50-იანი წლების დასაწყისისთვის ნათელი გახდა, რომ იტალიელ კინომაყურებელს უფრო კომედიები ერჩივნა, ვიდრე ნეორეალიზმი. ახალი განშტოება - ვარდისერი ეორეალიზმი. მის პირველ ნიმუშს წარმოადგენდა რენატო კასტელანის მელოდრმა „იმედის ორი გროში“, რომელიცაუიტორიას მოეწონა, ხოლო კრიტიკოსებმა გალანძღეს რადგან ამ რეჟისორმა გადაუხვია ჩვენს რევოლუციურ პროცესსო.
პოპულარობა მოიხვეჭა „ვარდისერმა ნეორეალიზმმა“ რომლიც ფილმებშიც აჩვენებდნენ ღარიბთა ცხოვრებას, მაგრამ რადგანაც მათში აქცენტი იყო გადატანილი მელოდრამატულსა და კომიკურ მოტივებზე, მაყურებელს ასეთი კინოპროდდუქცია სავვსებით აკმაყოფილებად. აღნიშნულ გასართობ განშტოებას განეკუთვნებოდა: ლუიჯი კომერჩინის „პური, სიყვარული, ფანტაზია“, ვიტორიო დე სიკას „ნეაპოლის ოქრო“, ჯანინის „ნეაპოლური კარუსელი“, დინო როზის „ღარიბი, თუმცა ლამაზი“ და ა.შ. ამ პროდუქციას ხელისუფლებაც ახალისებდა და აფინანსებდა.