იტალიაში მდებარე ფლორენციული კინოთეატრი “კომპანია" ჩვეულ ამპლუაში თავის რიგით კინო ფესტივალს 2019 წელსაც გახსნილად აცხადებს ოქტომბრიდან 2020 წლის აპრილის ჩათვლით, სადაც მაყურებელი ინტერნაციონალური ფესტივალების მომსწრე გახდება.

არ არის საჭირო როდესაც ხარ ომის სიახლოვეს: არ უნდა იტირო.ასეთი სლოგანით პრეზენტირებს ზენიტი თალარ დერკის 98 წუთიან ფილმს გერმანია/სირიის გასაყარზე, რომელიც 2017 წელს გადაღებულია და წარდგენილი იყო 2018 წლის ოსკარის დაჯილდოების კანდიდატთა სიაში, რომელმაც სანდეს ფილმ ფესტივალში გრან პრის სახით გამარჯვება მოიპოვა. ზემოთ ხსენებული ფილმი აგებულია მთელი რიგი კონფრონტაციული კომფლიქტური ზონის შესახებ, რომლის კერაც სირია შემდეგი ფრაგმენტებით წარმოდგენილი, რის ფონზეც გამიჩნდა სურვილი, რომ ჟურნალისტური მიმოხილვის საფუძველზე პირადი შეხედულების რეცენზია რეზიუმის სახით ფართო აუდიტორიისთვის გამეცნო.

ღმერთის სახელით მმართულ ქვეყანაში ბავშვებიც ომობენ იქამდე, ვიდრე ისინი თავიანთ ოცნებებს ფრთებს შეასხამენ და პარაპლანითა თუ საჰაერო ჩირაღდანით ზეცაში სამოგზაუროდ “შერეკილებივით" გაფრინდებიან.თუმცა მათ მანამდე ის რელიგიური აღთქმა აქვთ დასაცავი, რასაც ხალიფატის დინასტია თავიანთ ე.წ. ღმრთის მონებს საუკუნეების მანძილზე ჰკარნახობს და ასევე ქადაგებს, რომ თუ საჭირო გახდა ძალისმიერი მეთოდით მის ქვეშევრდომებს არა მხოლოდ მოუწოდებს, არამედ ალაჰის სახელით აიძულებს კიდეც მთელ ისლამისტურ სამყაროს და შემდეგ კი ალბათ უკვე დანარჩენ ქრისტიანულ ცივილიზაციასაც, რომ მათ ვეყუდნებოდეთ არსებულ ღვთის მონობაში ჩადრში გახვეულნი და უტყვადაც ვემორჩილებოდეთ.

როგორც ყველა გმირი და მით უფრო გენერალი- არა აქვს მნიშვნელობა მემარჯვენე თუ მენარცხენე არის, რადიკალი და უწყინარი, სუნიტი თუ შიიტენი, ან ბოევიკი თუ “სოსოიას რუსი" პირობითად და გმირი გზირიშვილი.ომში თანაბრად ყველა ცეცხლს ხნის და სამყაროს ნაღმავს იმ მომწამვლელი დენთით, რასაც ტყვიამფრქვევები გარესამყაროს საუკუნო განადგურენისთვის უმიზნებენ.

ნატყვიარ ქალაქში საგანმანათლებლო სივრცე ნუცას სკოლის პლატფორმის არის, სადაც ბავშვები იქამდე სწავლობენ საგნებსა და პური ჩვენი არსობისაზე ლოცულობენ, ვიდრე ისინი გარდატეხის ასაკს გადალახავენ.შემდეგ კი როგორც ლეგიონელები წრთვნას ფრონტის ხაზზე გადიან და ნამდვილ პირუტყვ ეშმას ჯარისკაცებს- კუ ნინძებივით ემსგავსებიან.

მსგავს გაერთიანებებში ყოველთვის მოტაცებულ მოქალაქეებსაც ვხვდებით, ძველად მსგავსად საქართველოს ტერიტორიაზე, რომ მამლუქებს აგროვებდნენ და ისლამის დაქვემდებარებაში მყოფთ რელიგიური პრინციპეპითა და დოგმებით აზომბირებდბენ.

