ის, თუ როგორ ღიქვამს ინდივიდი დროს, შესაძლოა უჩვეულოდ შეიცვალოს.

დროის ბევრი ასპექტი- აბსოლუტურია იგი თუ შეფარდებითი, რეალური თუ არარეალური- განხილულია დროის ფილოსოფიისა და დროის ფიზიკის განხრით.

დროის აღქმა უკავშირდება ინდივიდის სუბიექტურ გამოცდილებებს, მოვლენათა აღქმულ ხანგრძლივობას, ეს ფაქტორები დიფერენცირდებაინ სხვადასხვა ადამიაიანებისა და მდგომარეობების შესაბამისად. მიუხედავად იმისა, რომ ფიზიკური დრო ობიექტურია, ფსიქოლოგიიური მისგან კონტრასტულად განსხვავდება და სუბიექტური, პოტენციურად მართვადია.

ბიოფსიქოლოგია, რომელიც ზემოხსენებულ საკითხს(დროის აღქმას) შეისწავლის, ნაკლებად ათვისებული მიმართულებაა ფსიქოლოგიასა და ნეირომეცნიერებაში. ის ფოკუსირებულია ჩვენს ტვინში მიმდინარე პროცესებსა და დროის ინტერვალებზე, რომლებიც ერთვარ ქრონომეტრაჟს ქმნიან.

ორგანიზმთა უმეტესობას აქვს დროის შინაგანი განცდა, რომელიც რეგულირდება ჩვენი ბიოლოგიური საათით, სრულიად დამოუკიდებელია გარეგანი ტემპერატურია და მზისნათებისაან. ყველაზე ცნობილია ცირკადული საათი, რომელიც ინარჩუნებს დღიურ ბიოლოგიურ რიტმებსა და არეგულირებს ძილს, ჰორმონების გამომუშავებას, .. თუმცაღა, აუცილებელია აღინიშნოს სხვა პერიფერიული ბიოლოგიური საათებიც, რომლებიც მიჰყვებიან ულტრა და ინფრა რიტმებს.ქრონობიოლოგიიის მთლიანი მიმდინარეობა ეძღვნება ჩვენი ცოდნის გაღრმავებას ბიოლოგიური რიტმების შესახებ.

ამის საპირისპიროდ, ფსიქოლოგიური დრო რაღაც განსხვავებულია. იგი მაშინ გამოდის ასპარეზე, როცა ჩვენ ფოკუსირებულნი ვართ საკუთარ მენტალურ მდგომარეობაზე, ჩვენ კონტაქტს ვკარგავთ ახლანდელ მომენტზე. თუ მიზანს დავისახავთ, ბიოლოგიური საათის მიხედვით შეგვიძლია ვიმუშაოთ და ვკონცენტრირდეთ აწმყოზე, თუმცა მაშინ როცა ჩვენ მომავალზე ვიწყებთ ფიქრს და ვიწყებთ მის კონსტრუირებას გონებაში, ჩვენ რელობით აღარ ვკმაყოფილდებით და ვიწყებთ აწმყოსთან წყვეტას. ჩვენ ვხედავთ სასურველ შედეგს, რომელიც გვიბიძგებს უკუვაგდოთ მასთან მიმავალი გზა. საჭიროა მეტად ვადაპტირდეთ რეალურ სიტუაცისთან და ბიოლოგიური საათის მეშვეობით გადავდგათ სტრატეგიული ნაბიჯები იზნისკენ მიმავალ გზაზე.