თანამედროვე სამყაროში ცუდად აღზრდილი, არაფხიზელ მდგომარეობაში მყოფი, კაპასი და ანჩხლი ან უხამსი მოქმედებით გამორჩეული საზოგადოების წევრები ინტერნეტსა და ტელევიზიაში გასული ვიდეორგოლების "გმირები" ხდებიან, შუა საუკუნეების ევროპაში კი, როცა არც ტელევიზია იყო და ინტერნეტის არსებობაზე წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ, საზოგადოების უღირსი წევრების, განსაკუთრებით სუსტი სქესის წარმომადგენლების დასჯის სულ სხვა მეთოდები არსებობდა - მათ უკეთებდნენ რკინის ნიღბებს, რომლითაც ისინი იძულებული იყვნენ ქუჩაში ევლოთ, რათა ხალხის დაცინვის ობიექტი ყოფილიყვნენ.

ზუსტად ასეთი წესით სჯიდნენ კაპას და ჭორიკანა ქალებს, განსაკუთრებით მათ, ვისაც ხმამაღლა ლაპარაკი და ყვრილი უყვარდათ. იქნებ სწორედ აქედან იღებს სათავეს ინგლისელების ესოდენ სანაქებო თავშეკავებულობა? - ყოველ შემთხვევაში, აქედან კარგად ჩანს, რაოდენ ბრძენი ხალხი ყოფილან ევროპელების წინაპრები: არავითარი ტეტსები, ფსიქოლოგები და სხვა უამრავი თანამედროვე აბდაუბდა.

ამ ნიღბებს განსაკუთრებით ხშირად ცოლებისაგან თავმობეზრებული ქმრები იყენებდნენ. აი დატკბით, როგორ და რით ებრძოდნენ შუა საუკუნეების ევროპაში ცუდ ხასიათს.

ამ ორიგინალურ მორთულობას "სირცხვილის ნიღაბი" ერქვა. ის საიმედოდ იყო უღირსი ადამიანის თავზე დამაგრებული, ასე რომ, დასჯილს არანაირი შანსი არ ჰქონდა თავად მოეხსნა ეს უცნაური სამკაული.

ნიღბები არსებობდა მამაკაცებისათვის, ქალებისათვის და ასე განსაჯეთ, ბავშვებისათვისაც, მაგრამ ყველაზე ხშირად ამ მეთოდით ანჩხლ და კაპას ქალებს სჯიდნენ.

ხანდახან ნიღბებს პატარა ზარებს ამაგრებდნენ, რომ დასჯილის ქუჩაში გავლის დროს რაც შეიძლება ბევრ ადამიანს გაემახვილებინა მასზე ყურადღება და ის მასობრივი დაცინვის ობიექტი გამხდარიყო.

ხშირად ნიღბის ფორმა თავად მეტყველებდა იმაზე, თუ რის გამო იყო ადამიანი დასჯილი - ძალიან გრძელი ცხვირი ცნობისმოყვარეობას ნიშნავდა, აკრული პირი- ჭორიკნობას, ხოლო ვირის ფორმის ნიღაბი პატრონის სიბრიყვეზე მეტყველებდა.

გადამეტებული ალკოჰოლის მოყვარულები იძულებული იყვნენ ღორის ფორმის ნიღაბი ეტარებინათ.

"სირცხვილის ნიღბების" მატარებლები ხალხის დაცინვის და ზოგჯერ აგრესიის ობიექტებიც კი ხდებოდნენ.

ასე რომ, ვინც კი ერთხელ მაინც "მოირგებდა" ამ ნიღაბს - რა თქმა უნდა, იძულებით, ძალიან დიდი შანსი იყო მისი გამოსწორების, ვინაიდან ამ სამკაულის მფლობელს არანაირად არ მოუნდებოდა მისი მეორედ გაკეთება.