ოღონდ აქ არა

მე გეკითხები: ეგ შენი ყელი

სადაფი არის, თუა ბაკარა?

შენ კი მპასუხობ გულგახეთქილი:

- ოღონდ აქ არა! ოღონდ აქ არა!

მე გეუბნები: შენი თვალები

მწველია ისე, ვით მზე თაკარა.

შეშინებული შენ იმეორებ:

- ოღონდ აქ არა! ოღონდ აქ არა!

მე ვნატრობ: მინდა ვიყო ის სიო,

მაგ თმათა რხევა რომ გააქარა.

შენ ნერვიულად ისევ ჩურჩულებ:

- ოღონდ აქ არა! ოღონდ აქ არა!

და ასე გადის მთელი ცხოვრება.

მე შენზე გულში წყენა მაქ არა.

შენ მეკითხები: შევხვდებით კიდევ?

- იმ ქვეყნად? ალბათ... ოღონდ აქ - არა!

***

ლექსის ავტორი: გიორგი საჯაია