მე გული მტკივა, ხანდახან თვალებიც. დედაჩემს უფრო მეტი რამ.

ჩემს მეგობრებს სევდა ასდევნებიათ, საკუთარი და სხვისი უსუსურობის გამო. ჩემს მეზობლებს გარყვნილება სჭირთ, თუმცა ამას ვერ ხვდებიან ან თუ ხვდებიან მათ ეს ის ჭირი ჰგონიათ რომელიც

მარგებელია. ჩემი ქალაქი მოწყენილია. ჩემი ქვეყანა უკვე მერვე

საუკუნეა ინგრევა (არაბების ერთგვარ მოთელვას თუ არ ჩავთვლით) ჯერ მომღოლებმა დაიწყეს და "ის საქმე უნდა აკეთო რომელიც იციო" მათზეა ნათქვამი. შემდეგ სპარსელებმა(ირანი), ოსმალებმა(თურქეთი), მერე ლეკებმა წაგვლეკეს და რუსებმა დასვეს წერტილი. მაგრამ სამი. ახლა კი ჩვენ თვითონ ვანგრევთ ჩვენს ქვეყანას და არც თუ ურიგოდ გამოგვდის.

ჩვენი ქვეყნის მეზობლები

ქრონიკულად ომობენ ნაგლეჯი მიწისთვის. უფრო სამხრეთით 20 საუკუნეა ომია. კიდევ უფრო სამხრეთით ახლაც შიათ. ამერიკა ყველას დასავლეთიდან გვემუქრება, ტერორიზმი ყველას ყველა მხრიდან. რუსებს დოსტოევსკი არ ახსოვთ. იაპონიას მუშაოვა კლავთ, ესპანეთს სიზარმაცე.

ჩვენს პლანეტას რესურსებს ვწოვთ: ნავთობს, გაზს, წყალს... ყველა სასარგებლო თუ უსარგებლო მინერალს. სამყარო იფიტება და კვნესის. მზე კი კვალვ ყოველ დილით ამოდის და ანათებს ასეთ პლანეტას.

მგონი მზე უსირცხვილოა !