XI საუკუნეში საქართველოს თითოეული მოქალაქისთვის ცნობილია, რომ წესით, ნებისმიერი ხელისუფლების საბოლოო მიზანი თვისი ქვეყნის მოქალაქეთა ცხოვრების უზრუნველყოფაა. ხელისუფლების ბედი შეიძლება ითქვას, მთლიანად მოქალაქეთა აზრზეა დამოკიდებული, მაგრამ დღეისათვის საქართველოში მოსახლეობა უკმაყოფილონი არიან მთავრობის მიმართ, თუმცა ამისდამიუხედავად ეს ბოლო წლებია ისევ იგივეს განაგრძობენ ანუ ირჩევენ იმ მთავრობას, რომელიც არ სურთ. ამ პასიურობას მთლიანად მოქალაქეებს ვერ დავაბრალებთ, რადგან ამ ვითრებაში ხელისუფლება, ბუნებრივია ყველაფერს აკეთებს, რომ გაამართლოს თავისი უფლება ძალაუფლებაზე, რადგანაც წინააღმდეგ შემთხვევაში მას გადადგომა მოუწევს.

საქართვველოს დღევანდელი ხელისუფლება ცდილობს მოსახლეობა “ დააბრმავოს'' და უმეტესობამ არ იცი თავისი სრულუფლებიანობა. ქუჩში 50 გამოკითხული ადამიანიდან 30 გიპასუხებს, რომ მათ არ გააჩნიათ იმდენი უფლება და ძალა, რომ მთავრობას დაუპირისპირდეს. მოქალაქეები ამბობენ:

-მაინც ისინი იქნებიან ხელისუფლებაში და ჩემს აზრს რა მნიშვნელობა ექნებაო?

ჩვენ უნდა ვიცოდეთ უპირველესყოვლისა, რომ ძალაუფლების მოსურნე სხვადასხვა ადამიანის (პრეზიდენტის) მიმართ გამოვხატოთ საკუთრი დამოკიდებულება ერთიანი სუბიექტური აზრთ, რითაც მივაღწევთ ჩვენთვის სასურველ ხელისუფლებას. სწორედ ამ მიზანს ემსახურება არჩევნები.

18 წელს მიღწეულო საქართველოს ნებისმიერ მოქალაქეს უფლება აქვს ხმა მისცეს თავისი ნდობით აღჭურვილ ადამიანს ან ადამიანთა ჯგუფს (პარტიას, ბლოკს, მოძრაობას, დეპუტატობის კანდიდატს და ა.შ). ეს ადამიანები (ჯგუფები) კი, თავის მხრივ მოქალაქე-ამომრჩეველთა ხმების უმრავლესობის მიღებით ძალაუფლებას იღებენ. არჩევნები დემოკრატიულ საზოგადოებაში პერიოდულია, რაც გარკვეული დროის, პერიოდის გავლის შემდეგ ხელისუფლების კადრების ცვლა-განახლების საშულაებას იძლევა.