დღეები ელვის სისწრაფით გადიოდნენ...

სანდრო თეოს გვერდით თავს კარგად გრძნობდა და ცდილობდა თეოსაც მასთან თავი კარგად ეგრძნო...ყველაფერი იმდენად კარგი და ლამაზი იყო თეოს აშინებდა კიდეც...უნდოდა სანდროსთვის თავისი ცხოვრების შესახებ მოეყოლა მაგრამ ვერ ბედავდა სანდროს დაკარგვა აშინებდა ამის გამო კი დათა იმაზე მეტად სძულდა ვიდრე აქამდე...უკვე თავადაც ხვდებოდა რომ სანდროს მიმართ გულგრილი აღარ იყო.და ეხლა როცა სანდრო სამსახურიდან ძალიან დაკავებული იყო და თეოს სანახავად ვერ იცლიდა ენატრებოდა და ბრაზობდა...

აი სანდრომაც როგორც იქნა ჩააბარა პროექტი საღამომდე ვერ მოითმინა და თეოს სამსახურში მიაკითხა..

-საღამომდე ვერ მოითმინე?იმედია ვერ გაიგებენ ჩემს გამოპარვას...

-ვერა! შენ არ იცი როგორ ძალიან მომენატრეეე...

-მართლა? და მაინც როგორ ძალიან მოგენატრე...

-მაკოცე და გეტყვი...

-ისედაც მეტყვი..

-ისე ძალიან მომენატრე როგორ ძალიანაც მიყვარხარ..

-რამდენად ძალიან გიყვარვარ?

-ისე როგორც სიცოცხლე..ორივენი გაჩუმდენენ..სანდრომ მინა ჩამოწია და სიგარერს მოუკიდა თეო კი გზას გაყურებდა არ უნდოდა სანდროს მისი თითქმის ცრემლიანი თვალები დაენახა...

-სანდრო..

-ხო თეო...

-არ მინდა რომ ჩემს გამო ოდესმე გული გეტკნოს...შენ თუ გეტკინება მე ორმაგად მტკინება ეგ გახსოვდეს..

-ყველაფერი კარგად იქნება თეო.მე და შენ ერთად ყველა სიძნელეს გადავლახავთ...სანდრომ

-მადლობა...რატომ ადრე არ გაგიცანი..ასე რატომ დაიგვიანე ...

-ახლა აქ ვარ და რომც გამაგდო არსად წავალ...

-შენ თავად რომ მოინდომო წასვლა...

-მე მას არ ვგავარ...სანდრომ თეოს ხელი ჩასჭიდა და მეტი აღარაფერი უთქვამს...

-იმედია...

-თეო, ყავა დავლიოთ ჩვენს კაფეში....

-არ გვინდა სადმე წყნარ ადგილას წავიდეთ..მინდა რომ მხოლოდ ჩვენ ვიყოთ..

სანდრო ქალაქიდან გავიდა და მანქანა მდინარის პირას გააჩერა...ნაპირზე ჩამოსხდნენ .თეომ სანდროს მხარზე თავი დაადო და თვალდახუჭული უსმენდა მდინარის ხმაურს...

-მომენატრე....თეოს ხელი საკუთარ ხელის გულსი მოიმწყვდია და გულში ჩაიკრა სანდრომ...

-თეო, ..ჩემი პროექტი დამტკიცდა და ანტალიაში მიშვებენ ერთი კვირით...

-გილოცავ ...მაგარია..

-არ მოგენატრები?

-ძალიან კარგია თან დაისვენებ, მარტო მიდიხარ თუ ლევანიც?

-არა.ლევანი ბაქოში მიდის...მე მომენატრები....არ მინდა შენი დატოვება...

-არ მოგენატრები.ერთი კვირა მალე გაივლის.. უცემობას ვერც კი შეამჩნევ, ანტალია ლამაზი გოგონები....

-მერე შენ არ იეჭვიანებ?

-რატომ უნდა ვიეჭვიანო? ჩემი საკუთრება ხომ არ ხარ?

-არადა არ ვიტყოდი უარს..

-სელელო...

-თეო..წამოდი გთხოვ ჩემთან ერთად

-სად?...

-ანტალიაში...მხოლოდ მე და შენ...

-გაგიჯდი..არააა!

-თეო, ეს დასვენება ჩვენს ურთიერთობად სასიკეთოდ წაადგება გთხოვ იფიქრე ამაზე...

-ჩვენი ურთიერთობა არ არის იმ ეტაპზე რომ ...

-თეო ჩვენი ურთიერთობა სულ ამ ეტაპზე დარჩება თუ არ მომცემ უფლებას თავი შეგაყვარო.გთხოვ ეხლა ნურაფერს მეტყვი ერთი საღამო მაინც იფიქრე ამაზე და ხვალ მითხარი პასუხი...

-გპირდები ვიფიქრებ...

-ეს შენი ბილეთია..იმედი მაქვს წამოხვალ...

თეომ ბილეთი გამოართვა და მანქანაში უხმოდ ჩაჯდა...

თეოს მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს...

"წავალ, არ მაქვს უფლება ხელი ვკრა სანდროს, არ მაქვს და არც მინდა...მეც ვიმსახურებ ბედნიერებას ჩემი შეცდომისთვის საკმაოდ ვაგე პასუხი..მე თუ არ ვაპატიე საკუთარ ტავს სანდრო როგორ მაპატიებს? სანდროს დაურეკავ...არა სჯობს სურპრიზად დავტოვო..მაშინ მივალ როცა იმედი გადაწურული ექნება.."

სანდროს თეოს დანახვაზე სიხაულისგან თვალები გაუფართოვდა....

"ვიცოდი რომ მოხვიდოდი.!!!"თეო პატარა ბავშვივიით აიყვანა ხელში და თავბრუს დახვევამდე ატრიალა...

-დამსვი ..თორემ გადავიფიქრებ წამოსვლას იცოდე...

-ტყუილად მაშინებ, უკვე აქ ხარ...ჩემთან ხარ და დღეიდან შეგიძლია უჩემოდ ცხოვრებას დაემშვიდობო...

-მე თავისუფალი ვარ...

-შენ ჩემი ხარ...ჩემი სამუდამოდ...

დამღლელი მგზავრობის შემდეგ მიაღწიეს დანიშნულბის ადგილს...

-ესეც ასე ეხლა გასაღები ავიღოთ და ოთახში ავიდეთ...

-გასაღები?

-ხო...რა?

-არაფერიც, გასაღებები და ჩვენ, ჩვენს ნომრებში ავიდეთ...

-როგორც თქვენ იტყვით...

-მადლობთ...რა ბედნიერებააა შხაპი..

-მოწესრიგდი დაისვენე და საღამოს შევხვდეთ..

ოთახები ერთმანთეთის გვერდით აღმოჩდა..თეომ მაშინვე დაიწყო ნივთების ამოლაგება სანდრო კი საწოლზე მოწყვეტით დაეცა....

"ჩემი სულელი გოგო, ვუყვარვარ და ამას დიდხანს ვეღარ დამალავს"

სანდროს ბედნიერებისაგან აღარ იცოდა რა ექნა...

გაგრძელება იქნება .......

სიყვარულით ინტერგოგონა