ძვირფასო ბატონო პოზნერ,

დარწმუნებული ვარ, გაგიკვირდათ და შეგაშფოთათ ქართველი ხალხის ამგვარმა მეტამორფოზამ, რომელიც, როგორც გახსოვთ, სტუმართმოყვარეობით გამოირჩეოდა. დიახ, მართალია და ჩვენ გვჯერა, რომ კვლავ კეთილი ადამიანები ვართ და კვლავაც გვიყვარს სტუმრები, მაგრამ ჩვენ გვიყვარს ისინი, ვისაც ჩვენ ვუყვარვართ და არა ისინი, ვისაც ვძულვართ. ამან შეიძლება გაგაკვირვოთ, მაგრამ ჩვენ არც იდიოტები ვართ და არც ფარისევლები (როგორც ჩანს თქვენ ასე გეგონათ).

ხალხი, ვინც თქვენს სასტუმროსთან აპროტესტებს თქვენს ჩამოსვლას (რაც მე პირადად არ მომწონს, მაგრამ კარგად მესმის მათი) გამოაძევეს სახლებიდან აფხაზეთიდან და ცხინვალის რეგიონიდან, ისინი ტერორის მსხვერპლი არიან, რადგან ისინი ქართველები არიან, მათი ოჯახის წევრები, მეგობრები და ახლობლები აწამეს და მოკლეს, მხოლოდ იმიტომ რომ ისინი ქართველები იყვნენ და ეს გრძელდება დღემდე! განა ეს ფაშიზმი არ არის? თქვენ, როგორც ჟურნალისტმა, ოდესმე გამოთქვით პროტესტი ამგვარი ქმედებების მიმართ, განაცხადეთ, რომ არ ეთანხმებით ან გმობთ ამგვარ სისასტიკესა და უსამართლობას? რაღაც არ მახსენდება, პირიქით კი - კმაყოფილი ჩანდით მოვლენების ამგვარი განვითარებით.

დღეს, თქვენი სასტუმროს წინ, თბილისში პოლიტიკოსებთან და სამოქალაქო აქტივისტებთან ერთად დგანან ადამიანები, რომლებმაც სახლი დაკარგეს, ტერორიზმი განიცადეს, ისინი სამშობლოდან გააძევეს, რადგან რუსეთმა წაახალისა და მხარი დაუჭირა ტერორიზმს და ჩვენი ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობის რღვევას. ამ ხალხმა განიცადა თქვენი სახელმწიფოს უსამართლობისა და სისასტიკის წნეხი და ისინი განაწყენებულნი არიან თქვენი განცხადებებით, რომ ჩვენ თურმე ვჩაგრავდით და ვავიწროვებდით ვინმეს და რომ აფხაზეთი და სამაჩაბლო (ე.წ. სამხრეთ ოსეთი, რომელიც ისტორიულად მაჩაბლების საგვარეულო მამულია) აღარასდროს იქნება საქართველო. თქვენ მიიღებდით სტუმრად მას, ვინც სახლი წაგართვათ ან ცილი დაგწამათ?

ჭკვიანი ადამიანები სხვების ადგილას აყენებენ თავიანთ თავს, რათა გაიგონ მათი ემოციები. ვიდრე ვინმეს განიკითხავდეთ, გირჩევთ დააყენოთ მათ ადგილზე თავი, რომ გაიგოთ როგორ და რას გრძნობენ ისინი.

უფალი ამბობს გიყვარდეთ მტერი თქვენიო, როგორც ჩანს არც ისეთი კარგი ქრისტიანები ვართ, მაგრამ ვცდილობთ უკეთესები გავხდეთ, ყოველ შემთხვევაში არავის არაფერს ვართმევთ, სხვისი არაფერი გვინდა, ჩვენსას ვიცავთ, ადამიანური სისუსტეა ალბათ. შევთანხმდეთ, რომ თავდაცვის რეჟიმში ძნელია იყო კარგი ქრისტიანი.

