სერ ნიკოლას ჯორჯ ვინტონი დაიბადა 1909 წლის 19 მაისს, ლონდონში. ის იყო მე -20 საუკუნის დასაწყისში ბრიტანეთში ემიგრირებული გერმანელ-ებრაელი მშობლების შუათანა შვილი, რომლებიც ვერტჰეიმები იყვნენ, მაგრამ გვარი შეიცვალეს და ვინტონები გახდნენ. საზოგადოებაში ინტეგრაციის მიზნით მათ ქრისტიანობაც მიიღეს და ნიკოლასი მოინათლა. ის იყო ბრიტანელი ბანკირი და ჰუმანიტარი, რომელმაც დააარსა ორგანიზაცია ნაცისტური გერმანიიდან რისკის ქვეშ მყოფი ბავშვების გადასარჩენად. ვინტონმა 669 ბავშვი გადაარჩინა მეორე მსოფლიო ომში. მან ბავშვებისთვის მატარებელი დაიქირავა და სახლები იპოვა, რათა ჩეხოსლოვაკიიდან მათი ბრიტანეთში უსაფრთხო გადასვლა მოეწყო.

1938 წლის შობამდე ცოტა ხნით ადრე, ახალგაზრდა კაცი აპირებდა გამგზავრებას სათხილამურო არდადეგებზე შვეიცარიაში. მეგობრების თხოვნის შემდეგ, მან გადაწყვიტა წვეოდა პრაღას და დახმარებოდა ებრაელების გადარჩენაში მარტინ ბლეიკს, რომელიც იმხანად ბრიტანული ლტოლვილთა საბჭოს კომიტეტის წარმომადგენელი იყო ჩეხოსლოვაკიაში. მისიაში მუშაობდნენ ბრიტანელი და კანადელი მოხალისეები, ნაცისტების რისკის ქვეშ მყოფი ებრაული ოჯახების ბავშვების დასახმარებლად.

1938 წლის ნოემბერში თემთა პალატამ დაამტკიცა ნებართვა ბრიტანეთში 17 წელზე ნაკლები ასაკის ლტოლვილების შესვლის შესახებ, იმ პირობით, რომ მათ დასარჩენი ადგილი ექნებოდათ და 50 £ დეპოზიტის უზრუნველყოფას შეძლებდნენ, მათი საკუთარ ქვეყანაში საბოლოო დაბრუნების გარანტად.

ვინტონმა საბოლოოდ ბრიტანეთში ოჯახები იპოვნა 669 ბავშვისთვის, რომელთა მშობლების უმეტესობა ოსვენციმის საკონცენტრაციო ბანაკებში დაიღუპა. დედა მას ეხმარებოდა ბავშვების სახლებში და ჰოსტელებში განთავსებაზე. 1939 წლის ზაფხულში ნიკოლასმა ბავშვები ოჯახებში განათავსა. მან ასევე მისწერა აშშ-ს პოლიტიკოსებს და პრეზიდენტ ფრანკლინ რუზველტს, სადაც ითხოვდა, რომ ბავშვები მიეღოთ. გულდაწყვეტით თქვა, რომ დახმარების შემთხვევაში შესაძლოა კიდევ ორი ​​ათასი ადამიანი გადარჩენილიყო, მაგრამ ბრიტანეთის გარდა, მხოლოდ შვედეთმა მიიღო ლტოლვილები.

სამწუხაროდ, ბავშვების უკანასკნელმა ჯგუფმა, რომელსაც პრაღა 1939 წლის 1 სექტემბერს უნდა დაეტოვებინა, წასვლა ვერ შეძლო. იმავე დღეს ჰიტლერის პოლონეთში შეჭრით დაიწყო მეორე მსოფლიო ომი. 250 ბავშვიდან, რომლებმაც ამ მატარებლით ქვეყნიდან გამგზავრება ვერ მოასწრეს, მხოლოდ ორი გადაურჩა ომს.

ვინტონს მრავალი წლის განმავლობაში არავისთვის უთქვამს მის მიერ გადარჩენილი ბავშვების შესახებ; ამასთან, ეს ამბავი მან არც საარჩევნო კამპანიის დროს მოიხსენია, როდესაც წარუმატებლად იყარა კენჭი 1954 წელს, მეიდჰენდის ქალაქის საბჭოს არჩევნებში.

მისი სამაშველო მიღწევები შეუმჩნეველი დარჩა ნახევარი საუკუნის განმავლობაში, ვიდრე 1988 წელს, მისმა ცოლმა სხვენში არ იპოვა ბროშურა, რომელშიც დეტალურად იყო მითითებული ბავშვების სია, მათ შორის მათი მშობლების სახელები და იმ ოჯახების სახელები და მისამართები, რომლებმაც ისინი მიიღეს. მან ეს წიგნი გადასცა ჰოლოკოსტის მკვლევარ ელისაბედ მაქსველს, მედია მაგნატის რობერტ მაქსველის მეუღლეს. თითოეულ ამ ცნობილ მისამართზე გაგზავნეს წერილები და ბრიტანეთში იპოვნეს 80 "ვინტონის შვილი".

