მინდა დავიწყო წერა მაგრამ ვერ ვახერხებ, აზრები სადღაც უმისამართოდ მეკარგება...

მაგრამ მაინც მინდა რომ დავწერო იმის მიუხედავად რომ ამ წერილს ადრესატი ვერასდროს ნახავს..

" ჩემი, მაგრამ სამუდამოდ დაკარგული..."

ჩემი თვალები დღემდე შენს თვალებს ეძებენ...თუმცა იციან რომ ამის უფლება კარგახანია დაკარგეს...მაპატიე ეს წერილი და ყოველი სიტყვა მაპატიე...შენ ხომ უჩემოდ ბედნიერი ხარ...საუკეთესო დედა და მზრუნველი და მოსიყვარულე მეუღლე ხარ...

"ო, ღმერთო ჩემო რა დროს თვალთვალი შენ უკვე სხვისი ხარ და მეც უკვე სხვისი მქვია"

მე ბედნიერებისთვის ის სიამაყე მეყოფა შენ რომ ოდესღაც გიყვარდი, შენ მე ისეთი სიყვარულით და ბედნიერებით აღსავსე წლები მაჩუქე რომელსაც ვერავინ შემიცვლის, შენ ჩემი ცხოვრების ყველაზე ნათელი სხივი იყავი და ღდემდე ესსხივი მინათებს ცხოვრებისგზას...ეხლაც ჩამესმის შენი სიტყვები: გაპატიე ყველაფერი

ოღონდ გამიშვი და არ გამაჩერო...მაშინ მეგონა რომ დაბრუნდებოდი მაგრამ შევცდი...შენ ყოველთვის ძლიერი იყავი და ცხოვრებაც შეძელი უჩემოდ...ნეტავ საერთოდ თუ გახსენდები?

მე ეხლაც ისე ძალიან მიყვარხარ როგორც ბავშვობაში...ყენ რომ მთხოვო ყველაფერს მივატოვებ...არვიცი ოდესმე ამ სიტყვების შენთვის თქმას შევძლებ მაგრამ იცოდე რომ შენს ცხოვრებას თვალს ვადევნებ...ერთხელაც რომ ვიგრძნო რომ შენ ბედნიერი არ ხარ შენი ბედნიერებისთვის მერე მე ვიზრუნებ...ჯერჯერობით თავს იმით ვინუგეშებ რომ ბედნიერი დედა ხარ...

მაპატიე, რომ ისევ მიყვარხარ და გელოდები...