საზოგადოებრივი ნაციონალიზმი და საქართველო 2015, 26 თებერვალი, 18:56 ნაციონალიზმი არის საკუთარ ქვეყანასთან იდენტიფიკაციის განცდა. ეს არის რწმენა, კრედო ან პოლიტიკური იდეოლოგია, რომლის საშუალებითაც ადამიანი თავს აკუთვნებს რომელიმე ერს. „ნაცია“ ლათინური სიტყვაა და საზოგადოების ფუნდამენტურ ნაწილს გულისხმობს. ამ იდეოლოგიის თანახმად, ერის ინტერესი და ერთგულება ყველა ინდივიდზე თუ სოციალურ ჯგუფზე მაღლა უნდა იდგეს. პოლიტოლოგი ივო დუხაჩეკი თავის წიგნში „Conflict And Cooperation Among Nations“ (1960) წერდა: “ნაციონალიზმი შეუწყნარებელ ჯგუფებად ყოფს საზოგადოებას. შედეგად, ადამიანი მხოლოდ რომელიმე ერის წარმომადგენლად თვლის თავს და არა- მსოფლიო საზოგადოების ნაწილად. მაგალითად, ის თავს უწოდებს ამერიკელს, რუსს, ჩინელს“. თავდაპირველად, ნაციონალიზმი სათავეს იღებს საფრანგეთში, აქ ის ჩამოყალიბდა მეფის დასამხობად 1793 წელს მოწყობილი რევოლუციის შემდეგ. მოგვიანებით, მე-19 საუკუნეში, ნაციონალისტურმა იდეებმა მოიცვა ევროპის მრავალი ქვეყანა. საქართველოში ნაციონალისტურ იდეოლოგიებს პირველად ვხვდებით ილია ჭავჭავაძისა და თერგდალეულების მოღვაწეობაში (Literatura.mcvane.ge, 2013). თუმცა თანამედროვე მსოფლიოში ნაციონალიზმი აღარ არის გაბატონებული იდეოლოგია, მათ შორის არც საქართველოში. მიუხედავად ამისა, დღესდღეობით ნაციონალური იდენტობის განცდა ბუნებრივი და დამახასიათებელია ყველა ქვეყნისთვის. მისი შესწავლა ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან უამრავ ფაქტორს განაპირობებს და ზოგჯერ პრობლემურიც ხდება. როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ნაციონალიზმი იგივეა, რაც საკუთარ ქვეყანასთან იდენტობის განცდა. მრავალი კვლევითაა დადასტურებული ის ფაქტი, რომ როდესაც ადამიანში ნაციონალიზმის დონე მაღალია და ის ძალიან მაღალ ხარისხში ახდენს იდენტიფიკაციას თავის ქვეყანასთან, მისთვის ხშირად მიუღებელი ხდება, რომ „თავის ქვეყანაში“ სხვა ეთნიკური ჯგუფი არსებობდეს. „უცხო ადამიანები“ დააბიჯებდნენ „მის მიწაზე“, ეცილებოდნენ ეკონომიკურ რესურსებში და ა.შ. ადამიანები, რომლებისთვისაც გაბატონებულია აზრი, რომ ისინი თავიანთი ქვეყნის ნაწილი არიან, 809 შეფასება არ არის
|