მა­რი­ამ ფა­ცუ­რია, მე­გა­შოუ „დიდი სცე­ნის“ კონ­კურ­სან­ტი იყო, მაგ­რამ შე­სარ­ჩევ ტურ­ზე არ გა­უ­მარ­თლა, პრო­ექტს გა­მო­ე­თი­შა, რად­გა­ნაც ჟი­უ­რიმ უთხრა, - ვიბ­რა­ცი­უ­ლი ხმა გაქ­ვსო... თუმ­ცა მას ბევრი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვი აქვს მო­სა­ყო­ლი და ამიტომ ახლა ჩვენი რეს­პონ­დენ­ტია.

„კას­ტინგზე ვღე­ლავ­დი, ჩემს ად­გი­ლას ყვე­ლა ინერ­ვი­უ­ლებ­და. ვიბ­რა­ცი­უ­ლი, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხმა რომ მაქვს, ვფიქ­რობ, შემ­დეგ ტურ­ში ამი­ტომ არ გა­და­მიყ­ვა­ნეს... რაც თავი მახ­სოვს, სულ ვმღე­რო­დი, ოღონდ, ჩემ­თვის, სახ­ლში, ვო­კა­ლის პე­და­გო­გი არას­დროს მყო­ლია, სიმ­ღე­რა ჩე­მით ვის­წავ­ლე. ვუს­მე­დი და ვუს­მენ უმე­ტე­სად ძველ მუ­სი­კას („ბითლზი“, „ლედ­ზე­პე­ლი­ნი“, „ქუ­ი­ნი“, „რო­ლინგსტო­უნ­ზი“... ჩემი ამ კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა რომ შე­ვა­ფა­სო, - ალ­ბათ არ ვი­ყა­ვი ჟი­უ­რის გე­მოვ­ნე­ბა­ში. თუმ­ცა სხვა გე­მოვ­ნე­ბის მქო­ნე­ებს შე­იძ­ლე­ბა მოვ­წო­ნე­ბო­დი, “ - გვე­უბ­ნე­ბა მა­რი­ამ ფა­ცუ­რია.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რომ ჯარ­გა­მოვ­ლი­ლი გო­გო­ნა ხარ და კონ­კურ­სშიც ასე წა­რად­გი­ნე შენი თავი - ჯა­რის ქალი... მოგ­ვი­ყე­ვი რო­გორ გახ­დი ჯა­რის ქალი

- ჯა­რის ის­ტო­რია და­ი­წყო მა­შინ, რო­დე­საც ჩვე­ნი ოჯა­ხი სა­ცხოვ­რებ­ლად ის­რა­ელ­ში 2014 წელს გა­და­ვი­და...

დედა ებ­რა­ე­ლია, მამა - ქარ­თვე­ლი, მაგ­რამ რად­გან ებ­რა­უ­ლი წე­სის თა­ნახ­მად, დე­დის ხა­ზით მი­დის ეს სა­კი­თხი, მე და ჩემი ძმა ებ­რა­ე­ლე­ბი ვართ. ბე­ბია და ბა­ბუ­აც (დე­დის მშობ­ლე­ბი) იქ მყავს... ის­რა­ელ­ში რომ წა­ვე­დით, სკო­ლა აქ უკვე დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მქონ­და.

თა­ვი­დან იქა­უ­რი ცხოვ­რე­ბის სტილ­თან შეჩ­ვე­ვა არ იყო ად­ვი­ლი. ენაც არ ვი­ცო­დი, მი­ჭირ­და ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, მაგ­რამ ახლა რო­გორც ქარ­თულს, ისე ვლა­პა­რა­კობ ივ­დით­ზე... მერე ჯარ­ში გაწ­ვე­ვა მი­ვი­ღე, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ის­რა­ე­ლი ომის ზო­ნა­ში მყო­ფი ქვე­ყა­ნაა და წა­ვე­დი კი­დეც ჯარ­ში. ლა­პა­რა­კიც სწო­რედ იქ ვის­წავ­ლე და დავ­ხვე­წე. ჯარ­მა სა­ერ­თოდ ყვე­ლა­ფერ­ში დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მომ­ცა... ახალ ხალ­ხს, გა­რე­მოს, ცხოვ­რე­ბას, მენ­ტა­ლი­ტეტს შე­მა­გუა. მოკ­ლედ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ხომ ვამ­ბობ, თა­ვი­დან უცხო იყო... ჯარ­ში წას­ვლამ­დე ყვე­ლა­ნა­ი­რი შე­მოწ­მე­ბა გა­ვი­ა­რე (ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი, ფი­ზი­კუ­რი...) ყვე­ლა კრი­ტე­რი­უ­მი და­ვაკ­მა­ყო­ფი­ლე. სამი თვე კა­რან­ტი­ნი მქონ­და, ამის შემ­დეგ ჩემს ბა­ზა­ში წა­ვე­დი და ეს იყო ღა­ზას სექ­ტორ­ში... ამ ყვე­ლაფ­რის დაძ­ლე­ვა­ში, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად და­მეხ­მა­რა და სირ­თუ­ლე­ე­ბი გა­და­მა­ტა­ნი­ნა, ჩემი ოჯა­ხი იყო, მათ­გან ძა­ლი­ან დიდი თა­ნად­გო­მა ვიგ­რძე­ნი... ჯარ­ში და­ქა­ლე­ბიც გა­ვი­ჩი­ნე, იქა­უ­რო­ბას მათი მხარ­ში დგო­მით შე­ვე­გუე და მივ­ხვდი, რომ მარ­ტო არ ვი­ყა­ვი და ჩემ­ნა­ი­რი ბევ­რია.

