"ერთი ადამიანი არ შემხვედრია ისეთი, ვინც ისეთად მიმიღებდა ბოლომდე, როგორიც ვარ. ყველა ცდილობს შენში რაღაც შეცვალოს და თავისნაირი გაგხადოს. მე კიდე ჩემნაირი ვარ და რა ვქნა, არაფრის გულისთვის და ვერავის გულისთვის ვერ შევიცვლები…”

“რამდენი თამაში, რამდენი სიყალბე, რამდენი ადამიანი, რა ცოტა სიმართლე…”

“მე ვხედავ როგორ იცვლება ადამიანების დამოკიდებულება როცა იმათნაირი არ ხარ, ვხედავ გაკვირვებულ სახეებს, ბევრ რამეს ვამჩნევ და ჯერ სად ვარ კიდე…”

ლევან ქეთელაური ერთ-ერთი ინტერვიუში იგონებს:

- მიჭირს ალუდაზე საუბარი, მით უფრო, - წარსულში. სანამ ცოცხალი იყო, მეგონა, ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი იყო, სიმღერა და მეგობრები უყვარდა, ცხოვრება უხაროდა. მისი სიკვდილის შემდეგ მივხვდი, რომ არ იყო ჩვეულებრივი ბიჭი.....

იცით, როგორი ბიჭი იყო? მზესა და სიყვარულს ხურჯინით დაატარებდა. ძალიან გულწრფელი იყო. არასდროს არავის მაამებელი სიტყვა არ უთქვამს. ამ თვისების გამო უფრო მეტად უყვარდათ მეგობრებს. ძალიან უყვარდა მთა, ოღონდ მეგობრებთან ერთად ყოფილიყო და მთაში, კარავშიც და ქუჩაშიც ბედნიერი იყო. ბავშვობიდან მღეროდა. თავიდან რაღაც აკორდებს თავად უყრიდა თავს მუსკიალურ ინსტრუმენტებზე, შემდეგ ისწავლა კიდეც.

''ალუდა რომ წავიდოდა სკოლაში, გზდაგზა ხან ვინ გააჩერებდა, ხან კაკალს აგროვებდა, ხან უბნის ახალგაზრდებს რამეს უმღერებდა და ამ მიზეზების გამო იგვიანებდა ხშირად. მასწავლებელმა რომ შეამჩნია უკვე, ალუდას ამდენი დაგვიანება, ჰკითხა ალუდას: რატომ იგვიანებ ამდენსო? მასწავლებელო რო წამოვალ ხოლმე სახლიდან და უბანს გამოვცდებიო, ძაღლი მომდევს ხოლმეო და მაგიტომ მაგვიანდებაო.... მერე შე კაი კაცო ძაღლი თუ გამოგიდგება ხომ უფრო სწრაფად უნდა მოხვიდეო... არა მასწავლებელო ქვემოდან მომდევსო და სახლისკენ გავრბივარო და მაგიტომ მაგვიანდებაო... უპასუხა ალუდამ.." - ლევან ქეთელაური

"მაინც ვცხოვრობ, მაინც ვსუნთქავ, ოღონდ სულ სხვანაირად. მახსოვს რომ მისი სიკვდილის შემდეგ ძალიან დიდხანს ყველაფერი შავ-თეთრი იყო. ქუჩებიც, ადამიანებიც, საერთოდ ყველაფერი.
ისე კი ჩემთვის ალუდას ძინავს, ღრმად და მშვიდად. აი ამას ქვია ქვადქცეული ტკივილი." - გიორგი არაბული

"ადამიანი ზუსტად მაშინ იწყებს დაბერებას, როცა კარგავს
შინაგან ბავშვობას, ხანდახან ბავშვივით უნდა გაგიხარდეს, ხანდახან ბავშვივით უნდა გატუტუცდე, ხანდახან ბავშვივით უნდა გეწყინოს და მალე დაგავიწყდეს, ხანდახან უნდა მოიქცე გიჟურადაც, ესაა ადამიანის ის კომპონენტები, რომელიც არ აბერებს, უკვდავების წამალია" –

წერდა ის და ყველას ხსოვნაში დარჩა სიცოცხლითა და სიყვარულით სავსე ახალგაზრდად.