ბევრი ადამიანი ბავშვობიდან ფიქრობს, რა არის სული? რატომაა გამომწყვეული სხეულში? როგორია ის? რა ფერია? სუნი აქვს? და ათასი კითხვა, რომელზეც პასუხები დიდ მეცნიერებსაც არ აქვთ .
ერთხელ ძალიან პატარა აივანზე ვიჯექი, ჩიტებს ვუყურებდი და ვფიქრობდი როცა მოვკვდები, ნუთუ შემეძლება ცხოვრება გავაგრძელო, როგორც ჩიტმა, ის ხომ უფრო თავისუფალია.
ბევრი ფიქრის მერე მივხვდი, რომ ადამიანის სული სიცოცხლის მანძილზე სხეულშია გამოკეტილია და მისგან თავის დაღწევას ვერ ახერხებს, ადამიანები საკუთარ სულს თავად ცდიან, ტანჯავენ და აბედნიერებენ. არ შეიძლება სულის სახეცვლილება დამოკიდებული იყოს სხვის მოქმედებებსა და სიტყვებზე, რასაც ძალიან ხშირად ვემონებით. ყველაზე სათუთუ რაც კი ადამიანს გააჩნია, ვფიქრობ, სულია, რომელზეც მხოლოდ თვითონ უნდა იმოქმედოს. მისი პატრონი ისაა და არავის უნდა მისცეს მის სულში ფოთიალისა და ალიაქოთის ატეხის უფლება, ყველაზე რთული საქმიანობა ადამიანობა, რომელიც სულის ყველა სახეცვლილებას განიცდის, მაგრამ შეუძლებელი უნდა შეძლოს ადამიანმა საკუთარი სულის სიმშვიდისთვის.
ყველაზე კარგი საშუალება ამისთის კარგი მეგობრები, მყუდრო ოჯახი და საკუთარი თავის რწმენაა...