ჩვენ 30 წელია დამოუკიდებლობა მოვიპოვეთ და მას შემდეგ გამუდმებით თავდაცვის რეჟიმში ვართ. ომში ძნელია გახსოვდეს კაცთმოყვარეობა და ან ზოგადსაკაცობრიო ღირებულებები, მაშინ, როდესაც გესვრიან და სახლს გართმევენ. დიახ, 30 წელია გვესვრიან და სახლს გვართმევენ! ალბათ ეს არის მიზეზი, რომ ახლა ეს ის საქართველო აღარ არის, სადაც სუფრაზე თამადისგან და სუფრის წევრებისგან მხოლოდ საქებარ სიტყვებს მოისმენდით, ახლა აქ საყვედურიც შეიძლება მოისმინოთ.

დაბადების დღეს გილოცავთ ბატონო პოზნერ, დიდხანს გეცხოვროთ მშვიდობიან მსოფლიოში, სადაც უსამართლობა და სისასტიკე მიუღებელი იქნება ყველასთვის, ყოველ შემთხვევაში მათთვის მაინც, ვინც ცივილური განვითარების და მშვიდობიანი მსოფლიოს იდეის მხარეზეა და არა ძალმომრეობის, ომის და სისასტიკის. ჟურნალისტები ასეთები უნდა იყვნენ ცივილურ სამყაროში.

ჩვენ ასეთი სადღეგრძელოებიც ვიცით, გაგიმარჯოთ!

Уважаемый г-н Познер,

Я уверена, вы были удивлены и встревожены такой метаморфозой Грузинского народа, который, как вы помните, славился своим гостеприимством. Да, это правда, и мы считаем, что мы по-прежнему добрые люди и все еще любим наших гостей, но мы любим тех, кто нас любит, а не тех, кто нас ненавидит. Это может показаться неожиданным, но мы не идиоты и не лицемеры (вы, кажется, так думаете).

Люди, протестующие против вашего приезда возле вашей гостиницы (что мне лично не нравится, но хорошо понимаю) были изгнаны из своих домов в Абхазии и в Цхинвальском регионе, они стали жертвами террора, из-за того, что они Грузины, членов их семей, друзей и родственников пытали и убивали, только потому, что они являлись Грузинами и это продолжается по сей день! Разве это не фашизм? Вы, как журналист, когда-нибудь протестовали против таких действий, заявляли, что не одобряете или осуждаете такую ​​жестокость и несправедливость этих действий? Ничего такого я не припоминаю, даже наоборот - вроде вас такое развитие событий устраивало.

Сегодня, возле вашей гостиницы в Тбилиси, вместе с политиками и гражданскими активистами стоят люди, потерявшие дома, пострадавшие от терроризма, изгнанные со своей земли из за того, что Россия поощряла и поддерживала терроризм и разрушение территориальной целостности нашей страны. Эти люди пострадали от притеснения и жестокости вашего государства, и они оскорблены вашими заявлениями о том, что мы кого-то притесняли или угнетали и что Абхазия и Самачабло (так называемая Южная Осетия, которая исторически является прародиной Мачабели) никогда не будут снова Грузией. Вы бы приветствовали того, кто отнял ваш дом или оклеветал вас?

Умные люди ставят себя на место других, чтобы понять их эмоции. Прежде чем кого-либо осуждать, я рекомендую поставить себя на их место, чтобы понять, что они чувствуют.

Господь говорит: любите врага своего, кажется, мы тоже не такие хорошие христиане, но мы стремимся стать лучше, по крайней мере, мы ничего не отнимаем ни у кого, мы ничего не хотим ни от кого, мы защищаем себя, возможно, это человеческая слабость. Согласитесь, в режиме защиты сложно быть хорошим христианином.

Мы обрели независимость 30 лет назад и с тех пор постоянно находимся в состоянии обороны. На войне трудно вспомнить благотворительность и / или универсальные ценности, когда тебя расстреливают или забирают твой дом. Да, уже 30 лет в нас стреляют! Вероятно, это и является причиной того, что сейчас это уже не та Грузия, где можно было слышать только слова похвалы от Тамады и членов стола, теперь здесь можно услышать и упрёки.

С Днем Рождения, господин Познер, да здравствует мирный мир, в котором несправедливость и жестокость будут неприемлемы для всех, по крайней мере для тех, кто стоит на стороне идеи мирного развития и цивилизованного мира, а не насилия, войны и жестокости. Думается, что таковыми должны быть журналисты в цивилизованном мире.

Мы такие тосты тоже умеем, удачи!