ის­რა­ელ­ში ასეა, სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ყვე­ლა ახალ­გაზ­რდა ჯარ­ში მი­დის და ამ სა­ვალ­დე­ბუ­ლო სამ­სა­ხუ­რის მოვ­ლის შემ­დეგ უკვე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში აბა­რებს.

- ახლა აქ რა­ტომ ხარ?

- იქ ცოტა ძვი­რია სწავ­ლა, თან, თა­ვის გა­მოც­დაც მინ­დო­და, რო­გორ შევ­ძლებ­დი და­მო­უ­კი­დე­ბელ ცხოვ­რე­ბას, ოჯა­ხის გა­რე­შე...

მოკ­ლედ, თბი­ლის­ში ვარ, „ჯი­პა­ში“ ფსი­ქო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ვსწავ­ლობ... გა­ვი­გე, რომ კონ­კურ­სი „დიდი სცე­ნა" იწყე­ბო­და და იქაც მი­ვე­დი, ვი­ფიქ­რე, ძა­ლებს მოვ­სინ­ჯავ-მეთ­ქი. მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, რამ­დე­ნად გა­მო­მი­ვი­დო­და, სხვა დროს ასეთ პრო­ექ­ტში არას­დროს მი­მი­ღია მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, მაგ­რამ ვერ გა­და­ვე­დი. იყო ასე­თი კო­მენ­ტა­რიც, რომ ამე­რი­კა­ში, ტე­ხას­ში მო­ი­გებ­დი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში - ვე­რაო. ცოტა უც­ნა­უ­რი კი იყო, მაგ­რამ კონ­კურ­სია, რას ვი­ზამთ?! უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში პირ­ველ კურ­სზე ვარ, ერთი წე­ლია, რაც ჩა­მო­ვე­დი.

- სა­ბო­ლო­ოდ, ის­რა­ე­ლი შენ­თვის რო­გო­რი ქვე­ყა­ნა აღ­მოჩ­ნდა?

- ჩემ­თვის უმაგ­რე­სი ქვე­ყა­ნაა, ცოტა ხანი ვცხოვ­რობ­დი იქ, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბის სა­უ­კე­თე­სო წლე­ბი იქ გა­ვა­ტა­რე. ყვე­ლა­ნა­ი­რად მიყ­ვარს, მი­ზი­დავს მისი კულ­ტუ­რა, ის­ტო­რია. ჩვენ ლოდ­ში ვცხოვ­რობთ, ეს ქა­ლა­ქი თე­ლა­ვივ­თან ახ­ლო­საა. მამა მუ­შა­ობს, დედა დი­ა­სახ­ლი­სია, ძმა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობს, სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე, მე­სა­მე კურ­სზეა.

თუმ­ცა ზო­გა­დად ის­რა­ე­ლი მშვი­დო­ბი­ა­ნი ქვე­ყა­ნა არ არის, ნე­ბის­მი­ერ წუთს შე­საძ­ლე­ბე­ლია, რომ რა­ღაც მოხ­დეს. ქუ­ჩა­შიც ფრთხი­ლად უნდა იარო. თუ სი­რე­ნის ხმას გა­ი­გებ, შე­სა­ბა­მი­სად უნდა იმოქ­მე­დო, მოკ­ლედ, სპე­ცი­ა­ლუ­რი წე­სე­ბია, რო­მე­ლიც უნდა და­იც­ვა... ფორ­მი­ა­ნებ­საც გვაფრ­თხი­ლებ­დნენ, მუდ­მი­ვად ყუ­რა­დღე­ბით ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, ყურ­სას­მე­ნე­ბი არ შე­იძ­ლე­ბა... მი­უ­ხე­და­ვად ამ სირ­თუ­ლე­ე­ბი­სა, ეს ქვე­ყა­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.