მისი ღვაწლის შესახებ ფართო საზოგადოებამ შეიტყო 1988 წლის თებერვალში, BBC სატელევიზიო პროგრამით „ესაა ცხოვრება“ ეპიზოდის დროს, როდესაც იგი აუდიტორიის წევრად მიიწვიეს. ერთ მომენტში აჩვენეს ვინტონის წიგნი და ახსნეს მისი მიღწევები. გადაცემის წამყვანმა ესთერ რანცენმა იკითხა, იყო თუ არა ვინმე დარბაზში, ვინც სიცოცხლით იყო დავალებული ვინტონის წინაშე. მაშინ ვინტონის გარშემო დარბაზი ფეხზე ადგა და დიდხანს უკრავდა ტაშს . როგორც გაირკვა, აუდიტორიაში ათობით მისი გადარჩენილი „ბავშვი“ და მათი შთამომავლები იყვნენ.

სიმონ ვესელიმ BBC- ს რადიო გადაცემა The Life Scientific- თან ინტერვიუში აღწერა, თუ როგორ შეხვდა მამამისი რუდი, ერთ-ერთი გადარჩენილი ბავშვი, შემთხვევით უინტონს.

2003 წელს ვინტონს სიურპრიზი ელოდა გადაცემაში „ეს შენი ცხოვრებაა“-ს (This Is Your Life), სადაც მიწვეული იყო მთავარ გმირად და სტუმრად აღმოჩნდა „ვინტონ ჰაუზში“, მოხუცთა მზრუნველობის სახლში, რომელსაც სახელი მის საპატივცემულოდ დაარქვეს.

100 წლის იუბილის აღსანიშნავად, უინტონს მოუხდა გადაფრენა თეთრი უოლტჰემის აეროდრომზე, ულტრა მსუბუქი თვითმფრინავით, რომელსაც მართავდა ჯუდი ლედენი, ერთ – ერთი გადარჩენილი ბიჭის ქალიშვილი. მისი დაბადების დღე ასევე აღინიშნა მისი პროფილის გამოქვეყნებით "ებრაულ ქრონიკაში".

ვინტონი მრავალი ჯილდოთი და სიგელით არის დაჯილდოვებული, რომელთა სრულად ჩამოთვლა ძალიან შორს წაგვიყვანს. მან ფართო აღიარება ჰპოვა მისი გმირობიდან 50 წლის შემდეგ. 1983 წელს, დედოფლის დაბადების დღეს, ვინტონი მიიღეს ბრიტანეთის იმპერიის ორდენის წევრად, ის დაჯილდოვდა დიდი ბრიტანეთის სამეფო ოჯახის კავალერის ორდენით. 2010 წელს ბრიტანეთის მთავრობამ უინტონი ჰოლოკოსტის ბრიტანეთის გმირად დაასახელა. ბრიტანულმა პრესამ მისი ღვაწლი აღნიშნა და მას "ბრიტანელი შინდლერი" უწოდა. დედოფალმა ელიზაბეტ II- მ მას მიანიჭა რაინდის წოდება "კაცობრიობისთვის გაწეული სამსახურისთვის, ნაცისტური გერმანიის მიერ ოკუპირებული ჩეხოსლოვაკიიდან ებრაელი ბავშვების გადარჩენის გამო". ჩეხეთის პრეზიდენტმა მილოშ ზემანმა იგი დააჯილდოვა ჩეხეთის უმაღლესი ღირსების, თეთრი ლომის ორდენით. 1998 წელს ჩეხეთის პრეზიდენტმა ვაცლავ ჰაველმა დააჯილდოვა მეოთხე კლასის Tomáš Garrigue Masaryk– ის ორდენით. 2008 წელს, იგი ჩეხეთის მთავრობამ რამდენიმეჯერ დააჯილდოვა, მას მიღებული აქვს ჩეხეთის რესპუბლიკის რაინდის ორდენი და უმაღლესი წოდება. მის სახელს ატარებს დაწყებითი სკოლა კუნჩაკში და მას მიენიჭა თავდაცვის მინისტრის პირველი კლასის დამსახურებული ჯვარი. ჩეხეთის მთავრობამ იგი წარადგინა მშვიდობის დარგში ნობელის პრემიის ლაურეატის წოდებაზე 2008 წელს. ჩეხმა ასტრონავტებმა იანა ტიჩამ და მილოშ ტიჩომ „უმნიშვნელო პლანეტა 19384 -ს“ ვინტონი დაარქვეს მის საპატივსაცემოდ. ვინტონმა ვალენბერგის მედალი მიიღო 2013 წლის 27 ივნისს ლონდონში. შემდეგ წელს, რაულ ვალენბერგის საერთაშორისო ფონდმა დააარსა ლიტერატურული კონკურსი, რომელიც უინტონის სახელს ატარებს. კონკურსი მოიცავს საშუალო სკოლის სტუდენტების ესეებს, რომლებიც ეხება ვინტონის მემკვიდრეობას. 2019 წელს მისმა ძველმა სკოლამ, სტოუმ, გახსნა ვაჟთა ახალი სახლი, სახელად ვინტონი.

