ნაწარმოებში გვხვდება სრულიად განსხვავებული პიროვნებები. ბათუ, რომელიც არის ტრადიციების მიმდევარი დადამცველი, საფარ-ბეგი, რომელიც არ ერიდება ძიძიშვილს და მას მორალურად და სულიერად ანადგურებს, ასევე ჰაჯი-უსუბი, რომელიც არის პიროვნება, რომელსაც აქვს იმის უნარი, რომ სხვისი დანაშაულის საფუძველი საკუთარ თავში ეძებოს და თავადვე აგოს პასუხი. საფარ-ბეგმა ბათუს მეუღლე შეურაწყო. მიუხედავად ამხელა დამცირებისა და შეურაწყოფისა ბატუ მაინც ინდობს ძიძიშვილს, მაგრამ აგზავნის მის გამზრდელთან, ჰაჯი ჰაჯი-უსუბთან.
ჰაჯი-უსუბი არ იყო თავისი სიმდიდრითა და ქონებით ცნობილი, არამედ მას ყველა ცნობდა ჭკუითა და გონებით, სიტყვა-პასუხით, ის იყო პიროვნება რომელსაც ალბატ თითქმის ყველაფერი ნანახი, ამას გარდა თუ ვინმე წარჩინებული გვარიშვილი იყო ყველა მისი გაზრდილი იყო. ყველა გვარიშვილი მან ღირსეულად აღზარდა, მისი მოძღვრება ყველასთვის ერთნაირი იყო. ისევე როგორც ყველა საფარ-ბეგიც მან აღზარდა, მაგარმ იგი აღმოჩნდა სრულიად განსხვავებული პიროვნება. ტუმცა ეს არ იყო გამზრდელის ბრალი. ჰაჯი-უსუპმა ამ ამბის შემდეგ განაჩენი არა საფარ ბეგს, არამედ საკუთარ თავს გამოუტანა. მას შეეძლო საფარ-ბეგი დაესაჯა, მაგრამ ეგრე არ მოიქცა და თავი მოიკლა. ეს გადაწყვეტილება არ არის ჩემთვის მისაღები. მე ვთვლი, რომ გამზრდელი არაფერ შუაში იყო, ეს არ იყო მის აღზრდაზე დამოკიდებული. მე ვფიქრობ, რომ თუ ამდენი გვარიშვილი აღზარდა ჰაჯი-უსუბმა ღირსეულად და მათ შორის ერთერთი იყო ბათუ რომელმაც სრულიად სხვა გზა აირჩია, მაშინ ეს იყო მემკვიდრეობისა და გარემო პირობების ბრალი. საფარ-ბეგის დანაშაულის ერთადერთი დამნაშავე თავად თვითონაა. ამრიგად, ჰაჯი-უსუბის პატიოსნება არის პატიოსნება, რომელსაც უნარი აქვს, სხვისი დანაშაულის საფუძველი საკუთარ თავში ეძებოს
