიქოლოგიურ ტერორში გადადის, მაინც დაუშვებელია და ვერავითარი თავგანწირვით ვერ გამართლდება.