კონსტანტინეპოლი მე-15 ს-ის შუა ხანებისთვის უკვე დიდი
ხნის დასუსტებული იყო. ქვეყანაში იყო მწვავე შიდა პოლიტიკური მდგომარეობა თავისი არასწორი
პოლიტიკით კონსტანტინე XI-მ
განარისხა ოსმალეთის ახალი სულთანი მეჰმედ II, რომელიც 1451 წელს გახდა მმართველი. სათანადოდ ვერ შეაფასა მისი ძალა, ოსმალებიც მიზეზეს ეძებდნენ და 1451 წლის ბოლოს დაიწყეს ციხე-სიმაგრის მშენებლობა,
რომელიც აშკარა საფრთხეს შეუქმნიდა კონსტანტინოპოლის თვისუფლებასა და არსებობას. შეშფოთებულმა კონსტანტინე XI-მ ორჯერ გაგზავნა ელჩები სულთანთან. 1452 წელს დასრულდა ციხე-სიმაგრის მშენებლობა და 1453 წლისთვის აქტიურად დაიწყო კონსტანტინოპოლის წინააღმდეგ ბრძოლის მზადება. პირველ რიგში, საზღვაო ფლოტი დაარსა, რადგან ამ მხრივ, ოსმალები ძალიან მოისუსტებდნენ. რეფორმები
გაატარეს არმიაში, განაახლეს სამხედრო აღჭურვილობა, რაშიც უნგრელი ურბანი დაეხმარა თავისი ინიციატივით. აღსანიშნავია, რომ ჯერ კონსტანტინოპოლს ეწვია იმავე მიზნით, თუმცა ქვეყანას საჭირო სახსრები არ გააჩნდა, რის გამოც უარით გაისტუმრეს ურბანი. არსებულ სიტუაციაში კონსტანტინე რომის პაპთან ურთიერთობის გამყარებაში ხედავდა გამოსავალს. 1452 წელს აწარმოებდა მოლაპარაკებებს, რომლის თანახმადაც უნდა დადებულიყო უნია. მოსახლეობის დანარჩენი ფენები ეწინააღმდეგებოდნენ ეკლესიების გაერთიანების საკითხს, ნაკლებად საზღვრავდნენ მოსალოდნელ ხიფათს, თვით რომის პაპიც კი. კონსტანტინე
XI-ს მრავალი მცდელობის მიუხედავად რეალურად მხოლოდ ვენეციელებმა და გენუელებმა გაუწიეს დახმარება ჯარისკაცების მცირე რაოდენობას. ამას ისიც ემატებოდა, რომ ადგილობრივების ნაცვლად დაქირავებულ ჯარისკაცებს
იყენებდნენ ომში, რაც კიდევ უფრო ართულებდა სიტუაციას.
1453 წლის 5 აპრილს დაიწყო საბრძოლო მოქმედებები მეჰმედ II-მ, რომელმაც 53 დღეს გასტანა. სულთანი ხმელეთიდან შეტევას გეგმავდა რადგან არ ჰყავდა ანგარიშგასაწევი საზღვაო ფლოტი და გამართული გემები. თურქებს კარგი
სამხედრო ტექნიკა ჰქონდათ, ამის მიუხედავად რამდენჯერმე ეცადნენ, მაგრამ ვერ აიღეს ქალაქი. კონსტანტინე პარალელურად მცირე დახმარებებს ეძებდა. განსაკუთრებით პასიური იყო რომის პაპი, ვენეციელებს კი აშკარა ორჭოფობა ეტყობოდათ ისინი იმასაც შეეცადნენ მშვიდობა დაემყარებინათ ორ მხარეს შორის, მოლაპარაკებებბის გზით, თუმცა უშედეგო აღმოჩნდა მათი მცდელობა. დპირისპირებული მხარეები გადაიღალნენ უშედეგო ბრძოლით.
მეჰმედ II-ს შემართება თითქმის დაკარგული ქონდა, საზავო პირობებიც კი წარუდგინა მათ, თუმცა ისევ 
ხელახალი ძალებით შეუტიეს კონსტანტინეპოს.
თურქებმა არეულობის შესატანად
ქალაქის გალავნებთან ცეცხლი გააჩაღეს, განახლებული ზარბაზნებით ესხმოდნენ თავს. პირველი იერიშები მოიგერიეს კონსტანტინოპოლის დამცველებმა, თუმცა კუსტინიანე დაიჭრა. ის წამოადგენდა მთავარ საყრდენს მისი
გადაწყვეტილებების თანახმად მოქმედებდნენ რაზმები თურქების წინააღმდეგ.
კონსტანტინეს დიდი თხოვნის მიუხედავად, კუსტინიანემ გადაწყვეტილება აღარ შეიცვალა და უკან გაბრუნდა, მას გაჰყვნენ გენუელი მეომრები, რამაც დიდი არეულობა გამოიწვია ქალაქის დამცველთა რიგებში. ამ ვითარებაში არეულობამ დაძაბა სიტუაცია, გალავნის კარი დაბნეულობით თუ ღალატით ღია დარჩათ და თურქებმაც დრო იხელთეს, მეჰმედ II-ის რაზმმა აიღო კონსტანტინეპოლი, ქვეყანა მიწასთან გაასწერეს. მეჰმედ II კი შევია სოფიას ტაძარში, რომლიც ქრისტიანული სიწმინდის ერთ-ერთი სიმბოლო იყო, აიღო იგი და ისლამური წესით ლოცვაც აღავლინა. სამ დღეში გამოაცხადა შეწყალება და უდაბნოდ გადაქცეული ქალაქის გამოცოცხლება.