სხვის რჯულზე გადასვლა არც ისე იოლია და მით უფრო ადვილი, რომ იძულებით ვინმეს იდეოლოგია იარაღის ქვეშ გაიზიარო და სხვის სამსახურში როგორც ტყვემ ისე იმსახურო, რომელსაც ერთ-ერთი გმირი მწარე ცრემლის ფასად უთქმელად გამოხატავს და თავსაც გლოვობს.

და ვინაიდან დრო ყველაფრის მკურნალია, ისინიც გადაცმულ ჯარისჯაცებად შემდგარი ლეგიონია და კონფლიქტურ ჩიხებშიც შესაბამისად რეაგირებენ “ნათელი ომი"_ის მოლოდინში ალბათ.

ომს ბუნებაში უმეცარი ბიძგი იწვევს, რომელიც ხშირად ხელოვნურად პროვოცირებულია და მასაც განვითარებაში ერთუჯრედიანი ამებები უდგანან სათავეში, რადგან არ მესმის ნამდვილად, რომ ეს ღვთიური სამყარო მსგავსად აქციო ხრიოკ ადგილად და ყველაფერი ღმერთის წყევლას მიაწერო, რასაც ხშირად მღვდელმთავრები თუ ხალიფები გვმოძღვრავენ უტიფრად- ცოდვილი მიწის სახელით თანაც.

რეჟიმის ქვეშ დარჩენილ უკულტურო ქალაქს ნასახლართა კედლები გარს აკვრია ზედ და მტვერში გახვეული სიცხისგან გმინავს. სადაც არც კინოა და რესტორანი, მით უფრო კი ბიბლიოთეკა და გასართობი ცენტრები, მაგრამ როდესაც ქალაქი ფხიზელ ძილშია, იქ ოცნებებს მაინც არ სძინავთ და ნებაყოფლობით თანდათან ღვივდებიან, როგორც ცაზე აკიაფებული მთიები.

ომიდან დაბრუნებულ ცალფეხა მამას ოჯახი განსაკუთრებული კივილით შეხვდა და ხმასაც ტირილით ერთმანეთს ასწრებდნენ, რომ სხვა ოჯახის წევრის სიყვარული გადაეფარა და მკვეთრად გამოჩენილიყო თავიანთი, რასაც დანარჩენი ცივილიზაცია მოკრძალებულად გამოვხატავთ ხოლმე, თუკი რომელიმე რეგიონიდან არ ხარ პირი.

ომისგან გათანგულ ქალაქს მანერაში აქვს გამჯდარი ნაფლეთად ქცეული მიწის დაცვა და ბუნების დარღვეული კანონზომიერებაც წარღვნისკენ არის მიმართული, რომლის წისქვილიც სისხლში ატრიალებს მონაბერ ტანჯვას და კმაყოფილნი მადიანად საკლავსაც კი ხრავენ.

აქ ომი მხოლოდ ფილმში დასრულდა და ისიც იმიტომ, რომ ფირი გათავდა, რადგან ცხოვრებაში ბუნების კანონზომიერების მიხედვით, დაბადებას ყოველთვის გამოსვლა მოჰყვება, როგორც პროლოგს ეპილოგი და ანბანს- ანი და ჰაე, მაგრამ საყურადღებოა და საჭიროც ამ მოწამლულ გარემოში თუ როდის იტყვის კაცობრიობა ერთხმად იმ ცნობილ მოსიარულე ფრაზას:- “ მშვიდობით იარაღო" და ეკლესიასტეს სუბსტანციაზეც ერთსულოვნად საღად დაფიქრდება შემეცნების გზით მის განვითარებულ ცივილიზაციასთან ერთად!?!..

პ.ს. ბოროტ იმპერიებს კი მომავალი არ უწერია და ჩვენ ომს ყოველთვის არჩევნებით ვიგებთ!

ჯორჯიანა

მოქალაქე ჟურნალისტი

15.10.2019

ფლორენცია/იტალია