ისევ თეთრად მათენდება,

ცის ლაჟვარდი მესალმება,

კალამი ხელს მეტანება,

მარტო ყოფნა მევასება.

მინდა ზეცით ავიჭრა და,

ცის კაბადონს დავეზასო,

მზეს კი ახლად გაღვიძებულს,

მის სხივებად დავემატო.

წითელ ვარდის კოკრებს მინდა,

დილის ნამად დავენამო,

აფეთქებულ ატმის კვირტებს,

ფუტკარივით დავეწაფო.

ლამაზ ქალებს, ქალბატონებს,

სიყვარული ვაგრძნობინო,

მთაში ჯიხვებს ჯარჯის სახე,

დაუნდობლად გავახსენო.

ბაკური ბაკაშვილი.