(სტატია დაწერილია ედუარდ შევარდნაძის მემუარების მიხედვით)

1986 წელი განსაკუთრებული და მეტად მნიშვნელოვანი წელი იყო . არა მარტო საბჭოთა საგარეო პოლიტიკის თვალსაზრისით, არამედ მსოფლიო მნიშვნელობის მოვლენებითაც.

ამერიკა - საბჭოთა კავშირის ურთიერთობების დაწყების გარდა, სწორედ ამ წელს გახსნა საბჭოთა კავშირმა რკინის ფარდა. პირველად 35 წლის განმავლობაში, გათიშა თავისი 2 000 ხმის ჩამხშობი სადგური და რადიოსადგურ“ თავისუფლებასა და “ თავისუფალ ევროპას " შესაძლებლობა მისცა მთელი ქვეყნის მასშტაბით დაუბრკოლებლად ეწარმოებინათ გადაცემები საბჭოთა კავშირის შიდა მოვლენებზე . ეს მოხდა პრეზიდენტ რეიგანსა და ვიცე პრეზიდენტ ბუშთან გორბაჩოვის ნიუ - ორკში შეხვედრის წინ .

1988 წლის დეკემბერს სომხეთში სპიტაკის მიწისძვრა მოხდა. უამრავი მსხვერპლითა და სისხლით. ამ მიწისძვრამ დაგვანახა, რომ ძლიერი და მდიდარი ქვეყანაც კი უძლურია სტიქიური უბედურებების წინაშე. და სხვათა დახმარების გარეშე დარჩენა შეუძლებელია. სწორედ დიდ გაჭირვებაში იგრძნობა, რომ ყველა ადამიანს ერთნაირად სტკივა. და მზათაა მოყვასის დასახმარებლად .

პირველი ჩემი სიტყვა რა თქმა უნდა, სომეხი მეგობრებისთვის სამძიმარის გამოცხადება იყო.

მეორე ნაწილი, ჩემი გამოსვლისა მიმართვა მსოფლიო საზოგადოებისადმი მოწოდება, ვისაც როგორ შეეძლო, ისე დაგვხმარებოდნენ. ესეც სიახლე იყო . პირდაპირ თხოვნა. : ვუშველოთ მსოფლიოში ერთ-ერთ უძველეს ქვეყანას, სომხეთს, დიდი კულტურის ერს, თავი დააღწიოს დიდ უბედურებას, "...

ეს იყო საბჭოთა დიპლომატიაში ახალი სიტყვა. მე ვიცი რომ სომეხმა მეგობრებმა მაშინ დიდი ყურადღება მიაქციეს ამ გამოსვლას, თურმე მართლა რაღაც იცვლებაო. ჩემი მიმართვა ამ ცვლილებების ერთ - ერთ გამოვლენად ჩათვალეს. მართლაც მთელი მსოფლიო დაიძრა დასახმარებლად.

ამ ამბავთან პარალელურად მოხდა მეორე უბედურება ტრაგიკული ამბავი “ ჩერნობილის აფეთქება. "

როგორ იხსენებს“ ჩერნობილის " აფეთქებას ედუარდ შევარდნაძე, ჩერნობილის მუტანტები