დაკარგული ქვეყნიდან შევხვდი მოგზაურს.

მან წარმოთქვა: "უდაბნოში დგას ქანდაკება - თვალის მახე,

და ქანდაკებას მოწყვეტილი ფეხი და სახე

ფანტავს უდაბნოს ხმაურს.

წაშლილი სახიდან ქუხს მედიდური მზერა,

სურვილი, სამყაროს აღქმის მსახურად ხელის,

მოქანდაკემ ჩადო უსულო ქვაში სიცოცხლის კერა,

ამ გადმოცემულ აზრს სიკვდილი არასდროს ელის.

ერთადერთ წაუშლენ ნატეხზე წერია: "მეფეთა მეფის წინაშე ძრწოდეთ!

ოზიმანდია - სახელი ჩემი არს,

ჩემი საქმენი იხილეთ და მინდა მთხოვდეთ,

მიწას, ჰაერს და ზღვას!"

ძეგლის მახლობლად აღარაფერია,

უდაბნო მკვდარია, მხოლოდ მტვერია მის ზღვარს.

პერსი ბიში შელი - "ოზიმანდია"