2009 წლის 1 სექტემბერს, ორთქლის ლოკომოტივისა და ვაგონებისაგან შემდგარი სპეციალური "ვინტონის მატარებელი", რომელიც მეოცე საუკუნის 30-იან წლებში გამოიყენებოდა, გაემგზავრა პრაღის ცენტრალური სადგურიდან ლონდონში, „კინდერტრანსპორტის“ თავდაპირველი მარშრუტით. ბორტზე იმყოფებოდა გადარჩენილი რამდენიმე "ვინტონის შვილი" და მათი შთამომავლები, რომლებსაც ვინტონი ლონდონში დახვდა. მისი ქანდაკება პრაღის ცენტრალური რკინიგზის სადგურის 1 პლატფორმაზე დგას. ლონდონში, რკინიგზის სადგურზე, სადაც ბავშვები ჩამოვიდნენ, ასევე არის მისი მემორიალი. 2010 წლის სექტემბერში ვინტონის კიდევ ერთი ქანდაკება გახსნა ტერეზა მეიმ, ამჯერად მეიდენჰედის მატარებლის სადგურზე. მასზე გამოსახულია ვინტონი, რომელიც სკამზე ზის და წიგნს კითხულობს.

2015 წლის 1 ივლისს ნიკოლას ვინტონი 106 წლის ასაკში ძილში გარდაიცვალა, ვექჰამის პარკის საავადმყოფოში, კარდიო-რესპირატორული უკმარისობის გამო, რომელიც ერთი კვირით ადრე დაუდგინდა. მისი გარდაცვალება დაემთხვა დღეს, როდესაც მატარებელი ყველაზე მეტი ბავშვებით - 241 ადამიანი, გავიდა პრაღიდან 76 წლის წინ. ვინ უწყის, ეს უბრალო დამთხვევა იყო, თუ ღვთის ნება, თუმცა, როგორც ქრისტიანად მონათლული ვინტონი ამბობდა, მას რელიგიებზე ომის დროს გული აუცრუვდა, რადგან კონფლიქტის ორივე მხარეს ადამიანები ლოცულობდნენ და ომის მოგებას სთხოვდნენ ღმერთს. მისი თქმით, მას უფრო ეთიკის სწამდა.

მართლაც, როგორი აზრსმოკლებულია ნებისმიერი რელიგია, თუკი ის ადამიანური სიყვარულის, გულმოწყალების და მორალური პრინციპებისგან არის დაცლილი. ამის გარეშე რელიგია კერპთაყვანისმცემლობას უფრო ჰგავს, ვიდრე ღვთის რწმენას, რომელიც სიკეთეს უნდა ემსახურებოდეს, ყოველგვარი ანგარების გარეშე, როგორც სერ ვინტონის შემთხვევაში. მაგრამ ასეთი რელიგიები არ არსებობენ, ეს უბრალოდ ადამიანების მიერ დამახინჯებული სწავლებებია სუსტი და გაბოროტებული ადამიანებისთვის თავის მოსატყუებლად.

მადლობა ღმერთს, რომ არსებობენ ისეთი ადამიანები, ვინც ყოველგვარი რელიგიური შუღლის და ფანატიზმისგან თავისუფალნი, უბრალოდ ადამიანებად რჩებიან და ბოროტებას წინ აღუდგებიან. ალბათ სწორედ ისინი უყვარს ღმერთს ყველაზე მეტად, რადგან ფარისევლობისგან თავისუფლები არიან და უბრალოდ სიკეთის კეთებას ირჩევენ, ჩუმად, უხმაუროდ, რადგან ეს მათი ცხოვრების კრედოა. დიდი ადამიანები დიდ საქმეებს ტოვებენ მათ შემდეგ.

ოკუპანტი კი ყველა დროში და სივრცეში ოკუპანტია, ის ბოროტებას და ძალმომრეობას ემსახურება რაიმე ფორმით. ბოროტებას კი არანაირი გამართლება არ აქვს და ადრე თუ გვიან, სიკეთე ამარცხებს!

წყარო: https://www.bbc.com/news/uk-england

პ.ს. თემასთან დაკავშირებული ვიდეო: